«Ξέρετε πώς ειναι να φτιάχνεις σπίτι στο χωριό, μου πήρε 20 χρόνια, με ένα μεροκάματο, χάσαμε το βιος μας σε μια νύχτα, αλλά πρέπει να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας, υπάρχει άλλη επιλογή;»
Η επόμενη ημέρα βρίσκει τους κατοίκους της Εύβοιας που δέχθηκαν το κατακλυσμιαίο χτύπημα να ανασυντάσσουν δυνάμεις και να παίρνουν παρηγοριά και κουράγιο ο ένας από τον άλλο, όμως όταν τα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό, τρέμουν μην ξανάρθει το κακό.
Κι όλοι περιμένουν τις αποζημιώσεις για τις χαμένες περιουσίες, μεταξύ σοβαρού και αστείου λένε ότι «οι κάλπες δεν μπορεί, θα σπρώξουν τα πράγματα να πάρουμε τα λεφτά πιο γρήγορα».
Ζημιές
Την ίδια ώρα, τα συνεργεία αποκαθιστούν το οδικό δίκτυο, το ηλεκτρικό ρεύμα και τις τηλεπικοινωνίες στην ευρύτερη περιοχή των Δήμων Ληλαντίων και Διρφύων, εκεί όπου δεν έμεινε τίποτα όρθιο όταν ξέσπασε ο ποταμός Λήλας.
«Τέτοιο νερό δεν ξανάδαμε, έριξε σε ένα βράδυ όσο ρίχνει ένα χρόνο», είπαν οι πιο ηλικιωμένοι.
Στο επίκεντρο του κακού βρέθηκε ο οικσμός Μίστρος, καμένος τόπος από τις φωτιές πριν από δύο χρόνια, πνιγμένος στη λάσπη σήμερα.
«Μπορούμε να μπαίνουμε στο σπίτι μας μόνο ένας ένας και με δική μας ευθύνη… Αυτό μας είπαν οι υπάλληλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ, που επιθεώρησαν το σπίτι που βλέπετε πώς έγινε, όταν ξέφυγε το ποτάμι και το χτύπησε από τη μια πλευρά», λέει στην «Κ» η κ. Ελένη Μασούρη.
Το σπίτι έχει κυριολεκτικά γείρει πάνω από το ρέμα μαζί με άλλα δύο κτίρια, ένα σπίτι και μια ταβέρνα, εκεί στον Μίστρο. Και τα τρία κρίθηκαν κατεδαφιστέα. Δεκάδες άλλα έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, ενώ μεγάλο μέρος ηλεκτρικών συσκευών, επίπλων και άλλων αντικειμένων που βρίσκονται στους ισόγειους και υπόγειους χώρους του οικισμού θα πεταχθούν, καθώς αχρηστεύθηκαν.
Αργοπορία
Η ΔΕΗ άργησε να συνδέσει το ρεύμα, φοβούμενη μην πέσουν θύματα ηλεκτροπληξίας οι πλημμυροπαθείς, αφού πολλά σπίτια παρέμεναν για μέρες μέσα στα νερά. «Δεν έχω πού να μείνω, δεν έχω συγγενείς, πηγαίνω από ‘δω και από κει. Το μεγαλύτερο παιδί μου, που πηγαίνει στη Γ΄ Λυκείου, μένει σε μια καθηγήτριά του. Ξεκινάμε τώρα τα μαθήματα και δεν έχουν ούτε τα ρούχα ούτε τα βιβλία τους», λέει τον πόνο της η κ. Μασούρη. «Ξέρετε πώς είναι να φτιάχνεις σπίτι στο χωριό. Πολύς κόσμος έπαθε ζημιά, περιουσίες καταστράφηκαν και ακόμα δεν ξέρουμε τι θα γίνει στη συνέχεια».
Οι κάτοικοι του Μίστρου κοιτάνε με φόβο τον ουρανό κάθε φορά που σκοτεινιάζει από τα σύννεφα. Μαζεύονται τα βράδια στα καφενεία και στις ταβέρνες, ανάβουν φωτιά και γλυκαίνουν τον πόνο, κόβοντάς τον κομμάτια.
Στον Δήμο Διρφύων, εκτός από τον Μίστρο, βαρύ ήταν το πλήγμα και στον Πούρνο, στον Θεολόγο και στη Χιλιαδού.
«Είχα ένα κτηνοτροφείο 1.000 τετραγωνικά, το οποίο εξαφανίστηκε, το πήρε όλο το νερό, σαν να ήταν ένα κομμάτι ξύλο… Ευτυχώς δεν είχα μέσα τα ζωντανά, αλλά έχασα όλα τα μηχανήματα. Υπήρχε εδώ από το 1972», λέει στην «Κ» ο κ. Τάκης Καρκαλής από τον Πούρνο.
Απολογισμός
Ο δήμος προσπαθεί να αποκαταστήσει μερικώς το οδικό δίκτυο, ρίχνοντας πρόχειρα χώμα στο οδόστρωμα που υποχώρησε, ενώ οι κάτοικοι καθαρίζουν τα σπίτια τους από τις λάσπες, κάνοντας τον δικό τους απολογισμό ζημιών, κόπων, μιας ζωής.
Το ποτάμι κατέβασε βουνά λάσπης ρίχνοντάς τα σε σπίτια και αυλές. Εκτός από τις ζημιές σε οικιακό εξοπλισμό καταστράφηκαν και πολλά αυτοκίνητα (πρόχειροι υπολογισμοί έκαναν λόγο για τουλάχιστον 200), γέμισαν με λάσπες, παρασύρθηκαν στη θάλασσα ή καταπλακώθηκαν από κορμούς δέντρων.
«Το αυτοκίνητό μου βρισκόταν στο γκαράζ και γέμισε όλο λασπόνερα, ενώ της γυναίκας μου παρασύρθηκε και βρέθηκε στη θάλασσα.
Μάλιστα, εντελώς τυχαία σταμάτησε πάνω σε ένα βράχο, αλλιώς θα είχε πάει στα βαθιά…», μας λέει περιγραφικά ο κ. Νίκος Πουκουζάς, το σπίτι του οποίου βρίσκεται δίπλα στην παραλία του οικισμού «Οαση», του Δήμου Ληλαντίων. Στον Δήμο Ληλαντίων σοβαρές ζημιές καταγράφηκαν στο Βασιλικό, στα Φύλα, στον Αγ. Νικόλαο, στο Βούρτζη, στο Καμάρι.
«Εχουμε δύο αυτοκίνητα για να πηγαίνουμε στις δουλειές μας στη Χαλκίδα και τα παιδιά μας στο σχολείο. Δεν ξέρω αν κάποιο επισκευάζεται, με δόσεις τα αγοράσαμε και δεν τα είχαμε ασφαλισμένα για περίπτωση πλημμύρας.
Δεν ξέρω ακόμα αν θα έχουμε κάποια αποζημίωση από το κράτος για τα αυτοκίνητα. Πολλές ζημιές έχει και το σπίτι μας, το ισόγειο και το γκαράζ, αλλά ευτυχώς μέναμε στον πάνω όροφο και δεν καταστράφηκαν οι ηλεκτρικές συσκευές.
Ολα φτιάχνονται, δόξα να ‘χει ο Θεός που δεν έπαθε κάτι η γυναίκα ή τα παιδιά μου, αυτό με κρατάει όρθιο», καταλήγει ανακουφισμένος μέσα στον πόνο του ο κ. Πουκουζάς…