ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ο κ. Νίκος Καρακαλπάκης, 58 ετών έμπορος μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, κρέμασε την αγανάκτησή του ψηλά. Για την ακρίβεια, τρία μέτρα από το έδαφος στη μέση της μάντρας του, σε μια μεγάλη κίτρινη ταμπέλα που διαβάζεται από τον δρόμο: «Στα ξένα είμαι Ελληνας, για την Ελλάδα ξένος, με τη γραφειοκρατία αγανάκτησα». Η «σημαία» της αγανάκτησής του «κυματίζει» σ’ αυτό το σημείο επί ένα χρόνο «για να του θυμίζει καθημερινά, όπως λέει, ότι όποιος πέσει στα γρανάζια του ελληνικού γραφειοκρατικού συστήματος χάνεται…».
Τι προκάλεσε τόση αγανάκτηση σ’ έναν έμπορο, ο οποίος, μάλιστα, κοινοποίησε το πρόβλημά του στο Μαξίμου προς εξεύρεση λύσης; Η μη ηλεκτροδότηση των εγκαταστάσεών του.
Πριν από δύο χρόνια
«Πριν από δύο χρόνια νοίκιασα αυτήν την έκταση στη διασταύρωση της παλιάς εθνικής οδού Θεσσαλονίκης – Καβάλας και του δρόμου Λαγυνών – Λαγκαδά. Είχα μάντρα στη Γερακαρού, αλλά με την κατασκευή της Εγνατίας Οδού άλλαξαν τα δεδομένα και μετακινήθηκα σ’ αυτό το σημείο…».
Μπάζωσε το χωράφι, έκανε περίφραξη, πήρε νερό, τηλέφωνο, του έλειπε το φως και κυρίως η εγκατάσταση ενός συστήματος συναγερμού για τους κλέφτες αυτοκινήτων. «Η ΔΕΗ με πληροφόρησε ότι για να κάνει τη σύνδεση χρειάζεται μια βεβαίωση από την Πολεοδομία ότι δεν υπάρχει κτίσμα στον χώρο. Μετά την αυτοψία από την Πολεοδομία Λαγκαδά η υπηρεσία κατέληξε ότι απαιτείται έγγραφο που να βεβαιώνει πως ο χώρος δεν έχει είσοδο από τον οδικό κόμβο, βεβαίωση, η οποία όμως θα έπρεπε να εκδοθεί από τα κεντρικά της Πολεοδομίας στη Θεσσαλονίκη.
Αλλο τρέξιμο ανέλαβε πολιτικός μηχανικός, η Πολεοδομία Θεσσαλονίκης όμως δήλωσε αναρμόδια γιατί ο δρόμος δεν ανήκει σ’ αυτήν και με παρέπεμψε στη ΔΕΚΕ, μετά στην Εγνατία Οδό, μετά στην Περιφέρεια. Επί τρεις μήνες έψαχναν να βρουν πού ανήκει ο επαρχιακός δρόμος. Κατέληξαν ότι ανήκει στην τεχνική υπηρεσία του Δήμου Λαγκαδά, η οποία όμως αποφάνθηκε ότι πρέπει να απευθυνθώ στη Διεύθυνση Ελέγχου Συντήρησης Εργων. Επειδή η πρόσοψη που έχω σε αγροτικό δρόμο δεν ξεπερνά τα 80 μέτρα, μου είπαν ότι δεν μπορούσαν να μου δώσουν τη σχετική άδεια. Ζητώ να επανεξετάσουν την υπόθεση, βάζω δικηγόρο, γράφουμε επιστολή στον πρωθυπουργό. Το πληροφορούνται. Δύο μήνες μετά μου τηλεφωνούν από την Περιφέρεια «ελάτε να δούμε πώς θα το λύσουμε». Πηγαίνω. Νέα αυτοψία. Μου ζητούν να χτίσω ένα τοιχίο κατά μήκος της μάντρας, μην τυχόν γίνει ατύχημα στον κόμβο, προκληθεί ζημιά στα αυτοκίνητα της μάντρας και ζητήσω αποζημίωση. Υπάρχουν οι μπάρες, υπάρχει φράχτης, είπα… Δεν ελήφθη υπόψη. «Θέλεις την άδεια; Να κάνεις το τοιχίο». Μα με το τοιχίο θα καταστραφώ επαγγελματικά γιατί δεν θα φαίνεται η μάντρα, ο χώρος είναι ενοικιαζόμενος. Αν χτίσω, η πολεοδομία θέλει άλλες διαδικασίες… «Πρέπει να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο να σου τελειώσει τη δουλειά», μου λέει κάποιος στην Περιφέρεια. «Τον ξέρετε εσείς;» ρωτάω. «Οχι. Θα ψάξετε να τον βρείτε μόνος σας». Δεν μπόρεσα να τον βρω. Ισως αυτόν που τα ήθελε κάτω από το τραπέζι».
«Στα ξένα μας προσέχουν»
Δύο μήνες μετά έλαβε από την Περιφέρεια μια επιστολή ότι «το θέμα είναι τεχνικής φύσεως και μπορεί να εξεταστεί από τεχνικό γραφείο, έμπειρο σε κυκλοφοριακές συνδέσεις, σε συνεργασία με τη νομαρχία που είναι η αρμόδια υπηρεσία».
«Στα ξένα είμαι Ελληνας. Γιατί εκεί όπου βρέθηκα, στο Βέλγιο, τη Γερμανία για δουλειές, μας προσέχουν, μας εξυπηρετούν, δεν μας ταλαιπωρούν. Στην Ελλάδα είναι σαν να είσαι ξένος».
Αναγκάστηκε να τοποθετήσει έξι πλάκες φωτοβολταϊκών και μια γεννήτρια (κόστος 3.500 ευρώ) για τις στοιχειώδεις ανάγκες της ημέρας. Για τη νύχτα, για την τοποθέτηση ενός συστήματος συναγερμού, το ρεύμα δεν αρκεί. Τον έχουν ήδη κλέψει…
«Ετσι ανταμείβεται ο μικρομεσαίος; Προσπαθώ να στεριώσω επαγγελματικά. Να στηρίξω τα δύο μου παιδιά που σπουδάζουν στα ΤΕΙ. Να αποπληρώσω το δάνειό μου… Κι όλα αυτά για την ηλεκτροδότηση της μάντρας… Η φωνή του πολίτη δεν φτάνει σ’ αυτούς που κάθονται στις βολικές καρέκλες…».