Η νομοθεσία περί δασών και δασικών εκτάσεων στην Ελλάδα είναι ισχυρή, ωστόσο όπως το γενικότερο πρόβλημα είναι η εφαρμογή των νόμων έτσι και εδώ ισχύει το ίδιο. Σύμφωνα με το άρθρο 117 του Συντάγματος και τον νόμο 998/79, εντός τριμήνου οποιαδήποτε καμένη έκταση κηρύσσεται αναδασωτέα, με αποτέλεσμα θεωρητικά κανείς να μην έχει δυνατότητα να τη χρησιμοποιήσει όχι μόνο για δόμηση αλλά ούτε καν για βοσκή. Οι υποψήφιοι καταπατητές είτε προκαλούν πυρκαγιές με στόχο να εκμεταλλευθούν τις εκτάσεις αυτές, είτε γνωρίζοντας τα παραπάνω πάλι τις καίνε με σκοπό να τις εκμεταλλευτούν μέσα από παράνομες διαδικασίες και καταστρατήγηση των νόμων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σχετικά με την προστασία των δασών είναι η απουσία κτηματολογίου και δασικών χαρτών. Το μεν κτηματολόγιο καθορίζει τελεσίδικα τα περί της ιδιοκτησίας (εμπράγματο δικαίωμα), οι δε δασικοί χάρτες τον χαρακτήρα μιας έκτασης, το αν δηλαδή είναι δασική, χορτολιβαδική ή άλλης μορφής. Δάσος ή δασική έκταση δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη σημερινή του μορφή. Χαρακτηρίζεται από τις υπάρχουσες αεροφωτογραφίες, για την Αττική από το 1937 και εντεύθεν και από το 1945 για την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν συνταχθούν οι δασικοί χάρτες θα ξέρουμε τι χερσώθηκε, τι δασώθηκε και τι έμεινε ίδιο.
*Δασολόγος – Περιβαλλοντολόγος