Ενας Ελληνας διδάσκει Ιστορία τους Τούρκους

Ενας Ελληνας διδάσκει Ιστορία τους Τούρκους

3' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την πρώτη φορά, προ δεκαετίας, που ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη, είχα συμφωνήσει με τους φίλους που με φιλοξένησαν (τον Χρήστο και την Μελικέ) να συναντηθούμε στην πλατεία Ταξίμ. Ξένος σε άγνωστη χώρα, με τις βαλίτσες στο χέρι, τους περίμενα στο κεντρικότερο σημείο της πόλης. Οχι για πολύ – για ένα πεντάλεπτο. Αρκετός χρόνος, όμως, για να με πλησιάσει ένα χαμίνι και να με ρωτήσει εάν είχα χαθεί. «Οχι», απάντησα παγερά. «Οχι ακόμα», μου λέει. Ξαφνιάστηκα…

«Η Κωνσταντινούπολη είναι μια τραχιά πόλη. Είναι μία εξαιρετικά όμορφη πόλη μέσα στην ασχήμια της. Εχει τόσο μεγάλες αντιφάσεις, δυσκολίες. Αλλά αυτό είναι και η γοητεία της. Είσαι σε μόνιμη ένταση», μου λέει τώρα ο Ελληνας ιστορικός Βαγγέλης Κεχριώτης, χαμογελώντας όταν ακούει την πρώτη μου εμπειρία από την Κωνσταντινούπολη.

Τον συνάντησα στην πλατεία Ταξίμ, και δεν θα μπορούσε η συζήτηση, μετά τις πρώτες κουβέντες, να μην πάει στη διαμάχη που εξελίσσεται στη χώρα μας για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. «Στην Ελλάδα γνωρίζουμε πως κάποια γεγονότα δεν συνέβησαν όπως τα παρουσιάζουμε. Ομως διαιωνίζουμε τη δική μας εκδοχή από γινάτι, αφού και οι Τούρκοι κάνουν κάτι αντίστοιχο. Και όπως λέει ο λαός μας που δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει και τουρκικές λέξεις: «Το γινάτι (ινάτ’ στα τουρκικά) βγάζει μάτι», λέει στην «Κ».

Απόφοιτος από το τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, 38 ετών σήμερα, έχει κάνει ένα σημαντικό άλμα στην ακαδημαϊκή του καριέρα. Ενα άλμα που ξαφνιάζει: Διδάσκει Βαλκανική και Οθωμανική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου στην Κωνσταντινούπολη. Είναι η παλιά, διάσημη Ροβέρτειος Σχολή, η οποία ιδρύθηκε το 1863 και το 1971 εξελίχθηκε στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.

Η διαδρομή του Βαγγέλη Κεχριώτη προς την Κωνσταντινούπολη άρχισε από το 2000 όταν αξιοποίησε ένα πρόγραμμα συνεργασίας ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα την ελληνορθόδοξη κοινότητα της Σμύρνης. «Ερχομαι στην Πόλη και αρχίζω να μαθαίνω τουρκικά πιο συστηματικά αλλά και οθωμανικά. Ταυτόχρονα έκανα πολλή δουλειά για το διδακτορικό μου και σε αυτό συνετέλεσε η ποιότητα των βιβλιοθηκών αλλά και η προσωπική μου επαφή μου με κορυφαίους Οθωμανολόγους. Αξιοποίησα ό,τι δυνατότητα μου προσέφερε το νέο περιβάλλον μου», μας λέει, τη στιγμή που γύρω μας διάφοροι μικροπωλητές διαφημίζουν την πραμάτειά τους. Λίγο αργότερα άρχισε να εργάζεται σε ένα πρόγραμμα συνεργασίας ανάμεσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το τουρκικό Sabanci, το οποίο αφορούσε την καταστροφή στη Σμύρνη τον Αύγουστο του 1922 και το πώς έχει καταγραφεί σε Ελλάδα και Τουρκία.

Από τον Σεπτέμβριο του 2003 έχει ξεκινήσει να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. Μαθήματά του, ο βαλκανικός εθνικισμός και οι χριστιανικοί πληθυσμοί στον 19ο και 20ό αιώνα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Επίσης, είναι ένας από τους δύο αντιπροέδρους του Τμήματος Ιστορίας. «Το πανεπιστήμιο έχει 53 αλλοδαπούς καθηγητές. Αλλωστε, η διδασκαλία γίνεται στα Αγγλικά. Μεταξύ αυτών είμαστε τρεις Ελληνες και μία Ελληνοαμερικανίδα», λέει. «Από την αρχή αντιμετώπισα στο τμήμα πολύ καλό κλίμα. Δεν υπάρχει κάτι που να μας ξεχωρίζει εμάς τους Ελληνες από τους υπολοίπους. Οι Τούρκοι συνάδελφοι στην αρχή με αντιμετώπισαν με μια χαριτωμένη αφέλεια, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι μας αγαπούν εμάς τους Ελληνες. Αλλά πλέον, ο καθένας κρίνεται από τη δουλειά του και η «περίοδος χάριτος» ξεπεράστηκε γρήγορα. Τα μαθήματα που κάνω είναι επιλογής. Προσελκύουν ωστόσο το ενδιαφέρον ενός σταθερού αριθμού φοιτητών και όχι μόνο από το τμήμα Ιστορίας, καθώς γίνονται δεκτοί φοιτητές από όλο το πανεπιστήμιο. Αποτελεί πραγματική πρόκληση για μένα να έχω Τούρκους φοιτητές, αλλά συχνά και Αμερικανούς ή από την Κεντρική Ασία, παιδιά που προέρχονται από διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα, και κυρίως, που έχουν διδαχθεί με διαφορετικό τρόπο την ιστορία», τονίζει.

Σίγουρος για την επιλογή του προσθέτει: «Είμαι πολύ ευχαριστημένος από το Πανεπιστήμιο αλλά και από την Κωνσταντινούπολη». Και παραδέχεται: «Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ξένος. Ομως το ίδιο ένιωθα στο Λονδίνο και το Παρίσι, όπου εργάστηκα για κάποιο διάστημα. Αρα… Αυτό που πραγματικά θα μου κόστιζε θα ήταν να φύγω και να μην μπορώ να ξαναγυρίσω. Η Κωνσταντινούπολη είναι μαγευτική με τις ασχήμιες της και με τις ομορφιές της»…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή