Συντροφιά και φροντίδα μέσα στα νοσοκομεία

Συντροφιά και φροντίδα μέσα στα νοσοκομεία

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μία φράση ακολουθεί καθημερινά τον πατέρα Βασίλειο και του δίνει κουράγιο να συνεχίσει την προσπάθεια παρά τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες του προγράμματος. «Θα ξανάρθεις»; Αυτή η γεμάτη προσμονή ερώτηση των μικρών ασθενών, το χαμόγελο και η αγκαλιά τους τον συνοδεύει σε κάθε του βήμα. Υπάρχει και κάτι ακόμα πιο παρήγορο. «Να βλέπεις την υγεία των ασθενών να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, όταν η ψυχολογία τους είναι θετική, όταν έχουν παρέα. Ευτυχώς καθημερινά, αλλά και τα Σαββατοκύριακα, υπάρχει συνεχής συντροφιά και φροντίδα των ασθενών από τους εθελοντές, από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, καθώς ο κάθε εθελοντής κάνει μια τρίωρη βάρδια δύο φορές την εβδομάδα», συμπληρώνει.

«Πρότεινα αυτό το πρόγραμμα το 2003 στον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο οποίος το ενέκρινε και σχεδόν αμέσως ξεκίνησε η υλοποίησή του. Σε συνεργασία με τους κοινωνικούς λειτουργούς στρατολογήσαμε εκατοντάδες εθελοντές, οι οποίοι φροντίζουν ασθενείς, κυρίως παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τις οικογένειές τους», αναφέρει. Μπορεί να μην βρίσκει εύκολα χορηγούς (αναμένεται να συσταθεί το νομικό πρόσωπο του Συλλόγου των εθελοντών, ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα από την Εκκλησία), μπορεί μέχρι τώρα η Ιεραρχία να μην το στήριξε όσο θα ήθελε, αλλά ο ίδιος αισθάνεται κερδισμένος. «Εμαθα πράγματα που δεν θα τα μάθαινα αλλού. Ηρθα πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο κι αυτό με άλλαξε. Και οι εθελοντές πιστεύω ωφελήθηκαν».

Από την αρχή του προγράμματος έχουν περάσει συνολικά 800 εθελοντές, εκ των οποίων οι 350 είναι ενεργοί. Παρακολουθούν μία σειρά ενημερωτικών σεμιναρίων, ώστε να σιγουρευτούν ότι μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο. «Κάποιοι δεν αντέχουν και τα παρατάνε. Αλλά όσοι μένουν, εισπράττουν μεγάλη ικανοποίηση. Είναι λογικό. Υπάρχουν και εξαιρετικά δύσκολα περιστατικά, όπως ένα παραπληγικό παιδάκι πέντε ετών, το οποίο χρειάζεται ειδική μέριμνα. Οι κοινωνικοί λειτουργοί των νοσοκομείων αξιολογούν τις ανάγκες των ασθενών και μοιράζουν τη δουλειά στους εθελοντές», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός του Ιπποκρατείου, Σοφία Τριανταφυλλίδου.

Ο επί 22 χρόνια εφημέριος του Ιπποκρατείου μεγάλωσε στη Λάρισα και πριν χειροτονηθεί είχε υπηρετήσει επί σειρά ετών στη Σχολή Υπαξιωματικών της Αεροπορίας. «Κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω ιερέας όταν κάποια στιγμή στην Αεροπορία άκουσα την καμπάνα να χτυπά και αυτομάτως ένιωσα ότι έπρεπε να ήμουν εκεί, αυτός που θα την χτυπούσε. Ετσι, το 1981 έβαλα υποψηφιότητα ως βουλευτής στην περιφέρεια Πάτρας, εκεί, όπου εκλεγόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ώστε να μπορέσω να φύγω από την Αεροπορία. Οπως ήταν αναμενόμενο, δεν εξελέγην κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για να χειροτονηθώ».

Ο πατήρ Βασίλειος Κοντογιάννης είναι πολύτεκνος. Πατέρας 6 παιδιών αλλά και παππούς, βγήκε στη σύνταξη πριν από δύο χρόνια αλλά επιμένει να μην κάθεται στο σπίτι του, για να συνεχίσει το έργο που ανέλαβε. Μάλιστα, μπήκε στη διαδικασία να μάθει ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ακόμα και το Ιντερνετ, προκειμένου να οργανώσει ακόμα πιο αποτελεσματικά τη δουλειά του.

Ο ίδιος πιστεύει ότι το μεγάλο στοίχημα είναι να καταφέρει ο άνθρωπος να εμπιστευτεί τον άνθρωπο. «Ολοι έχουμε την ανάγκη του άλλου. Το θέμα είναι να τον εμπιστευτούμε»…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή