Μετά την εξαιρετικά ταραχώδη περσινή ακαδημαϊκή χρονιά, έφτασε η ώρα της εφαρμογής του νέου νόμου-πλαισίου. Ο νόμος θεωρήθηκε από μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας περίπου ως ο προάγγελος της καταστροφής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ενώ από άλλους (ανάμεσα στους οποίους και ο γράφων) ένα μάλλον ανεπαρκές και άτολμο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κατά την άποψή μου στα σημαντικότερα θετικά σημεία του νόμου περιλαμβάνονται η αλλαγή του τρόπου εκλογής των πανεπιστημιακών αρχών, η ενίσχυση της αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ και ο περιορισμός των διοικητικών παρεμβάσεων (ιδιαίτερα σε θέματα οικονομικού περιεχομένου), η καθιέρωση του αναπτυξιακού προγραμματισμού και η αλλαγή του τρόπου συγκρότησης των εισηγητικών επιτροπών και των εκλεκτορικών σωμάτων των μελών ΔΕΠ. Ο νόμος περιέχει και άλλα θετικά σημεία, μικρότερης ενδεχομένως σημασίας. Ομως, πρέπει να επισημανθεί ότι ακόμα και ο καλύτερος νόμος από μόνος του δεν αρκεί για την αναβάθμιση των πανεπιστημίων. Σημαντικό ρόλο θα παίξει η διαδικασία εφαρμογής του. Από τη σκοπιά αυτή τα μηνύματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Από τη μεν πλευρά της κυβέρνησης έρχονται μηνύματα αναδίπλωσης, ενώ από την πλευρά μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας προβάλλονται βαθύτατα αντιδημοκρατικά συνθήματα περί «ανυπακοής» και «μη εφαρμογής του νόμου στην πράξη».
* Ο κ. Τσακλόγλου είναι καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.