Κάθε χρόνο, συνηθίσαμε στην ανακοίνωση λειτουργίας τουλάχιστον ενός νέου πανεπιστημιακού Τμήματος. Αυτό συμβαίνει εδώ και 20 περίπου χρόνια: η λεγόμενη «τοπική κοινωνία» πιέζει την εκάστοτε πολιτική ηγεσία για τη δημιουργία κάποιου Τμήματος! Οι έμποροι-μαγαζάτορες δηλαδή, και οι εργολάβοι-ιδιοκτήτες διαμερισμάτων ασκούν εκπαιδευτική πολιτική με το πρόσχημα της οικονομικής περιφερειακής ανάπτυξης! Το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι η ανακύκλωση χρημάτων από τη μετακίνηση των φοιτητών σε πόλεις εκτός τόπου κατοικίας των οικογενειών τους. Παρότι διεθνώς η ίδρυση ΑΕΙ έχει συνδεθεί και με την αστική ανάπτυξη, αυτό δεν απαλλάσσει των ευθυνών ούτε τις πρυτανικές αρχές των κατά τόπους πανεπιστημίων ούτε ακόμα περισσότερο το ΥΠΕΠΘ που εγκρίνει την ίδρυση τμημάτων σε περιφερειακές κωμοπόλεις με αμφίβολης επιστημονικότητας γνωστικά αντικείμενα.
Η κατάσταση στην ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι σε πολύ κρίσιμο σημείο και δεν επιτρέπει άλλη αναβολή: πρέπει τώρα να σταματήσει αυτή η πρακτική και να αρχίσει μέσω της αξιολόγησης η καταγραφή των προβλημάτων που δημιούργησε αυτή η πολιτική με στόχο τον χωροταξικό και στρατηγικό σχεδιασμό των ΑΕΙ. Παράλληλα, πρέπει να σταματήσει ο κατακερματισμός επιστημονικών αντικειμένων και ιδρυμάτων και να ενισχυθούν τα περιφερειακά ΑΕΙ με μέτρα κοινωνικής πολιτικής: δεν δημιουργούνται συνθήκες πανεπιστημιακής και ερευνητικής ζωής ούτε στα βουνά ούτε στις παραλίες, αλλά σε αστικό περιβάλλον με τις κατάλληλες υποδομές και με παράλληλη πολιτιστική πολιτική. Χωρίς αυτές τις συνθήκες κανένας φοιτητής δεν θα θέλει να παραμείνει και θα πιέζουν συνεχώς για την περιβόητη μεταγραφή. Πιέζουν οι γονείς τους για να γίνουν Τμήματα και στη συνέχεια πιέζουν για να φέρουν κοντά τους τα παιδιά τους. Εμείς πρέπει να πιέσουμε να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος και να συζητήσουμε την απαιτούμενη εκπαιδευτική πολιτική.
* Αναπλ. καθηγήτρια Παν. Αθηνών, γ.γ. ομοσπονδίας πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ)