Τα θρανία τους σήμερα είναι κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Επάνω τους δεν βρίσκονται τετράδια και κασετίνες, αλλά ψηφοδέλτια και φάκελοι. Στα καθίσματά τους κάθονται εφορευτικές επιτροπές και εκλογικοί αντιπρόσωποι. Σε μερικές ώρες, όμως, θα βρίσκονται οι μαθητές και οι μαθήτριες, που τουλάχιστον στην Ηλεία θα ξεκινήσουν μάθημα μεθαύριο.
Θα περίμενε κανείς πως το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά αυτά, που πέρασαν τόσο δύσκολες στιγμές, είναι το να ξανανοίξουν τα σχολεία. Να προετοιμάζονται για διαγώνισμα, να συγκεντρώνονται για να γράψουν έκθεση. Αλήθεια, πώς θα εμπνέονται, όταν το βλέμμα τους θα περιφέρεται έξω από τα παράθυρα της τάξης τους;
Κι όμως, τελικά, ίσως αυτός είναι ο τρόπος για να ξεπεράσουν σιγά σιγά το σοκ. «Εχασαν το παιχνίδι τους, το φυσικό περιβάλλον, τα ζώα με τα οποία έπαιζαν. Το τοπίο έχει αλλάξει κι εκείνα χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν. Ωστόσο, θέλουν να ξεκινήσει το σχολείο. Το βλέπουν σαν διέξοδο. Επειτα, έχουν αγωνία, θέλουν να δουν τι έγιναν οι φίλοι τους, να μάθουν νέα τους». Η κ. Βασιλική Παυλοπούλου είναι διευθύντρια στο δημοτικό σχολείο Νέας Φιγαλείας. Το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης βρισκόταν στο γραφείο της μαζί με άλλες συναδέλφους, μαθητές και μαθήτριες. Επικρατούσε δημιουργικός αναβρασμός. Στο πάτωμα, στοιβαγμένες προσεκτικά, βρίσκονταν περίπου 50 σχολικές τσάντες από το 2ο ΤΕΕ Πύργου, όπου η Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών του νομού συγκεντρώνει από κάθε γωνιά της Ελλάδας σχολικά είδη. «Ο γονιός δεν θα χρειαστεί να αγοράσει τίποτα», μάς λέει, και ανοίγει μια σάκα στην τύχη. Είναι γεμάτη τετράδια, μπλοκ, πλήρως εξοπλισμένη κασετίνα. «Είναι όλα διαλεγμένα από μαθητές. Τα παιδιά ψώνισαν για τα παιδιά», τονίζει.
Σε ένα διάλειμμα από την τακτοποίηση των αντικειμένων, κάποια από τα παιδιά μίλησαν στην «Κ». Λίγο διστακτικά στην αρχή, έπειτα ξεθάρρεψαν. Μερικά πήραν χαρτί και μολύβι και έγραψαν σκέψεις και συναισθήματα.
Κάηκαν οι στιγμές που ζήσαμε σε αυτόν τον τόπο
«Οταν πρωτακούσαμε ότι έπιασε φωτιά στον Καϊάφα, είπαμε πως δεν θα φτάσει στο χωριό μας. Τελικά όμως έφτασε. Πέρασε από τη Ζαχάρω, από Νεοχώρι, από Θολό, Ταξιάρχες, Λέπραιο, Φασκομηλιά και παραλίγο να μπει και στο χωριό μας. Πρόλαβαν τη φωτιά έξω από το χωριό. Εμείς, όταν ήταν η φωτιά στη Φασκομηλιά, όλοι μας αρχίσαμε να γεμίζουμε παγούρια για να γεμίσουμε τα βυτία των παιδιών για να σβήσουν τη φωτιά.
Οταν έφτασε η φωτιά έξω από το χωριό μας, φοβηθήκαμε λίγο. Φοβόμασταν μήπως οι πατεράδες μας καούν. Αλλά όχι. Προσπαθούσαν να μην καεί η περιουσία μας. Να μην καούν οι στιγμές που ζήσαμε σε αυτόν τον τόπο. Γιατί εμείς στηριζόμασταν στις ελιές, γιατί παίρναμε μερικά χρήματα. Είχαμε τα ζώα μας που τα αγαπούσαμε, αλλά κάποια κάηκαν.
