«Δεν θέλουμε να είμαστε η γενιά του καναπέ». «Δεν γίνεται να γίνονται όλα από τον καναπέ». «Καναπές, η απόλυτη ηλεκτρική καρέκλα». Την ώρα που τα κεντρικά δελτία ειδήσεων έδειχναν σε όλους τους Ελληνες, που έβλεπαν από τους καναπέδες τους, την τεράστια σε συμμετοχή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, σχεδόν με μια φωνή, άνθρωποι διαφόρων ηλικιών έλεγαν το ίδιο πράγμα: ότι δεν ήθελαν πια να μένουν αμέτοχοι βλέποντας όλη αυτή την καταστροφή από τον καναπέ τους.
«Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για κάθε παππού και κάθε γιαγιά, για κάθε έναν από όλους εκείνους που έχασαν τα πάντα, που έζησαν όλη αυτή την καταστροφή και δεν μπορούν να κατεβούν σ’ αυτή τη διαμαρτυρία». Η 33χρονη Χαρά Α. προώθησε το ηλεκτρονικό μήνυμα της διαμαρτυρίας σε όσους περισσότερους μπορούσε, σε εταιρείες, κανάλια, οργάνωσε μια διαδικτυακή κινητοποίηση. «Θέλω να ζητήσω συγγνώμη, αισθάνομαι συνυπεύθυνη που δεν έκανα τίποτα για να μη φτάσουμε ώς εδώ. Είμαι εδώ για να μη γυρίσουν τα παιδιά μου να με φτύσουν στα μούτρα. Να μην πω ότι δεν ήμουν εκεί».
Μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη ήταν καρφωμένο ένα πλακάτ που έγραφε «Μαύρη ζωή, μαύρη φύση, μαύρη πατρίδα, μαύρο δαγκωτό». Πιο κει ένας πατέρας σπρώχνει το καρότσι του παιδιού του στο οποίο έχει καρφιτσώσει το εξής μήνυμα: «Μου μαυρίσατε την ψυχή, μου μαυρίσατε το μέλλον». Ο 43χρονος εκπαιδευτικός Μανόλης Αϊβαλιώτης έφερε και τα δυο παιδιά του στη διαμαρτυρία «για να συνειδητοποιήσουν τι έγινε και να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες».
Γύρω στις 8 μ.μ., μια ομάδα ανθρώπων ύψωσαν ένα μαύρο λάβαρο μπροστά από τη Βουλή, ενώ αργότερα το ενδιαφέρον του κόσμου τράβηξε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στο οδόστρωμα της λεωφόρου Αμαλίας. Οσο περνούσε η ώρα, γινόταν το αδιαχώρητο. Η διαμαρτυρία εξελισσόταν ήσυχα, με τη διακριτική παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων παρατεταγμένων μπροστά στη Βουλή και μέχρι τις αρχές της Βασιλίσσης Σοφίας. Κάποια συνθήματα και γιουχαΐσματα ακούστηκαν μόνο λίγο πριν ο κόσμος αρχίσει σιγά σιγά να διαλύεται ησύχως. Πέρα από κάποιες αριστερές οργανώσεις που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία, μεγάλος αριθμός διαδηλωτών κουβαλούσαν στους ώμους τους μαύρες σημαίες.
«Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο ήταν οι φωτογραφίες των ηλικιωμένων με ζωγραφισμένη την απελπισία στα πρόσωπά τους», λέει η 30χρονη Πόπη Αμυγδάλου που μαζί με τη φίλη της, Μίνα, κατέβηκαν επειδή, όπως είπε η τελευταία, «είχα ανάγκη να συμμετέχω σε κάτι».
Οι περισσότεροι τήρησαν τον ενδυματολογικό κώδικα του μαύρου, αφού μόνο αυτό το χρώμα ταίριαζε στην περίσταση.
