«Μάζεψα όσο νερό μπορούσα και στάθηκα απέναντι στη φωτιά. Πίσω μου ήταν το χωριό μου. Δεν είχα άλλο δρόμο από το να πολεμήσω τη φλόγα». Στις 9.30 μ.μ. το βράδυ της Παρασκευής 24 Αυγούστου, το πύρινο ποτάμι πλησίασε το χωριό Καλίδονα του Δήμου Ζαχάρως στην Ηλεία. Ο αγρότης Γιώργος Ρούμπουλας, μαζί με τον αδελφό του Γιάννη και άλλους πέντε άντρες του χωριού αποφάσισαν να υπερασπίσουν το χωριό τους. «Πήραμε τα δύο τρακτέρια μας (το ένα το χρωστάμε ακόμα), φορτώσαμε 500 κιλά νερό στο καθένα, πήραμε τις μάνικες, είδαμε σε ποιο σημείο μπορούμε να σταματήσουμε τη φωτιά και βγήκαμε απέναντι. Δώσαμε σκληρή μάχη. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Αντιδρούσα ενστικτωδώς. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα τα λάστιχα, τα πόδια μου, όλα γύρω μου να καίγονται. Υποχρεώθηκα να υποχωρήσω. Λίγο αργότερα μας τέλειωσε το νερό». Κι όμως ο Γ. Ρούμπουλας και οι υπόλοιποι δεν το έβαλαν κάτω. Ετρεξαν από σπίτι σε σπίτι και μάζεψαν νερό σχεδόν μπουκάλι το μπουκάλι. «Με αυτόν τον τρόπο μαζέψαμε 300 λίτρα. Αρχισα να τρέχω μέσα στη νύχτα πάνω κάτω το χωριό και να καταβρέχω ό,τι μπορούσε να αρπάξει. Κουφώματα, πλαστικά, τα ακριανά σπίτια. Τρέχοντας αφήνω ποτάμι τον ιδρώτα πίσω μου. Η φωτιά ήταν τρομερή. Εκεί που την έβλεπες απέναντι «έφτυνε” μια τεράστια φλόγα, όπως ο δράκος στα παραμύθια. Σώσαμε το μεγαλύτερο μέρος του χωριού. Μάς κάηκαν 18 σπίτια από τα 250 περίπου. Τα περισσότερα δεν τα προλάβαμε γιατί μας τέλειωσε το νερό». Μας δείχνει ένα καμένο σπίτι που δεν βρίσκεται στην άκρη του χωριού. «Αυτό κάηκε από ένα κούφωμα που άρπαξε και δεν είχαμε σταγόνα να το σβήσουμε…».
«Φοβήθηκες κάποια στιγμή;» ρωτάμε τον Γιώργο. «Εάν το ξανασκεφτώ δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν σκέφτεσαι τίποτα. Μπαίνεις μέσα και ό,τι γίνει».
Δεν πρόλαβα
Παρά τον αγώνα των εφτά ανδρών μια 96χρονη γιαγιά δεν την πρόλαβαν. «Την είδα που φώναζε «βοήθεια, βοήθεια, σώστε με”, έτρεξα αλλά με το που πάω να μπω στο σπίτι έρχεται η φλόγα πάνω μου, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα…», λέει ο Γιώργος και σκύβει το κεφάλι. Δεν ήταν λίγοι οι ηλικιωμένοι που τους κατέβασαν σηκωτούς από τα σπίτια τους, που δεν ήθελαν να αφήσουν. «Ράγιζε η καρδιά σου. Ξέρεις τι μας είπε ένας παππούς; «Θα προτιμούσα να είχα καεί για να μη δω την καταστροφή που έρχεται”».
Ο Γιώργος δεν έχει σταματήσει από την Παρασκευή. «Γυρνώ γύρω γύρω το χωριό, σβήνω κορμούς κ.λπ. Προσπαθώ να κάνω αυτά που δεν έχουν κάνει εκείνοι που υποχρεούνται». Οπως και οι περισσότεροι κάτοικοι της Ζαχάρως είναι εξοργισμένοι με την πολιτεία. «Παλέψαμε μόνοι μας. Εντάξει, δεν έστειλαν πυροσβεστικό, αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας να μας καθοδηγήσει…».
Οσο κι αν νιώθει ικανοποίηση που έσωσαν το χωριό, ο Γιώργος είναι πολύ απογοητευμένος για την επόμενη ημέρα. «Εμείς πάθαμε 100% καταστροφή. Δεν έχει μείνει ούτε μυρμήγκι». Ο Γ. Ρούμπουλας καλλιεργεί ελιές, καλαμπόκι και τριφύλλια. «Δεν έμεινε τίποτα. Για να τα ξαναφτιάξουμε χρειάζονται μεγάλες επιχορηγήσεις. Αυτό που ζητάω είναι να μην πεινάσω, να μην γυρνάω με σκισμένα ρούχα και να με λυπούνται». Ο Γιώργος και οι φίλοι του έσωσαν τα χωριά από την πύρινη λαίλαπα, θα ηττηθούν από τη στάχτη της αδιαφορίας;
