Τα τελευταία 30 χρόνια συντελείται ένα διαρκές «έγκλημα» σε βαρος των δασών και των δασικών εκτάσεων. Παρά το ότι το Σύνταγμα του 1975 προέβλεψε αυστηρές προστατευτικές διατάξεις για τα δασικά οικοσυστήματα, η ελληνική πολιτεία τα αντιμετώπισε με μια αμφιθυμία που εκφράστηκε και στη νομολογία και στους νόμους του ελληνικού κράτους. Ετσι, σε πολλές περιπτώσεις τα δασικά οικοσυστήματα αντιμετωπίστηκαν σαν δομήσιμες εκτάσεις με τη συνακόλουθη αξία γης παρά σαν φυσικός πόρος με επιδράσεις στο κλίμα, στο έδαφος, στο ισοζύγιο του ύδατος και στο περιβαλλοντικό ισοζύγιο. Αυτή η θεώρηση των δασικών οικοσυστημάτων επεκτάθηκε και στη μέση αντίληψη μεγάλης μερίδας των Ελλήνων πολιτών και εκφράζεται είτε με καταπατήσεις δασικών εκτάσεων είτε με την προσπάθεια αλλαγής χρήσης αυτών σε ατομικό επίπεδο. Εμφανίζεται το νεοελληνικό φαινόμενο όλοι να ενδιαφερόμαστε γενικά για τα δασικά οικοσυστήματα αλλά σε πολλές περιπτώσεις να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τους αλλάξουμε χρήση.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι επεκτάσεις σχεδίων πόλεων, η νομιμοποίηση παράνομων οικισμών, ακόμα και η έκδοση δικαστικών αποφάσεων σε βάρος των δασικών οικοσυστημάτων. Συνακόλουθο όλων αυτών είναι τα δασικά οικοσυστήματα, είτε εξαιτίας των πυρκαγιών είτε εξαιτίας της παράνομης αλλαγής χρήσης τους, να μειώνονται και να υπάρχει μια συστηματική και συνεχής προσπάθεια να αλλάξουν χρήση και να αποδοθούν είτε σε οικιστική ανάπτυξη είτε σε άλλης μορφής εκμετάλλευση.
* Ο κ. Νίκος Μπόκαρης είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων – δημοσίων υπαλλήλων.