Πρέπει να ήταν την ταραγμένη δεκαετία του ’60 τότε που τραβήχτηκαν οι τελευταίες φωτογραφίες του κ. Τατούλη άνευ της γενειάδος – trademark. Βλέπετε, όταν ανέβαινε στις σχολικές εορτές ενδεδυμένος με παραδοσιακή φουστανέλα και απήγγελε τα κλασικά ποιήματα της εθνικοφροσύνης, ηλικίας ένεκα το μούσι δεν είχε ακόμη εμφανισθεί, αλλά ούτε και η επαναστατική διάθεση – αλλιώς, οι δάσκαλοι δεν θα ήξεραν πώς να τον κατεβάσουν απ’ τη σκηνή. Θα πάθαιναν δηλαδή περίπου αυτό που υφίσταται και ο Κ. Καραμανλής, ο πρόεδρος της Ν.Δ., τους τελευταίους μήνες. Διότι όπως όλα δείχνουν, εσχάτως το αγαπημένο σλόγκαν του πρωθυπουργού, το «δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας» προσέκρουσε στην επιμονή του κ. Τατούλη να ζουζουνίζει γύρω από τον πυρσό της Ν.Δ., ενώ η γαλάζια μυγοσκοτώστρα παραδόξως αδρανεί.
Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα παλιά εκείνα χρόνια στο Καστρί Κυνουρίας, ο νεαρός Πέτρος ήταν γκαρσόνι στο ταβερνάκι του πατέρα του. Οι δε πελάτες του ήταν στην πλειονότητά τους πολιτικοί κρατούμενοι καθότι το Καστρί εν έτει 1970 ήταν τόπος εξορίας. Ο νεαρός σερβιτόρος δεν ήθελε και πολύ – λίγο καιρό μετά, παράλληλα με τις σπουδές του στην Ιατρική, τον βρίσκουμε εγγεγραμμένο στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος να φωνάζει το σύνθημα – φετίχ της εποχής «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι».
Και μπορεί όλα να έδειχναν πως ο ανήσυχος νεαρός απ’ το Καστρί της Αρκαδίας θα καταλήξει τελικώς στο Καστρί της Εκάλης, όπως άλλωστε συνέβη με τον συν-επαναστάτη του στο ΕΚΚΕ ΘεόδωροΤσουκάτο, αλλά ο κ. Τατούλης ουδέποτε εκτίμησε τα θέλγητρα του σοσιαλισμού. «Μισούσα πάντα το ΠΑΣΟΚ!», είθισται να λέγει σε όποιον τον ρωτά σχετικώς. Ισως βεβαίως, να ευθύνεται γι’ αυτό κι εκείνο το ατυχές περιστατικό του 1983. Μια σκοτεινή νύχτα λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές που οι νεοσσοί επαναστάτες Τατούλης και Τσουκάτος σκαρφαλωμένοι σ΄ ένα χαμηλό τοίχο πάλευαν να κατεβάσουν μια αφίσα του τότε δημάρχου Δ. Μπέη, τους εντόπισε κλιμάκιο νεαρών πρασινοφρουρών, με αποτέλεσμα να γνωρίσουν τη σοσιαλιστική ισχύ διά της μεθόδου του γρονθοκοπήματος.
Ποιος να το έλεγε πως τα μέλη της μαοϊκής παρέας είκοσι πέντε χρόνια μετά θα περνούσαν ακόμη πιο ταραχώδεις νύχτες από εκείνες της επεισοδιακής αφισοκόλλησης; Ισως φταίει που από τον καιρό της πρώτης του νιότης ο κ. Τατούλης μπορεί να μην κράτησε την κόκκινη σημαία, αλλά συγκράτησε τα αποφθέγματα απ’ το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο – εξ ου και έκτοτε κινείται στον άξονα του «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Κι αν τελευταία οι οιωνοί γι’ αυτόν είναι κακοί, κι αν τα στελέχη της Ν.Δ. προτιμούν να απομνημονεύσουν το «Κεφάλαιο» του Μαρξ παρά να ρίξουν έστω και μια ματιά στο τατούλειο blog, κι αν πλάνο του στην ΕΡΤ έχει να παίξει από τις προ-ζαχοπουλειάδος εποχές, εκείνος ποσώς πτοείται.
Διότι όπως συνηθίζει πάντοτε να λέει, «εμένα με έχουν ξαναδιαγράψει και όταν επανήλθα στο κόμμα πήρα περισσότερους σταυρούς απ’ όσους είχα πριν από τη διαγραφή μου». Βεβαίως, αναφέρεται στον Φεβρουάριο του 1998 – τότε που ως νέος πρόεδρος ο κ. Καραμανλής «έκοψε» μονοκονδυλιά εκείνον κι άλλους πέντε, επειδή δεν καταψήφισαν την τροπολογία του ΠΑΣΟΚ για τις αποκρατικοποιήσεις. Μετά από ένα έτος εκτός του γαλάζιου νυμφώνος, ο κ. Τατούλης έμοιαζε να έχει συμμορφωθεί. Ο κ. Καραμανλής σκέφθηκε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία.
Πλην, τα επαναστατικά πάθη ποσώς είχαν καταλαγιάσει. Και αναζωπυρώθηκαν σ’ εκείνη τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ. που ο κ. Τατούλης ξεσηκώθηκε λέγων ότι «είναι παραμύθια οι μεταρρυθμίσεις» και χάλασε το εορταστικό κλίμα για το παλλαϊκό βέτο στη Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ. Εκτοτε, ο κ. Τατούλης εγκαταλείπει την επανάσταση μόνο στις διακοπές – το φετινό καλοκαίρι, ας πούμε, τριγύρισε όπως πάντα στο πολυαγαπημένο του Καστρί, επιβλέποντας τις ελιές στα χωράφια των προπάππων του και καπνίζοντας πούρα στα καφενεία της Αρκαδίας όπου οι κάτοικοι τον τράταραν ξινόγαλο, προτρέποντάς τον να «κεράσει και τον κ. Θ. Ρουσσόπουλο». Προφανώς, οι αθώοι αγρότες καθόλου δε φαντάζονταν πως ένα μήνα μετά θα παρακολουθούσαν το πρώτο κέρασμα ξινόγαλου μέσω Ιντερνετ…
«Κακός στη δημιουργία, εξαιρετικός στην καταστροφή», έλεγε ο Μάο για τον εαυτό του – κι αυτή είναι η δηλητηριωδέστερη ατάκα των δεξιών στελεχών για τον κ. Τατούλη, τον οποίο εσχάτως στους γαλάζιους κύκλους αποκαλούν και… «Ρατατούλη» καθότι, όπως λέγουν «όλο και κάτι καινούργιο μαγειρεύει»! Εκείνος πάλι, ακολουθεί το έτερο μαοϊκό ρητό: «η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Οταν σταματάει πέφτει». Σε μια επίδειξη συνεχόμενης ορθοπεταλιάς, ο Αρκάς αντάρτης επιμένει να αναφέρεται στους γαλάζιους υπουργούς είτε με το προσωνύμιο «Χατμάνοι» είτε με το κομψότερο «Καίσαρες», κι αν βρεθείς στην παρέα του πρώτα σου αναλύει πώς καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση ο κ. Μίνως Κυριακού για το μπετόν αρμέ ντεκόρ του Αγίου Αιμιλιανού και ο αμέσως επόμενος συνειρμός του είναι το αυθαίρετο του κ. Σουφλιά, του συν-διαγραφέντος του το 1998! Κατόπιν αυτών, λογικό που, όπως λέει ο ίδιος, κοιμάται μόλις 4 ώρες την ημέρα – και οι τίγρεις όταν περιμένουν επίθεση, το ίδιο κάνουν. Και μάλιστα κρατούν και το ένα μάτι ανοικτό…