«Πρέπει κάθε άνθρωπος να πάει στην Αφρική. Είναι μεγάλο σχολείο. Ο Ραούλ Φολερό (σ.σ. Γάλλος ανθρωπιστής που έδωσε όλη του την περιουσία για τη θεραπεία των λεπρών), έλεγε ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ευτυχεί μόνος του. Πώς μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος όταν στο κατώφλι του σπιτιού του βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα;».
Τα μάτια της έχουν δει πολλά. Την αρρώστια να τσακίζει, να παραμορφώνει τα σώματα, αλλά όχι ψυχές. Σε χώρες όπου η φτώχεια, το έιτζ, η ελονοσία, κατεβάζουν το προσδόκιμο ζωής στα 35 και τα 40 χρόνια, και αρρώστιες όπως το έλκος του Μπουρουλί ή το σκουλήκι της Γουινέας δοκιμάζουν την εσωτερική δύναμη του καθενός. «Για να μπορέσεις να προσφέρεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, πρέπει να έχεις πολύ κουράγιο, δυνατή υγεία, αντοχή και υπομονή. Τους ετοιμοθάνατους, τους φέρνουμε στο νοσοκομείο «Οαση», για να έχουν ποιότητα θανάτου. Οι άνθρωποι εκεί πιστεύουν στις ψυχές των προγόνων τους. Οταν έρχεται μια κακή αρρώστια, αφήνουν τους δικούς τους ακόμη και στα σκουπίδια για να διώξουν το κακό πνεύμα».
Ηταν φοιτήτρια στη Γενεύη η κ. Μέρω Κεσεσίογλου όταν τα Ηνωμένη Εθνη αναζητούσαν εθελοντές. Ετσι βρέθηκε στην Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Γενική πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού, έλαβε το 1987 τον τίτλο έπειτα από τη βοήθεια που επί χρόνια προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει με την Ελληνική Δράση Αφρικής (Λυκείου 13, Αθήνα, τηλ.: 210 72.12.375, φαξ: 210 72.16.625, www. actionafrica. gr, email: c-ivoire@hol. gr). Τα Ηνωμένα Εθνη την έχουν χρίσει εκπρόσωπό τους στην Αφρική. «Τώρα χτίζουμε το δέκατο νοσοκομείο για τα 250 παιδιά του ορφανοτροφείου. Απαιτούνται 300.000 ευρώ για να το ολοκληρώσουμε και άλλα 200.000 για τον εξοπλισμό.
Υπολογίζουμε να το τελειώσουμε περί τα τέλη του 2008. Φτιάχνουμε ακόμη ένα δημοτικό σχολείο και χρειαζόμαστε 200.000 ευρώ». Στο σαλόνι του σπιτιού της και έδρα του προξενείου της Ακτής Ελεφαντοστού, δείχνει στην «Κ» φωτογραφίες. «Ολα τα παιδιά είναι φορείς του έιτζ, όμως επειδή ξεκίνησαν να νοσούν, χτίζουμε νοσοκομείο στο ίδιο οικόπεδο. Το πλησιέστερο απέχει 100 χλμ.». Στο κάλεσμα της Ελληνικής Δράσης Αφρικής ανταποκρίνεται σταθερά «η Θεσσαλονίκη και γενικά η βόρεια Ελλάδα, αλλά και το Αρσάκειο. Στην Ελασσόνα, η Ελληνική Σχολή Τσαριτσάνης στέλνει κάθε μήνα βοήθεια. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα τούς μεταφέρω γράμματα από τα παιδιά της Αφρικής. Αναπτύσσεται ένας δεσμός έτσι», λέει η κ. Κεσεσίογλου. «Σκεπτόμενοι μόνο τον εαυτό μας, πεθαίνουμε μέσα στη μοναξιά. Περισσότερο από τους αρρώστους που βλέπω, λυπάμαι τους τσιγκούνηδες και τους φιλάργυρους».
Βοήθεια στον συνάνθρωπο δεν είναι μόνο τα φάρμακα. Είναι και τρόποι για να μάθει να βγάζει τα προς το ζην. Μέσα σε 20 χρόνια, 3.000 γυναίκες έμαθαν να καλλιεργούν ντομάτες, μάνγκο, εκπαιδεύονται στην ιχθυοκαλλιέργεια και έτσι εισπράττουν ένα καλό εισόδημα. «Εχουμε ιδρύσει μικρές μονάδες μεταποίησης αγροτικών προϊόντων που κοστίζει περίπου 400.000 ευρώ η μία. Φέτος ήρθαν στην Ελλάδα γύρω στις 30 γυναίκες για περίπου ενάμιση μήνα. Μας βοηθά πολύ ο ΕΟΜΜΕΧ», καταλήγει.
Χρήματα, φάρμακα, αλλά και οτιδήποτε μπορεί να εξοπλίσει ένα νοσοκομείο, ένα ορφανοτροφείο είναι απαραίτητα. «Κατά καιρούς στην Ελληνική Δράση Αφρικής δίνουν είδη υγιεινής για να ντυθούν οι χώροι. Ομως εκείνο που είναι περισσότερο απαραίτητο είναι τα χρήματα, επειδή η μεταφορά των υλικών κοστίζει. Μεταφέραμε 35 κρεβάτια και στρώματα για το νοσοκομείο, που ήταν προσφορά. Το κοντέινερ κόστισε 6.000 ευρώ. Κοστίζει πολύ και ο εκτελωνισμός, παρά το ότι πρόκειται για ανθρωπιστική βοήθεια. Παίρνουμε δάνεια από τις τράπεζες. Βοηθά και η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας του υπουργείου Εξωτερικών τα τελευταία δύο χρόνια».
