«Είμαι καλλιτέχνις, ζωγράφος από την Ιαπωνία και αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Επισκέπτομαι τη χώρα σας σχεδόν κάθε χρόνο από το 1974. Είδα στην τηλεόραση τι έγινε με τις πυρκαγιές και αποφάσισα να βοηθήσω την αγαπημένη μου χώρα. Ηδη έχει σχεδιαστεί η επόμενη έκθεσή μου στο Τόκιο από την 1η έως το τέλος Οκτωβρίου. Αποφάσισα τα έσοδα από τις πωλήσεις των καλλιτεχνικών μου καρτών να τα διαθέσω για να ξαναγεννηθεί το δάσος». Αυτό το mail, έφτασε πριν από λίγες ημέρες στην «Κ» από τη μακρινή Ιαπωνία με την υπογραφή Shoko Κawamasa.
Η πρώτη επαφή
Η αποστολέας εξηγούσε ότι είχε έρθει σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα με αποτέλεσμα να οργανωθεί ένα μικρό σχέδιο βοήθειας προς τη χώρα, που ονομάστηκε «Κάτω από τα αιωνόβια Δένδρα», το οποίο μάλιστα υποστηρίζεται από την ελληνική πρεσβεία στην Ιαπωνία και το ελληνικό γραφείο Τουρισμού στο Τόκιο. Προσέθετε μάλιστα ότι «είναι πολύ ευχάριστο που υπήρξε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από όλο τον κόσμο για την υποστήριξη των πυρόπληκτων. Ωστόσο πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξαναγεννηθεί το δάσος γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να αναγεννηθεί η ζωή της κοινωνίας». Μάλιστα στο τέλος του ηλεκτρονικού μηνύματος υπήρχε η επισήμανση ότι ζητεί τρόπο να επικοινωνήσει με εκείνους που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν και ότι δεν θέλει το γράμμα της να δημοσιευτεί.
Είναι πολύ παράξενο όταν στο υπολογιστή σου αντί για το όνομα του αποστολέα βλέπεις ιδεογράμματα, και κάποιος ή μάλλον κάποια, από τόσο μακρινή χώρα σου λέει ότι όπως και εσύ τις ημέρες των πυρκαγιών παρακολουθούσε έκπληκτος όσα συνέβαιναν στην τηλεόρασή του. Γιατί ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ; Πώς βρέθηκε στην Ελλάδα; Και βέβαια τι είναι αυτό που αγαπάει στη χώρα μας; Η Shoko φάνηκε πρόθυμη να ικανοποιήσει την περιέργειά μου. Ενα νέο mail, πάντα με ιδεογράμματα στη θέση του αποστολέα, έφτασε την επόμενη ημέρα. Μόλις τον Ιούλιο είχε περάσει τρεις εβδομάδες -πολύ όμορφες εβδομάδες- στην Πάτμο, τη Σάμο, τη Λέσβο και την Υδρα. Επιστρέφοντας στην Ιαπωνία είδε από την τηλεόραση όσα συνέβησαν.
Η ιστορία της με την Ελλάδα μετρά πολλά χρόνια πίσω. Οπως διηγείται, έφτασε για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο των Αθηνών στις 6 Δεκεμβρίου του 1974. «Δεν περίμενα να φτάσω εκεί φεύγοντας από τη χώρα μου ένα μήνα νωρίτερα. Με πλοίο πήγα στην τότε Ενωμένη Σοβιετική Ενωση, πήρα ένα τρένο προς την -τότε- Γιουγκοσλαβία και μετά ταξίδεψα προς τη Βιέννη. Εκεί είδα ένα γραφείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας…».
Η Shoko βγήκε από το γραφείο πολλή ώρα μετά κρατώντας ένα εισιτήριο – προσφορά προς την Ελλάδα, όχι των Ολυμπιακών αλλά των Αυστριακών αερογραμμών αφού εκείνες τις ημέρες η Ολυμπιακή απεργούσε. Γιατί όμως ήθελε τόσο πολύ να έρθει στην Ελλάδα; Οπως λέει στο ηλεκτρονικό της γράμμα, ως μαθήτρια, δύο χρόνια πριν, στα 17 της είχε ανακαλύψει την ελληνική αρχαία ποίηση. Οταν λοιπόν απέτυχε στις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο αποφάσισε τουλάχιστον να πραγματοποιήσει ένα άλλο όνειρό της. Να δει το νησί της Σαπφούς.
