Του είχα τηλεφωνήσει ενθουσιασμένος μετά το τελευταίο άρθρο του στην «Καθημερινή», φωνάζοντας ποδοσφαιρικά: «Εκεί! Εκεί με τον Βολταίρο!».
Ηταν η καταλυτική απάντησή του για τα έμβρυα και τον προγεννητικό έλεγχο. Μια απάντηση που είχε τη διαύγεια μαθηματικής απόδειξης και ένα χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα.
Στα 45 χρόνια που γνωριζόμαστε, ήταν για μένα ένας φάρος. Με εξέπληττε συνεχώς, ξεπερνώντας τον εαυτό του. Μέχρι και το τελευταίο του άρθρο.
Γιώργος Κουμάντος: ο ευφυέστερος και εντιμότερος άνθρωπος που γνώρισα. Συνδυασμός σπάνιος, πολύ περισσότερο όταν απαντά στον υπερθετικό βαθμό. Σε καιρούς ανορθολογισμού και συναλλαγής, κυριαρχούσε ως πρωταθλητής του ήθους και του ορθού λόγου.
Ανοιχτός πάντα σε όλα, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα, δίχως αγκυλώσεις. Ελεύθερος και δίκαιος. Η ακεραιότητά του ήταν το μόνο στοιχείο φανατισμού στον χαρακτήρα του. Ασυμβίβαστος. Ούτε καλημέρα στους προσκυνημένους.
Το ότι υπήρξε σοφός καθηγητής σε πολλούς χώρους της νομικής (από το αστικό και οικογενειακό δίκαιο και την βιοηθική, ώς τα πνευματικά δικαιώματα) είναι γνωστό. Το ότι έγινε και διεθνώς διάσημος ως ο μόνος πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Βέρνη) που έσπασε το ρεκόρ παραμονής του πρώτου προέδρου της, του Βίκτωρος Ουγκώ, επίσης.
Αλλά εγώ θρηνώ τον καλό και θερμό φίλο, τον μέγα επικούρειο και ακούραστο συζητητή, τον τρυφερό και ευαίσθητο συνοδοιπόρο. Ολοι φτωχύναμε, αλλά όσοι τον γνωρίζαμε, ακόμα περισσότερο.
* Ο κ. Νίκος Δήμου είναι συγγραφέας.