Την Κυριακή αποφοιτά, αν και συνεχίζει να είναι φοιτήτρια. Αποφοιτά από το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Παράλληλα, όμως συνεχίζει τις σπουδές της στη σκηνογραφία. Εχει ήδη κάνει τα σκηνικά για μία μικρού μήκους ταινία, η οποία θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Νάουσας και πρόσφατα της πρότειναν να εργαστεί στα γυρίσματα μιας μεγάλου μήκους ταινίας. «Προτεραιότητα όμως τώρα έχει η σχολή», λέει η Πένυ.
Το σχέδιο, οι κατασκευές, οι μετασκευές τής αρέσουν πολύ. Στα 50 τετραγωνικά όπου με υπερηφάνεια -και ανακούφιση- ανακοινώνει ότι μένει μόνη της τα τελευταία περίπου τρία χρόνια, ένα παλιό μπαουλάκι μεταμορφώθηκε σε κάθισμα με ξύλινη επένδυση εξωτερικά και ένα μαξιλαράκι. «Να, έτσι το έκανα», λέει, δείχνοντας τη φωτογραφία στο κινητό της. Εχει κι άλλες, από τα φυτά και τα λουλούδια που πρασινίζουν το μπαλκόνι της. Εχει ρολογιά, πασιφλόρα, αρμπαρόρριζα, λεβάντα, φίκο, φούξια, λουίζα, γιασεμί. Της αρέσει να τα φροντίζει, «αν και τον τελευταίο καιρό τα έχω παραμελήσει λίγο», παραδέχεται.
Η Πένυ σήμερα είναι 29 ετών. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρξαν καθοριστικά για εκείνη. Πέρασε δύσκολες καταστάσεις, όμως πιστεύει πώς ό, τι συμβαίνει στη ζωή του καθενός γίνεται για κάποιον σκοπό. Πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ενα διάστημα ήταν έγκλειστη στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. «Με συνέλαβαν Χριστούγεννα του 2004. Ανήμερα Πρωτοχρονιά ήμουν στην απομόνωση, με στερητικό σύνδρομο», θυμάται. Τότε πήγαιναν ήδη δώδεκα χρόνια που είχε ξεκινήσει χρήση, «αρχικά αλκοόλ, μετά «μαύρο», χάπια, «έκσταση», κοκαΐνη, ηρωίνη. Σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα είχα βρει την αφορμή να κόψω τις ουσίες. Θεωρώ πως μπορείς να τα κόψεις όταν «πιάσεις πάτο». Για μένα αυτός ήταν η φυλακή».
Το διάστημα που πέρασε έγκλειστη άρχισε να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Αρχικά, ξεκίνησε να συμμετέχει στη Θεραπευτική Κοινότητα «Εν Δράσει» του ΚΕΘΕΑ στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. «Ανέβηκα μια φορά επάνω, στην Κοινότητα. Μου άρεσε πολύ ο χώρος. Ηταν ζεστός, οικείος, είχε ζωντάνια, μιαν άλλη αύρα, όχι σαν τη μουντάδα του κελιού. Αποφάσισα να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα». Κομβικό ρόλο έπαιξε για εκείνη ο τρόπος αντιμετώπισής της από τους θεραπευτές. «Η δουλειά που γίνεται στις ομάδες προετοιμασίας με βοήθησε ιδιαίτερα. Υπήρχε απέναντί σου ένας άνθρωπος ανοιχτός να σε ακούσει δίχως να σε κριτικάρει». Επειτα από επτά μήνες, αισθάνθηκε έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα. «Πίστευα πως δεν ήταν στο χέρι μου να πάω τη ζωή μου εκεί που θέλω. Αυτό άλλαξε», λέει.