Η «επέμβαση ρουτίνας», οι ευθύνες και η ευαισθησία

Η «επέμβαση ρουτίνας», οι ευθύνες και η ευαισθησία

3' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ιανουάριος 2005, στην «Ευρωκλινική». Η «επέμβαση ρουτίνας» κανονικά κρατάει τέσσερις ώρες. Μια γυναίκα στην αίθουσα αναμονής. Ο άνδρας της στο χειρουργείο οκτώ ώρες. Βγαίνει και ύστερα ξαναμπαίνει. Εκείνη προσπαθεί να καταλάβει τι της λένε. «Βυθιότητα». «Εξωτερική παροχέτευση». «Ισχαιμικά». Οταν ο άνδρας της ανοίγει τα μάτια του, έχει βλέμμα χαμένο. «Εγκεφαλική βλάβη». Αυτό, η Αλεξία Εβερτ θα έχει όλο τον χρόνο να το καταλάβει μόνη της.

«Κύστη τρίτης κοιλίας». Αν δεν είσαι γιατρός, δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει η διάγνωση. Οι γιατροί είπαν πως ο Γιώργος Αλβέρτης σε δέκα μέρες θα έπαιρνε εξιτήριο. Πως σε ένα μήνα θα μπορούσε πάλι να δουλέψει. Πέντε χρόνια μετά, οι άνθρωποι που τον ήξεραν λένε πως στην πραγματικότητα ο Γιώργος Αλβέρτης δεν βγήκε ποτέ απ’ το χειρουργείο.

Ο γιατρός από το το Αννόβερο της Γερμανίας που ήρθε να τον δει μετά την εγχείρηση κοίταζε τις μαγνητικές και μονολογούσε «what a waste…». Αλλά ο Ελληνας γιατρός έδειχνε να παρεξηγείται όποτε τον ρωτούσαν. «Με αμφισβητείτε;», έκανε. «Ο Γιώργος θα γίνει καλά. Καλύτερα από πριν!».

Η οικογένεια

Δεκέμβριος 2009, στο Πικέρμι. Η Αλεξία Εβερτ μετά την εγχείρηση αποφάσισε να αφήσουν το σπίτι στη Γλυφάδα – δεν άντεχε λέει τις αναμνήσεις. Ο Γ. Αλβέρτης σε έναν καναπέ. Χέρια σφιγμένα, φωνή μικρού παιδιού. «Ξέρω να διαβάζω, μαθαίνω να γράφω…». Πλατύ χαμόγελο. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως αυτός ο άνθρωπος ήταν διευθύνων σύμβουλος της Eurobank. Μπορεί να σου μιλήσει αγγλικά ή γαλλικά, αλλά τις περισσότερες φορές ξεχνάει για ποιο λόγο σηκώθηκε από την καρέκλα του. Αν παίξεις σκάκι μαζί του, το πιο πιθανό είναι πως θα σε κερδίσει. Ομως, αν του ζητήσεις να κουνήσει δύο πιόνια μαζί, δεν θα τα καταφέρει. Η Αλεξία Εβερτ τα εξηγεί αυτά και η φωνή της δεν σπάει ούτε μια στιγμή. Ο γιος τους είναι δέκα χρόνων. Κάποιος πρέπει να κρατήσει την οικογένεια όρθια. «Το ότι ο Γιώργος δεν συνειδητοποιεί τι έχει», λέει, «είναι ευτύχημα».

Πέντε χρόνια από τη μέρα της εγχείρησης: την ερχόμενη Παρασκευή, το αδίκημα θα παραγραφόταν. Η Αλεξία Εβερτ κατέθεσε τη μήνυση ένα μήνα προτού λήξει η προθεσμία. «Ο άντρας μου, αν είχε συμβεί σε μένα αυτό, θα τον είχε σκοτώσει τον γιατρό. Εγώ ήμουν σαν χαμένη», είχε πει σε μια παλιά συνέντευξη. «Υστερα σκέφτηκα πως κάποια μέρα ο γιος μας θα γυρίσει και θα μου πει «τι έκανες για τον πατέρα μου;»».

Στη μήνυση, τρία ονόματα νευροχειρουργών: Δ. Ρολόγης, Αθ. Γρίβας, Δ. Αγγελιδάκης. «Είμαι εντελώς ανυπαίτιος. Δεν με βαρύνει η παραμικρή αμέλεια». Αυτό γράφει στην απολογία του ο Δημήτρης Αγγελιδάκης. Τη Δευτέρα το πρωί που την κατέθεσε, οι συνεργάτες του λένε πως ήταν σαν θηρίο στο κλουβί. «Δεν μπορώ να τα ακούω αυτά τα πράγματα», ήταν το τελευταίο που τον άκουσαν να λέει φεύγοντας.

Στην «Ευρωκλινική», κανείς δεν μιλάει ανοιχτά – αλλά στη μήνυση το γράφει. Την ενημέρωση μετά την επέμβαση δεν την έκανε ο Δ. Αγγελιδάκης. Την έκανε ο Δ. Ρολόγης. Οσο για το ποιος κρατούσε το νυστέρι… Αυτό ο Δ. Αγγελιδάκης το λέει στο κείμενο της απολογίας του: «Εγώ ήμουν βοηθός νευροχειρουργού». Που θα πει πως δεν ήταν εκείνος που είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ηταν εκείνος που είχε τη μεγαλύτερη ευαισθησία.

Δεν άντεξε

«Μ’ αυτά που ακούγονται, μπορεί να μη με πιστέψετε. Αλλά ήταν καλός άνθρωπος», λέει μια παλιά ασθενής του. «Μου έκανε εννιά ώρες επέμβαση στη σπονδυλική στήλη. Πήγε πίσω τις διακοπές του, πήρε ένα ρίσκο που κανείς άλλος γιατρός δεν έπαιρνε κι όλα αυτά χωρίς καν να πληρωθεί». Παύση και… «Ο,τι έκανε, εγώ δεν πιστεύω πως το έκανε από τύψεις ούτε από δειλία. Δεν άντεξε την αδικία».

Το βράδυ της Δευτέρας, ο Δ. Αγγελιδάκης ήταν στο σπίτι του στην Παλλήνη. Στις 11 τη νύχτα, πήρε το αυτοκίνητό του κι έφυγε. Η γυναίκα του τηλεφώνησε στην αστυνομία. «Ο άνδρας μου εξαφανίστηκε». «Δεν έχει παρέλθει 24ωρο για να δηλώσετε εξαφάνιση», η απάντηση του αξιωματικού υπηρεσίας. Αλλά τη γυναίκα του γιατρού δεν την τρόμαζε ο χρόνος που έλειπε. Την τρόμαζε η κατάσταση στην οποία έφυγε.

Λίγο πριν από τη μία, στην οδό Αγίου Στεφάνου στο Ντράφι, ένα αυτοκίνητο στριφογυρίζει μανιασμένα. Μια γυναίκα το βλέπει. Της φαίνεται παράξενο και τρέχει να φωνάξει τον άνδρα της. Μέχρι να γυρίσουν πίσω μαζί, το αυτοκίνητο έχει σταματήσει. Μες στο σκοτάδι, η πόρτα του οδηγού ανοιχτή. Στο πλάι, δυο πόδια προεξέχουν.

Η γραβάτα δεμένη στη χειρολαβή, το κεφάλι πεσμένο μπρος. Ενας ιατροδικαστής λέει πως «αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ήθελε πολύ να πεθάνει». Από τύψεις, από απελπισία, από ευθιξία… Ο Γιώργος Αλβέρτης στον κόσμο που ζει μετά το ιατρικό λάθος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Αλλά η Αλεξία Εβερτ, πριν από πολλούς μήνες, είχε πει μια φράση: «Ο άντρας μου, αν είχε συμβεί σε μένα αυτό, θα τον είχε σκοτώσει τον γιατρό». Υπό μία έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς πως τα ξημερώματα της Τρίτης αυτό συνέβη…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή