Η κυβέρνηση πέρασε από τις συμπληγάδες των συμβασιούχων, επιλύοντας ένα χρόνιο κοινωνικό πρόβλημα που κρατούσε σε ιδιότυπη ομηρία χιλιάδες απασχολούμενους στο Δημόσιο. Επειδή, όμως, ένα νόμισμα έχει δύο όψεις, κατά τους επικριτές οι κυβερνητικές ρυθμίσεις έλυσαν το πρόβλημα για λίγους χωρίς να μπει βαθιά το νυστέρι στο απόστημα της αβεβαιότητας χιλιάδων άλλων εργαζομένων, οι οποίοι έμειναν εκτός μονιμοποίησης, αν και είχαν οκτώ και δέκα χρόνια συμβάσεις στο Δημόσιο. Επί της ουσίας, 72.926 εργαζόμενοι ζήτησαν να μετατραπούν οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου και ύστερα από τον έλεγχο του ΑΣΕΠ 32.924 μονιμοποιήθηκαν, κάτι που δεν είχαν καταφέρει επί προηγούμενων κυβερνήσεων με τα πολυσυζητημένα διατάγματα Ρέππα – Σκανδαλίδη.
Προσφυγές
Αν και η κυβέρνηση έχει πει την τελευταία της λέξη για τους συμβασιούχους, το ζήτημα παραμένει στην πολιτική ατζέντα, με το συντονιστικό τους όργανο να ασκεί πιέσεις για νέα «πολιτική λύση». Και καθώς η ελπίδα για μονιμοποίηση… πεθαίνει τελευταία, χιλιάδες συμβασιούχοι έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη, η οποία αν και σε πρώτο βαθμό τους δικαιώνει, στον ανώτερο βαθμό η μάχη χάνεται. Νέο τοπίο διαμορφώθηκε για τους συμβασιούχους, κυρίως μετά τη σημαντική απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με την οποία αποσαφηνίζεται ότι τα πολιτικά δικαστήρια δεν είναι αρμόδια να κρίνουν τον χαρακτήρα της σχέσης εργασίας των συμβασιούχων και ουδεμία μετατροπή συμβάσεως έργου σε αορίστου χρόνου, εκτός της διαδικασίας του ΑΣΕΠ και του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος επιτρέπεται. Αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας, κλείνει, εφόσον κάνει δεκτές σχετικές εισηγήσεις, την πόρτα στους συμβασιούχους, οι οποίοι μέσω της διεύρυνσης των ορίων του Π.Δ Παυλόπουλου, επιδιώκουν να μονιμοποιηθούν. Οι εισηγήσεις -αναμένεται η απόφαση- δικαιώνουν, για μία ακόμη φορά το Π.Δ 164/2004, καθώς επισημαίνεται ότι με το διάταγμα αυτό, η ελληνική νομοθεσία προσαρμόσθηκε πλήρως στις επιταγές, τόσο του Συντάγματος όσο και της κοινοτικής νομοθεσίας. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και σχετική απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, η οποία αν και αποτελεί ασπίδα για χιλιάδες συμβασιούχους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, αφού αναγνωρίζει ως ενδεδειγμένη εργασιακή σχέση τη σύμβαση αορίστου χρόνου για όσους καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αποτελεί παράλληλα, και δικαίωση της πολιτικής που υπουργού Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης κ. Προκ. Παυλόπουλου στο θέμα αυτό. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχθηκε ότι δεν υπήρχε στο ελληνικό Δίκαιο, μέχρι τη θέση σε ισχύ του Π.Δ. 164/2004, μέτρο ικανό να επιβάλει κυρώσεις για την καταχρηστική χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων εργασίας. Το ζητούμενο για τους συμβασιούχους, έτσι όπως αποτυπώνεται σε ανοικτή επιστολή του συντονιστικού τους οργάνου προς τον πρωθυπουργό, είναι να αποκατασταθεί «η αδικία με τον αποκλεισμό όσων είχαν πολυετή προϋπηρεσία από πέντε, δέκα έως και 25 χρόνια». Παρότι εργάζονταν πολλά χρόνια, ακόμη και δέκα, σε φορείς του Δημοσίου ή δήμους, δεν πληρούσαν τους όρους του Διατάγματος Παυλόπουλου, καθώς είτε είχαν οκτάμηνες συμβάσεις με τετράμηνα κενά ανάμεσά τους (βάσει του νόμου Πεπονή), είτε δεν είχαν ενεργό σύμβαση στις 19 Ιουλίου 2004, όπως ορίζουν οι νέες διατάξεις. Κατά συνέπεια, δημιουργήθηκε ένα δεύτερο κύμα συμβασιούχων, περί τους 40.000, οι οποίοι αποκλείστηκαν και διεκδικούν διεύρυνση των ορίων του Διατάγματος, ώστε να συμπεριληφθούν στις μονιμοποιήσεις. Η χρονιά που έρχεται θα είναι καθοριστική.