Για πρώτη φορά ο χαρακτηρισμός «οι μπάχαλοι» ακούστηκε στη δεκαετία του ’80 από Ελληνες φοιτητές στη Ρουμανία. Αναφέρονταν κυρίως σε Αραβες φοιτητές στην ίδια χώρα. H συμπεριφορά τους χαρακτηριζόταν από την αδυναμία τους να ενταχθούν σε όρους και πλαίσια που ήταν ξένα με τον τρόπο που καταλάβαιναν τον κόσμο. Κι αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά μάλλον σε μια ιδιαίτερα φυγόπονη διάθεση να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη που ζητούσε ακόμη και ένα αναξιόπιστο πανεπιστήμιο, όπως τα ρουμανικά εκείνης της εποχής.
Σήμερα οι «μπαχαλάκηδες» είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Με κουκούλες ή χωρίς (ανάλογα την περίπτωση) φαίνεται πως πλέον ετοιμάζονται για τον τελευταίο γύρο.
Σε ρόλο βασικού παίκτη
Χωρίς να είναι πολύ σίγουρο το ιστορικό του προσδιορισμού τους, είναι πάντως σήμερα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμοι ως τέτοιοι. H χρονιά που τους έφερε στο κέντρο των εξελίξεων ήταν η περυσινή, όταν αρκετές πορείες διαμαρτυρίας καπελώθηκαν από βίαιες παρεκτροπές. H πολιτική κάλυψη που θεώρησαν ότι απέκτησαν τότε (κυρίως από τον ΣΥΝ) διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ιδίως σε σχολές της Αθήνας της Θεσσαλονίκης και σε τμήματα του «Κρήτης». Ετσι, από το περιθώριο των φοιτητικών δράσεων, βρέθηκαν περίπου να διεκδικούν σήμερα ρόλο βασικού παίκτη. Μάλιστα, μερικές φορές έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν και στα ΕΑΑΚ, την άλλη δυναμική μειοψηφία στις σχολές.
Οι «μπαχαλάκηδες» εμφανίστηκαν ιδιαίτερα δυναμικά μετά την αλλαγή κυβέρνησης, το 2004, ένα κράμα αριστερισμού και αναρχισμού που όμως το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η βία. Οι «μπαχαλάκηδες» είναι ισχυροί επειδή είναι βίαιοι.
Είναι (ιδεολογικά) παιδιά του κρατικίστικου λαϊκισμού του ’80, ο οποίος ωστόσο δεν εκφράζει σήμερα γι’ αυτούς κάποιου είδους συλλογικότητα, όπως στα ΕΑΑΚ ή στην Πανσπουδαστική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα (και) τα συνθήματα που έγραψαν προχθές στη Νομική: «O διπλανός σου μπορεί να είναι το αυριανό αφεντικό σου». Εκφράζουν τη, χαρακτηριστική και στον λαϊκισμό του ’80, απαίτηση στην ατιμωρησία, ενώ η στάση τους απέναντι στη σύγχρονη εποχή καθορίζεται από τον φόβο και την οργή. Δεν θέλουν τις αλλαγές, επειδή τις θέλουν οι άλλοι. Είναι μονίμως απέναντι στους «άλλους». O κόσμος τους είναι οι «μπάτσοι», οι «Κνίτες» και οι «ΔΑΠίτες». Στις σχολές δεν πολυεμφανίζονται παρά μόνο για να διαλύσουν συνελεύσεις ή όποιες άλλες λειτουργίες. H μικροαστική φοβία για το «άγνωστο», σε συνδυασμό με την απλοϊκή θεωρητικοποίηση της βίας, έχει μετατρέψει τους «μπαχαλάκηδες» σε ανεξέλεγκτα και αιφνιδιαστικά παλιρροϊκά κύματα επίδειξης δύναμης με κάθε μέσο και τρόπο. Αυτό άλλωστε είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανατροφοδοτείται η δράση τους. O φοβισμένος πάντα σκορπάει φόβο.
Λάθος λόγοι, λάθος ζήτημα
Σε κάποιες σχολές του κέντρου, οι «μπαχαλάκηδες» έχουν οσμωθεί με τα EAAK κάτω από το φαντασιακό των «Συσπειρώσεων» της δεκαετίας τού ’70 (και των πρώτων χρόνων του ’80). Από ένα πανεπιστήμιο, όπου οι τερατολογίες έχουν δημιουργήσει (και κάποιες συνθήκες έχουν επιβάλει) τον μύθο της «σαπίλας», αντλούν οι «μπαχαλάκηδες», ως γνήσιοι φανατικοί, τη νομιμοποίηση της δράσης τους. Είναι αυτοί που χρειάζονται ένα βαλτωμένο πανεπιστημιακό τοπίο.
Οι «μπαχαλάκηδες» δημιουργήθηκαν από λάθος λόγους (πίστεψαν ότι η κοινωνία μας θα επανερχόταν σε καθεστώς ατιμωρησίας). Δίνουν τη «μάχη» τους για λάθος ζήτημα (δεν κινδυνεύουν αυτοί, αλλά οι μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις που είχαν ιδιαίτερα προνόμια με το προηγούμενο καθεστώς). Θα τη χάσουν αυτή τη μάχη. Το ερώτημα είναι με ποιο κόστος και για ποιους…