Φτάνοντας στην Αθήνα όμως τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά από ό,τι τα περίμενε. Δύο μέρες πριν από το δημοψήφισμα για το πολίτευμα στη χώρα, «σε κάθε γωνία υπήρχαν ομάδες που συζητούσαν μεγαλόφωνα» σημειώνει η Shoko. «Οταν δύο μέρες μετά έφτασα στη Μυτιλήνη, η νέα Ελληνική Δημοκρατία είχε ήδη γεννηθεί».
Εμαθε ελληνικά από τα τραγούδια
Από τότε έχει βρεθεί πολλές φορές στην Ελλάδα έχει αποκτήσει φίλους και αγαπημένες γωνιές, έχει λατρέψει με πάθος τη χώρα. Κατ’ αρχάς τη μουσική της. «Μου αρέσει πολύ η Αλεξίου και ο Νταλάρας. Μέσα από τα τραγούδια τους έμαθα ελληνικά», λέει η Shoko σε τηλεφωνική μας επικοινωνία αυτή τη φορά. Μόλις πριν από δύο χρόνια επιχείρησε να μάθει να γράφει και να διαβάζει ελληνικά κάνοντας μαθήματα στις Σπέτσες.
Τι είναι αυτό που αγαπά στην Ελλάδα; «Η Ελλάδα μου έδωσε δύο πράγματα. Ελπίδα όταν ήμουν είκοσι χρόνων και την αίσθηση της αιωνιότητας όταν πλέον έφτασα τα πενήντα. Εχω ταξιδέψει πολύ αλλά η καρδιά μου ανήκει πάντα στην Ελλάδα». Αγαπά πολύ την Αθήνα και τους ανθρώπους της χώρας λέει. Παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι εμείς εδώ δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι. «Μα δεν υπάρχει παράδεισος επί της γης» μου απαντά. Εκτιμά επίσης ιδιαιτέρως τα ντολμαδάκια που μάλιστα ξέρει να τα μαγειρεύει.
Οταν τη ρωτάω για την πρωτοβουλία της μου λέει πως είναι περισσότερο μια κίνηση συμπαράστασης. «Δεν θέλω να γίνει μεγάλη φασαρία, γιατί δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να μαζέψουμε αρκετά χρήματα», μου λέει. Δέχεται ωστόσο να γράψουμε για αυτή την πρωτοβουλία. Ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που συνέβη σε μέρη που είχε επισκεφθεί. Τις ημέρες των πυρκαγιών υπήρχαν συνέχεια ρεπορτάζ στην τηλεόραση της Ιαπωνίας. Ομως η Shoko ξέρει τι γίνεται και τώρα στις περιοχές. «Διαβάζω την «Καθημερινή» στο ίντερνετ, γι’ αυτό και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας», λέει.
Βοήθεια από μια «αδελφή» πόλη
Συμβολική βοήθεια ενός εκατομμυρίου γιεν (6.144 ευρώ), προς τους πυρόπληκτους της Αρχαίας Ολυμπίας αποφάσισε να προσφέρει συμβολικά, ο δήμος INAZAWA, που βρίσκεται στην Κεντρική Ιαπωνία. Οι δύο πόλεις Ολυμπία και Inazawa αδελφοποιήθηκαν το 1987 έχοντας ως κοινά στοιχεία την ιστορία, τα μνημεία και τους πολιτισμικούς θησαυρούς. Από τότε πολίτες από τις δύο περιοχές ανταλλάσσουν επισκέψεις και συμμετέχουν σε πολιτιστικά γεγονότα των δύο χωρών, όπως η τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας. Οπως αναφέρουν οι αρχές του Δήμου «με μεγάλη μας λύπη πληροφορηθήκαμε ότι στα τέλη Αυγούστου η Ολυμπία και άλλες περιοχές της Ελλάδας επλήγησαν από καταστροφικές πυρκαγιές με πολλά θύματα και ζημιές. Προς ταχεία αποκατάσταση της πυρόπληκτης περιοχής ο Δήμος Inazawa από τις 20 Σεπτεμβρίου έχει αποστείλει το ποσό του 1.000.000 γιέν προς το δήμο της Αρχαίας Ολυμπίας και έχει ζητήσει την οικονομική συνδρομή των δημοτών του για περαιτέρω βοήθεια.