Φοιτητικές εκλογές των SMS και της… κατάθλιψης

Φοιτητικές εκλογές των SMS και της… κατάθλιψης

4' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είκοσι μέρες πριν από τις φοιτητικές εκλογές, ζω στη Νομική Αθηνών τη μετεξέλιξη της έννοιας «κατάληψη»: αντί ανθρώπινων αλυσίδων μπρος στην πύλη, δύο μεσόκοπες κυριούλες μοιράζουν φυλλάδια που σε προτρέπουν «Μάθε τώρα Ισπανικά!» και «Πρώτο δίπλωμα στον πρώτο χρόνο!». Με το που περνάς την πύλη -γιατί βεβαίως οι δύο κυριούλες ποσώς ενδιαφέρονται να σε εμποδίσουν- βρίσκεσαι σε μια αυλή σαν αυτή που θα είχε στήσει ο Στάλιν αν γεννιόταν τον Μεσαίωνα: πενήντα σημαίες με σφυροδρέπανο ανεμίζουν πάνω στα τσιμεντένια κολωνάκια της μάντρας, σαν να πρόκειται για μικρές πολεμίστρες. Πλην, αντί πολεμιστών, ένα τσούρμο ατάκτων κατοικεί αυτό το ιδιόμορφο φοιτητικό κάστρο.

Με τα Timberland μποτάκια της μπρος στο πεζουλάκι που γράφει «αυτή η σχολή θυμίζει φυλακή», μια εικοσάχρονη στριφογυρνάει τα κόκκινα φυλλάδιά της στον ρυθμό του «Σκαραμαγκάς και Πειραιάς, τα νιάτα χαραμίζονται» που παίζουν τα μεγάφωνα. Και καθώς ο δρόμος προς τον σουρεαλισμό είναι στρωμένος με μικρές αντιθέσεις, περνώ την είσοδο του κτιρίου, για να αντικρίσω τα πιο τακτοποιημένα προεκλογικά τραπεζάκια φοιτητικών παρατάξεων που έχω δει ποτέ. Οι αφίσες είναι στρωμένες πάνω τους σαν ιδιότυπα τραπεζομάντιλα και πάνω σ’ αυτές της ΔΑΠ είναι στρωμένος κι ένας νεαρός με υπογένειο: σαν αναγεννησιακή μορφή έχει ξαπλώσει απολαμβάνοντας ευτυχής τα χάδια της παρακείμενης νεαράς που τώρα περιποιείται την κοιλιά του. «Πού είναι όλοι οι άλλοι ΔΑΠίτες;», ρωτώ μια κοπέλα παραπέρα. «Είχαν πάρτι στο Mercedes χθες!», μου απαντάει με βλέμμα «από πού κατέβηκες εσύ;». «Καλά, δεν έχασες και τίποτα», κάνει με το που βλέπει να απογοητεύομαι. «Αμα θες, απόψε έχουν πάρτι άλλοι ΔΑΠίτες στον Μαζωνάκη!».

Οι χοροί της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ

Μια σύντομη συζήτηση με βοηθά να προσδιορίσω την αιτία της χαράς που εσχάτως οδηγεί ΠΑΣΠίτες, ΔΑΠίτες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις σε απανωτούς χορούς και στερεί από τα τραπεζάκια τον κόσμο τους. Η Ελένη «τριτοετής στη Νομική αλλά πρωτοετής στις εξετάσεις!», όπως αυτοπροσδιορίζεται, λέει πως «με το που πλησιάζουν οι εκλογές αρχίζουν οι χοροί για να μπει χρήμα στα ταμεία και να «δεθούν» και οι ψήφοι». Οι παρατάξεις, εξηγεί, χρεώνουν «περί τα 25 ευρώ το κεφάλι, γεμίζουν το κέντρο μια καθημερινή που αλλιώς θα ήταν μισοάδειο, και άμα πας στο χορό αναγκαστικά θα τους ψηφίσεις κιόλας». «Και αν λείπουν όλοι από εδώ τα πρωινά, πώς μαθαίνεις το πολιτικό τους πρόγραμμα;», ρωτάω – και η κοπέλα δίπλα στην Ελένη μού κουνάει το κινητό της. «Με sms παιδί μου!», απαντά σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα η διά των μηνυμάτων κατήχηση. «Αφού και για τα πάρτι ανεβάζουν καταχωρίσεις στο Ιντερνετ!».

Συνειδητοποιώ πως ακόμη δεν έχω βρει έναν φοιτητή που να αντιμετωπίζει σοβαρά τις εκλογές… και τότε ακριβώς ακούω την κλασική φωνή από το βάθος της αίθουσας με τα τραπεζάκια: «Αυτοί είναι φύρα!» – σε τόνο κατήχησης. Γυρνάω, κι ένας νεαρός με μούσι ζωσμένος με αφίσες που γράφουν «Συσπείρωση Αριστερών Φοιτητών Νομικής» βγάζει λόγο στην παρέα του: «Πρέπει να στηθεί μια ομάδα από 100 διανοούμενους επαναστάτες να καθαρίσει!». Κουνώντας τα χέρια, μοιάζει σαν να οργανώνει ήδη τους υπόλοιπους 99 διανοούμενους εν όψει του «καθαρισμού», και ξαφνικά το «αυτή η σχολή βγάζει μπάτσους και δικαστές» που γράφει στον τοίχο αποκτά εντελώς διαφορετική σημασία. Κι ύστερα, διαβάζω στο πλάι του κτιρίου ένα πηχυαίο «Εχε γεια αποχαυνωμένο καφεταριάτο!» – άρα κάπου εδώ βρίσκεται το κυλικείο της σχολής. Μόνο που, περνώντας την πόρτα, διαπιστώνω πως η λέξη «κυλικείο» έχει προ καιρού σταματήσει να προσδιορίζει τον εν λόγω χώρο. Στο καφέ «Η Φοίτησις» μία αναρτημένη πινακίδα γράφει «Παράκλησις: φεύγοντας να απορρίπτετε στον κάδο τα απορριπτέα απορρίμματα»(!) και τα ηχεία παίζουν «Sweet Home Alabama». Αν βρισκόταν καθισμένος στους μαύρους δερμάτινους καναπέδες οιοσδήποτε νομικάριος της δεκαετίας του ’90, θα αισθανόταν περίπου σαν του έλεγαν πως από εδώ και πέρα θα φοιτά στα νεανικά τμήματα της «Αθηναϊκής Λέσχης».

50 ευρώ η ψήφος…

Ομως, οι νομικάριοι της μετά millenium εποχής μοιάζουν εξαιρετικά ταιριαστοί με τον χώρο – όπως η κοπέλα με την καπαρντίνα και το Lνouis Vuitton χαρτοφύλακα, που θα ορκιζόσουν πως ήρθε μόλις από την Ευελπίδων. Συνεπής στο δικηγορικό της look, παραγγέλνει «μία panna cotta!» τη στιγμή ακριβώς που ο πιτσιρικάς μπροστά μου, μάλλον επειδή έχει τα ακουστικά του ipod στο αυτί, λέει «πρέπει να ‘σαι μεγάλη λέρα για να κυνηγάς καριέρα!» τόσο δυνατά, που στιγμιαία ντρέπομαι, μην ακούσει το σχόλιο η καπαρντινοφόρος. «Γιατί, εσύ τι θα κάνεις άμα αποφοιτήσεις;», τον ρωτάω ενώ ακόμη γελάει. «Κοίτα να δεις», μου λέει, «εγώ όταν μπήκα στη Νομική, έλεγα «θα γίνω επιστήμονας». Υστερα στο 1ο έτος έβαλα μέσον έναν Πασπίτη για να πάρω μια αίτηση από τη γραμματεία και στο δεύτερο ζητούσα από τους Δαπίτες σημειώσεις για να περάσω. Πρέπει να είσαι ευέλικτος, κατάλαβες; Να ακολουθείς το ρεύμα!». Αναρωτιέμαι μέχρι πού μπορεί να σε πάει το ρεύμα και ο Νίκος -γιατί έτσι λέει πως είναι το όνομά του- μου αντιγράφει μια ηλεκτρονική διεύθυνση σ’ ένα χαρτί: «http:/ /www. youtube. com/watch?v=wBVxxGF3xo8». Δύο ώρες αργότερα, θα βρεθώ μπροστά στον υπολογιστή μου να παρακολουθώ τη βιντεοσκοπημένη διαπραγμάτευση δύο φοιτητών: ο ένας θέτει προς πώλησιν την ψήφο του, ο άλλος παλεύει να κατεβάσει την τιμή της στα 50 ευρώ! Και τότε μόνο καταλαβαίνω γιατί είχε αυτό το ύφος ο Νίκος ενώ μου αντέγραφε τη διεύθυνση…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή