«Η χώρα μας διαθέτει την αρνητική πρωτιά στη σεξουαλική κακοποίηση νεογνού επτά ημερών. Δεν το λέω για να σας τρομοκρατήσω, αλλά για να επισημάνω την έννοια του εφικτού. Ο μέσος άνθρωπος είναι δύσκολο να συνδυάσει στο μυαλό του την αρνητική έννοια της λέξης κακοποίηση με την ευαίσθητη έννοια της λέξης παιδί». Κάπως έτσι ξεκίνησε την ομιλία της χθες κατά την επίσημη ανακοίνωση της σύστασης του σωματείου «ΕΛΙΖΑ, εταιρεία κατά της κακοποίησης του παιδιού» η δρ Ελένη Αγάθωνος-Γεωργοπούλου. Πρώην διευθύντρια του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, εμπειρογνώμων παιδικής προστασίας, η κ. Αγάθωνος είναι επιστημονική υπεύθυνη του ομώνυμου ξενώνα για παιδιά ηλικίας 0 – 5 ετών και τις οικογένειές τους που θα αρχίσει να λειτουργεί τον Σεπτέμβριο.
Τα στοιχεία κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, τα ερευνητικά αποτελέσματα πληθαίνουν, αλλά η πολιτική εφαρμογή απουσιάζει. Δεν επισημαίνει τυχαία στην «Κ» ο νυν διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού κ. Γιώργος Νικολαΐδης ότι ο προϋπολογισμός του υπ. Υγείας για προνοιακές υπηρεσίες δεν ξεπερνά «παραδοσιακά» το 1%. «Δυστυχώς δεν έχει ανακαλυφθεί το δυστυχόμετρο», λέει με πικρία ο κ. Νικολαΐδης «από κάποια πολυεθνική. Τότε η πρόνοια θα είχε καλύτερη μοίρα. Δεν θα επαφιόταν στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό»…
Στη χώρα μας εκτιμάται ότι 28.000 παιδιά κακοποιούνται και παραμελούνται ετησίως. Δύο στα τρία είναι προσχολικής ηλικίας και μεταξύ των παιδιών προσχολικής ηλικίας ένα στα τρία είναι κάτω του ενός έτους… Και όμως, πέρα από την ανύπαρκτη πρόληψη και τις ελλιπείς υπηρεσίες αντιμετώπισης των περιστατικών, τις μεγαλύτερες αντιστάσεις φαίνεται να εμφανίζουν η ελληνική κοινωνία και οι θεσμοί της. Το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού περιμένει ακόμη από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να παραχωρήσει άδεια, προκειμένου να ρωτηθούν οι γονείς μαθητών, εάν θέλουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν σε έρευνα… Κάποιοι, κάπου, πάντα φοβούνται να θίξουν την ενδο-οικογενειακή βία, ένα από τα μεγάλα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας…