Κατά γενική ομολογία, η παρουσία του μεγάλου μας ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη με την ιδιότητα του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας των Οικολόγων – Πράσινων ήταν από τις κατ’ εξοχήν ενδιαφέρουσες νότες μιας σχετικά υποτονικής, χωρίς εξάρσεις, προεκλογικής περιόδου. Σε αντιδιαστολή δε με την πρωτόγνωρη καταστροφή του καλοκαιριού που σκόρπισε θλίψη στους Ελληνες, η υποψηφιότητα Βαλαωρίτη εξέπληξε ευχάριστα μιας και δεν είμαστε συνηθισμένοι στην ενασχόληση πνευματικών ανθρώπων, δη ποιητών, με την πολιτική. Ο ίδιος, μιλώντας στην «Κ», την επομένη της εκλογικής διαδικασίας και με ένα ποσοστό λίγο πάνω του 1% να έχει τελικά ψηφίσει Οικολόγους, αισθάνεται ικανοποίηση για το αποτέλεσμα σημειώνοντας όμως, ότι «θα μπορούσε να ήταν υψηλότερο εάν είχαμε την προβολή που έπρεπε από τα ΜΜΕ». «…Γνωρίζαμε ότι είχαμε ρεύμα κυρίως στους νέους ανθρώπους. Το διαπιστώναμε στην ιστοσελίδα μας στο Ιντερνετ όπου δεχθήκαμε περίπου 130.000 επισκέψεις. Δυστυχώς όμως, τα μίντια μας ανακαλύψαν την τελευταία εβδομάδα…».
Τοπικές παρεμβάσεις
Είναι γεγονός ότι στα ψηφοδέλτια των Οικολόγων – Πρασίνων συμμετείχαν σημαντικές προσωπικότητες, στελέχη περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων, από το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού με διεθνή αναγνώριση, καθηγητές πανεπιστημίου και φοιτητές, αγρότες, επαγγελματίες, εργαζόμενοι, στελέχη της αυτοδιοίκησης που έχουν επιλέξει συνειδητά αξίες πιο υπεύθυνες απέναντι στα περιβαλλοντικά θέματα. Να τι μάς λέει ο κ. Βαλαωρίτης: «Κατεβήκαμε στις εκλογές έχοντας ξεκάθαρο πρόγραμμα και συνείδηση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μετά τις πυρκαγιές και συνολικότερα ο πλανήτης. Μου έκανε εντύπωση η θέση του οικολόγου υπουργού Περιβάλλοντος της Ιταλίας Αλφόνσο Σκάνιο που μας επισκέφθηκε για να μας ενισχύσει. Είπε ότι, από τοπικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπει η οικολογία στην πολιτική ατζέντα. Αυτό έκαναν στην Ιταλία, το ίδιο φιλοδοξούμε να κάνουμε και στην Ελλάδα.
Είναι στις προθέσεις μας να ξεκινήσουμε ένα πρόγραμμα φύτευσης ενός εκατομμυρίου δένδρων, που έτσι κι αλλιώς έχει ανάγκη το φυσικό περιβάλλον, ώστε να αλλάξουμε συνειδήσεις προτρέποντας τους πολίτες και τα κόμματα να ασχοληθούν ενεργά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος…»
Εμπόδιο ο ναρκισισμός
Πώς μπορεί όμως η τέχνη των τεχνών, η ποίηση, να συμπορευθεί με την πολιτική, την τέχνη του εφικτού, και μάλιστα όταν, κατά γενική πεποίθηση, διανύουμε την αποθέωση ενός πολιτικού λόγου που ενίοτε ακροβατεί ανάμεσα στην κοινοτοπία και τον κυνισμό; «Η ποίηση συγκοινωνεί με τη Φύση και αναπόφευκτα ο ποιητής εμπνέεται από το περιβάλλον. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος, ιδιαίτερα αυτή την περιοδο. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη να παρέμβουν οι άνθρωποι των Γραμμάτων, όλοι όσοι είναι της έκφρασης.
Εχουμε πάνω από 300 μέλη στην Ενωση Συγγραφέων. Τι κάνουν; Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι απέχουν από τα κοινά. Είναι λάθος. Πρέπει να περιορίσουν το ναρκισσισμό τους, να σταματήσουν να ασχολούνται με τον εαυτό τους και να ασχοληθούν με τα κοινά..»
Εχοντας ένα λογιότατο βιογραφικό είναι αλήθεια ότι διστάσαμε να του ζητήσουμε να σχολιάσει το αποτέλεσμα των εκλογών, ωστόσο το πράξαμε. «Οι πολίτες έδωσαν μια μικρή αυτοδυναμία στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να καταρρέει πληρώνοντας το παρελθόν του και τα μικρά κόμματα ενισχύθηκαν. Απουσίασε όμως στην προεκλογική περιόδο μια σοβαρή συζήτηση, όχι τύπου debate, για τα περιβαλλοντικά θέματα τα οποία δεν τέθηκαν, ίσως επειδή, στην Ελλάδα, ό,τι είναι δυσάρεστο το κρύβουμε. Αντί για σοβαρή συζήτηση, βλέπουμε να πωλούνται ήδη καμένες εκτάσεις στην Πελοπόννησο σε τιμή ευκαιρίας».
Ο σουρεαλιστής ποιητής
Γεννηθείς στη Λωζάννη της Ελβετίας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. με σπουδές στα νομικά και τη φιλολογία στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόννης, γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη, πρωτοδημοσιεύει στα «Νέα Γράμματα» το 1939. Το 1944 δραπετεύει από την υπό γερμανική κατοχή Ελλάδα στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο όπου συναντάει τον Σεφέρη και έπειτα από προτροπή του, ταξιδεύει στο Λονδίνο και συναντά τους Τ. Σ. Ελιοτ, Γ.Χ. Οντεν και Ντύλαν Τόμας. Το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί για μία ακόμη φορά, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ. Διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, θέση που κράτησε επί 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύεται με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Μερικές γυναίκες» αφου προηγουμένως είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση (1958) και την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1976).