Η Αλβανή Κ. Σ. ζει στην Ελλάδα εδώ και 12 χρόνια με τον ενός έτους γιο της, τα τρία ανίψια και τη μητέρα της. Ζουν σε ένα παλιό, σκοτεινό, κρύο και γεμάτο υγρασία διαμέρισμα δύο δωματίων. «Τα παιδιά αρρωσταίνουν συνέχεια, ακόμη και το καλοκαίρι. Η υγρασία και η μούχλα τα τρώει αργά, αλλά δεν έχω τα μέσα για να βρω κάτι καλύτερο…». Η Κ. ΝΤ. ζει εννέα χρόνια με τον 15χρονο γιο της στην Ελβετία: «Τρεις αστυνομικοί τον συνέλαβαν στην προηγούμενη απέλαση. Του λέω να μην αποκαλύψει πού μένουμε αν ξανασυμβεί. Είμαι πάντα σε επιφυλακή. Κάθε φορά που ακούω την πόρτα ενός αυτοκινήτου, τρέχω στο παράθυρο να δω ποιος είναι». Η 58χρονη Λ. από την Ουκρανία ζει οκτώ χρόνια στη Γερμανία. Συνήθως εργάζεται 12 – 14 ώρες την ημέρα και παλεύει για να εισπράξει 150 ευρώ τον μήνα. Την απειλούν ότι θα την καταγγείλουν, αν δεν δεχθεί τους όρους τους. Εργάζεται σε ιδιωτικές κατοικίες, στην καθαριότητα και τη συντήρηση κήπων.
Αποσπάσματα από τις 1.218 συνεντεύξεις που πήραν οι Γιατροί του Κόσμου για να συντάξουν την έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για την Πρόσβαση στην Περίθαλψη Αλλοδαπών Χωρίς Χαρτιά. Σε 4,5 – 8 εκατ. ανθρώπους εκτιμάται στην Ε.Ε. αυτή η ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα που υποφέρει από έλλειψη στέγης, εργασίας, απομόνωση, βία.
Οπως σημείωσε ο πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας κ. Νικήτας Κανάκης, το 52% είναι άστεγοι ή ζουν σε άθλια, επισφαλή καταλύματα. Το 34% ζουν υπό συνθήκες επικίνδυνες και ολέθριες για την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους. Το 37% εργάζονται περισσότερες από δέκα ώρες την ημέρα και το 22% κυρίως νυχτερινές ώρες. Δεν μπορούν να εργασθούν νόμιμα και απορροφούνται περιστασιακά στον καθαρισμό, τον κατασκευαστικό τομέα, τις επιχειρήσεις εστίασης. Οι εργασίες τους είναι βρώμικες, δύσκολες, επικίνδυνες και το 8% είναι θύματα εργατικού ατυχήματος. Κάτω από 35 χρόνων οι περισσότεροι, γίνονται ακόμη πιο ευάλωτοι από την απομόνωση. Το 47% δεν έχουν κάποιον για ηθική συμπαράσταση ή παρηγοριά όταν έχουν ανάγκη. Το 60% περιορίζουν όσο μπορούν τις μετακινήσεις και τις δραστηριότητές τους, επειδή φοβούνται τη σύλληψη και απέλαση. Το 59% των γονέων ζουν μακριά από τα ανήλικα παιδιά τους.
Κακοποίηση
Το 59% έχουν υποστεί τουλάχιστον μιας μορφής κακοποίηση. Το 40% αναφέρουν πολλαπλές μορφές κακοποίησης. Εχουν υποφέρει από πείνα ή υποσιτισμό, έχουν ζήσει σε εμπόλεμη ζώνη, έχουν αντιμετωπίσει εμπόδια στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν τα προς το ζην ή τους έχουν στερήσει χρήματα που έχουν κερδίσει με την εργασία τους. Εχουν κακοποιηθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις, έχουν υποστεί βασανιστήρια, έχουν δεχθεί απειλές και σεξουαλικές επιθέσεις. Αλλά το 24% έχουν κακοποιηθεί μετά την άφιξή τους στην Ευρώπη… Το 57% εκτιμούν ότι έχουν κακή ή πολύ κακή υγεία. Ως προϊόν των συνθηκών ζωής τους, αντιμετωπίζουν προβλήματα οστεοαρθρικά, ψυχολογικά, στο πεπτικό σύστημα, αναπνευστικά, γυναικολογικά, καρδιαγγειακά, ενδοκρινολογικά. Το 6,39% υποφέρει από μεταδοτικές ασθένειες. Το 50% των προβλημάτων δεν παρακολουθούνται, το 25% παρακολουθείται μερικώς και μόλις το 25% παρακολουθείται ή περιθάλπεται. Το 86% των παιδιών ζουν σε επισφαλή καταλύματα. Οι συνεχείς μετακομίσεις λόγω των απελάσεων, η απουσία σταθερών σημείων αναφοράς προκαλούν σοβαρό άγχος στα παιδιά, που συνήθως επιπλέον αναλαμβάνουν ευθύνες ενηλίκων. Οι γονείς τους αισθάνονται απροσμέτρητες ενοχές και στενοχώρια, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα…