Κάθε προηγούμενο Μέσο ήταν ένας μονόδρομος από τους πολιτικούς προς τους πολίτες. Είτε από το μπαλκόνι είτε από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου είτε μπροστά στην κάμερα ο πολιτευτής έλεγε και ο ψηφοφόρος άκουγε. O τελευταίος είχε μόνο δύο δυνατότητες: να πεισθεί ή να απορρίψει. Με το Διαδίκτυο είναι ότι ο ψηφοφόρος αποκτά φωνή. Το Ιnternet είναι αμφίδρομο Μέσο. Ο χρήστης δεν είναι παθητικός δέκτης μηνυμάτων. Μπορεί και να στείλει. Δεν χρειάζεται ενδιάμεσους της πληροφόρησης να ερωτούν γι’ αυτόν: μπορεί να θέσει και τα δικά του ερτήματα. Οσο κι αν ακόμη γίνεται σε περιορισμένη κλίμακα, είναι σημαντικό να μπορεί κάθε πολίτης να ερωτά ευθέως τον υπουργό Οικονομικών για την περικοπή των φοροαπαλλαγών. Είναι σημαντικό να κατεβαίνουν από τους θώκους της εξουσίας οι υπουργοί και να απαντούν στα αιτήματα κάθε πολίτη. Είναι σημαντικό τέλος να μπορεί ο πολίτης να θέτει τα πραγματικά προβλήματα που τον απασχολούν και όχι εκείνα που οι μεσολαβητές του (οι δημοσιογράφοι) νομίζουν ότι τον απασχολούν.
Υπάρχει όμως και η πτυχή της άλλης Ελλάδας. Εκτός από το «αθηναιοκεντρικό κράτος», υπάρχουν και τα «αθηναιοκεντρικά MME», τα Μέσα που ενδιαφέρονται κυρίως για το Λεκανοπέδιο και λιγότερο για την εκτός των τειχών Ελλάδα. Αυτό από μια άποψη είναι φυσικό. Ο χώρος των εφημερίδων και ο χρόνος των δελτίων δεν επαρκούν για να καλύψουν όλα τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες. Τα προβλήματα που απασχολούν τους περισσότερους πελάτες των MME (αναγνώστες, θεατές, ακροατές) είναι λογικό να καλύπτονται περισσότερο. Και η μεγάλη πελατεία των MME είναι στην Αθήνα. Το Internet όμως δεν έχει περιορισμούς χρόνου ή σελίδων. Ολων τα προβλήματα χωρούν. Κάθε πολίτης μπορεί να ανακρίνει τον πολιτικό για οποιοδήποτε θέμα θέλει. Αρχίζει να μετέχει της πολιτικής διαδικασίας χωρίς φράγματα και ενδιάμεσους. Δεν είναι άραγε αυτό το ζητούμενο της Δημοκρατίας;