Ομως δεν θα χάσουμε ποτέ την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ξαναγίνει αυτό το ωραίο δάσος. Πιστεύουμε πως με την αρχή του σχολείου, θα ξεχαστούμε. Με τις δασκάλες μας θα κάνουμε αναδάσωση και όλα θα γίνουν όπως πριν». Αθηνα Δουφα και Γιωτα Μπινιωρη, Δημοτικό Νέας Φιγαλείας
Λίγες ημέρες μετά τη φωτιά, απόφοιτοι μαθητές του Λυκείου Λάλα, κάθισαν και κατέγραψαν όσα είδαν και ένιωσαν. Αποσπάσματα από τα δύο αυτά κείμενα, τα οποία μας έστειλε η διευθύντρια, κ. Ευγενία Δάβου, δημοσιεύει η «Κ».
Με τον καφέ στο χέρι
«Την ώρα που θα ζούσα μία από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου, την επιτυχία μου στη σχολή που επιθυμούσα, η φωτιά άρχισε να πολιορκεί την περιοχή μου. Στην αρχή ήμασταν απλοί θεατές της καταστροφής της Ζαχάρως και της γύρω περιοχής, αλλά για τρεις ημέρες αγρυπνούσαμε με τον φόβο ότι οι εμπρηστές θα βάλουν στόχο και την περιοχή μας. (…) Την επομένη η φωτιά είχε φθάσει στην Αρχαία Ολυμπία. Κάτι ανήκουστο! Το αιώνιο σύμβολο να καίγεται! Πού ήταν η Πυροσβεστική εκείνη τη στιγμή; Γιατί δεν δούλεψαν οι πυροσβεστικοί μηχανισμοί μέσα στο δάσος; Ξεκινήσαμε να σώσουμε ένα χωράφι μας στου Λάλα. Σ’ αυτό το σημείο αντίκρισα την αδιαφορία μερικών κατοίκων του διπλανού χωριού μας για την καταστροφή που ερχόταν – στο μυαλό τους σίγουρα θα κυριαρχούσε η εθιστική σκέψη της αποζημίωσης, για το οποίο επιβεβαιώθηκα όταν ήρθε το εκλογικό βοήθημα των 3.000 ευρώ… Πηγαίνοντας προς τον Λάλα, βλέπω ένα τεράστιο πυροσβεστικό όχημα, που θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλη βοήθεια αν ήθελε, να είναι σταματημένο μαζί με περίπου 10 φαντάρους και άλλους 5 πυροσβέστες να πίνουν καφέ στο χέρι και να μη μας δίνουνε μια βοήθεια».Γιαννης Βασιλοπουλος
Η Αύρα έγινε στάχτη…
«Μια μέρα, λοιπόν, ξεκίνησα όπως πάντα το μεσημεράκι από το σπίτι μου για να επισκεφθώ την κολλητή μου, την όμορφη νεραϊδούλα, την Αύρα. Παντού σ’ όλη την Ελλάδα μαίνονταν αδάμαστες πυρκαγιές που σκορπούσαν καταστροφή, όλεθρο, θάνατο! Ενιωθα έντονη την ανάγκη να βρεθώ στο δάσος που με είχε μεγαλώσει. Οι γονείς, μου, όμως, δεν με άφησαν να φύγω. Εγώ ήμουν αναγκασμένη απλά να παρακολουθώ σε εκείνο το άθλιο κουτί, γελοία ανθρωπάκια με γραβάτες και ταγιέρ που έμοιαζαν με καρικατούρες, ενώ προσπαθούσαν να εκμεταλλευθούν μια ακόμη καταστροφή για να κερδίσουν λίγη ακόμη δόξα, λίγες ακόμη ψήφους, λίγα ακόμη χρήματα, λίγα ακόμη πολυτελή σπίτια πάνω στα απομεινάρια ενός καμένου δάσους.
Η φωτιά πλησίαζε και εγώ άκουγα τις φωνές της Αύρας (…) Με την πρώτη ευκαιρία έσπευσα στα καμένα να τη βρω. Ο τόπος ήταν αγνώριστος! Ενα πεδίο μάχης, γεμάτο στάχτες… Είχα πάρει απόφαση πως εκείνη χάθηκε για πάντα… Ξαφνικά αντίκρισα μια γερασμένη σκυθρωπή μορφή ακουμπισμένη δίπλα σ’ ένα βράχο. Ναι ήταν η Αύρα! Εμφανώς εξασθενημένη, βρισκόταν στο πλάι μιας ελαφίνας που αργοπέθαινε. Μέχρι να φτάσω η ελαφίνα είχε τελειώσει… Η Αύρα έπεσε κατάχαμα. Η σορός της μετατράπηκε σε στάχτη. Τι ειρωνεία, η Αύρα έγινε και πάλι ένα με το δάσος…». Ξενια Αναστοπουλου