Τι μπορεί να (εξ)αγοράσει κανείς με ένα εκατομμύριο ευρώ; Ισως και ένα υπουργείο Περιβάλλοντος αν παρατηρήσει προσεκτικά τις χθεσινές εξαγγελίες του κ. Γ. Σουφλιά. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ έσπευσε να ξεπεράσει επικοινωνιακά τις αντιδράσεις για τη μη ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου Περιβάλλοντος και μάλιστα με τον ευκολότερο τρόπο. Με ένα πρόστιμο, μεγάλο μεν, αναποτελεσματικό δε.
Είπε λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2007 ο κ. Σουφλιάς, πως το 2006 οι κάτοικοι της Μεγαλόπολης έζησαν -λόγω ΔΕΗ- συνθήκες που διπλασίασαν τις πιθανότητες καρκίνων. Είναι άραγε κανείς τόσο αφελής που να θεωρεί ότι αυτή η εκ των υστέρων πιστοποίηση του κινδύνου μπορεί να εξοφληθεί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ; Πιθανόν ναι. Είναι αυτός που πιστεύει ότι μια οικογένεια στη Μεγαλόπολη αν και δεν ανασαίνει με ασφάλεια, ωστόσο θα ικανοποιηθεί αν μάθει πως ο ρυπαντής θα το πληρώσει στο μέλλον!
Είπε ακόμη χθες ο κ. Γ. Σουφλιάς ότι η ΔΕΗ συμβάλλει σε ποσοστό 40% στην ετήσια παραγωγή θερμοκηπικών αερίων. Μόνο που ακόμη και αυτή η διαπίστωση είναι πρόχειρη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από τις 141 βιομηχανίες στην Ελλάδα που παρακολουθούνται για τις εκπομπές (κυρίως) διοξειδίου του άνθρακα εκλύονται κάθε χρόνο 71.000.000 τόνοι. Από αυτούς στη ΔΕΗ αναλογούν 52.000.000 τόνοι, ή το 72% του συνόλου. Υπάρχει όμως και ένα τρίτο ζήτημα. Το υπουργείο γνωρίζει ότι εδώ και χρόνια τα περισσότερα εργοστάσια της ΔΕΗ λειτουργούν χωρίς έγκριση περιβαλλοντικών όρων. Και ότι μερικά από αυτά θεωρούνται από τους πρωταθλητές της ρύπανσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι λόγοι δεν είναι μεταφυσικοί, αλλά έχουν να κάνουν με τρεις συγκεκριμένους παράγοντες. Την κακή ποιότητα του ορυκτού καυσίμου (λιγνίτης), την παλαιότητα και τη μη συντήρηση του εξοπλισμού και, τέλος, τη μη χρήση φίλτρων (ώστε να μην ανεβαίνει το κόστος παραγωγής).
Αν -λέμε αν- υπήρχε υπουργός Περιβάλλοντος, τότε αυτός (πιθανόν) δεν θα μπέρδευε το φαινόμενο του θερμοκηπίου με τη ρύπανση από διοξείδια του θείου ή του αζώτου και από αιωρούμενα σωματίδια. Και κυρίως θα γνώριζε ότι στην μεν πρώτη περίπτωση ο αποκλειστικός υπεύθυνος είναι το καύσιμο, ενώ στη δεύτερη η παλαιότητα των εργοστασίων. Και κυρίως θα γνώριζε ότι και στις δύο περιπτώσεις υπεύθυνη είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης.