Συνδικάτα σε κενό αντιπροσώπευσης

Συνδικάτα σε κενό αντιπροσώπευσης

2' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ας αφήσουμε το δεδομένο της επιστράτευσης των καθηγητών Mέσης

Εκπαίδευσης και τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος

της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Και ας αναρωτηθούμε: Γιατί η ΟΛΜΕ,

που λειτουργεί με εντελώς διαφορετική δομή σε σχέση με τα υπόλοιπα

(ως συνδικάτο βάσης, με τις αποφάσεις του από τις τοπικές ΕΛΜΕ να

μεταφέρονται από τα κάτω προς τα πάνω και όχι αντίστροφα)

προωθώντας πανελλαδική απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις,

έδειξε να μην αντιλαμβάνεται τις ανάγκες και τα προβλήματα της

κοινωνίας εν συνόλω;

Ας θέσουμε κι ένα δεύτερο ερώτημα: Γιατί η ΑΔΕΔΥ, μια τριτοβάθμια

συνδικαλιστική οργάνωση, που κηρύσσει για ψύλλου πήδημα απεργία,

απέφυγε να υιοθετήσει την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία εν μέσω

Πανελλαδικών;

Οσο παράξενο κι αν φαίνεται για όλους όσοι γνωρίζουν από τα μέσα τα

συνδικάτα που δραστηριοποιούνται στον δημόσιο τομέα, η απάντηση

είναι ενιαία: Τα συνδικάτα δεν μπορούν να αντιπροσωπεύσουν

αποτελεσματικά τα μέλη τους και δεν ξέρουν πώς να γεφυρώσουν την

απόσταση που έχουν από την κοινωνία. Οι συντεχνίες, μία έννοια με

ιστορικοπολιτική σημασία (έστω κι αν στην τρέχουσα γλώσσα συμπίπτει

με αφορισμό κάθε συλλογικής διεκδίκησης), δεν αναγνωρίζουν τον

σκεπτικισμό της κοινωνίας και αδυνατούν να βρουν νέους τρόπους σε

συνθήκες πρωτοφανούς υποχώρησης της επιρροής τους. Γιατί; Είτε

γιατί έχουν χτιστεί μέσα στη δική τους πραγματικότητα προνομίων

(όπως καταμαρτυρεί η σκανδαλώδης περίπτωση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, τα

στελέχη της οποίας είναι υπόλογα στη Δικαιοσύνη) είτε γιατί

αυτοεγκλωβίζονται σε ρόλους και συνθήκες μιας άλλης, «ηρωικής»

εποχής. Μιας εποχής οικονομικής ανόδου, που δημιουργούσε ευνοϊκούς,

για τον συνδικαλισμό, συσχετισμούς και όπου η απεργία αντιστοιχούσε

σε θρησκευτικό δόγμα το οποίο εξοστράκιζε ως αίρεση οποιαδήποτε

μορφή συνεννόησης κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα.

Ακόμη και αν υποτεθεί ότι μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες

της τελευταίας τετραετίας η κοινωνία είναι προπαρασκευασμένη να

αποδεχτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, και στις δύο περιπτώσεις, οι

συνδικαλιστές αδυνατούν να βρουν νέες, πειστικές μορφές

διεκδικήσεων που να μην επιτείνουν την ήδη μεγάλη ανασφάλεια της

κοινωνίας. Οσο για την ΑΔΕΔΥ, είναι τόσο απαξιωμένη, που δεν θα

είχε την παραμικρή δυνατότητα να υποστηρίξει ενώπιον της κοινωνίας

μια τόσο επικίνδυνη απόφαση.

Το τεράστιο κενό αντιπροσώπευσης, που έκανε αισθητή την παρουσία

του και την τελευταία δεκαετία, δεν μπορεί πλέον να καλυφθεί από τα

οφέλη του παραγόμενου εθνικού προϊόντος. Για έναν απλό λόγο: Για να

διανέμεις ακόμη και ψίχουλα, πρέπει να παράγεις προϊόν. Και αυτό,

σήμερα, δεν υπάρχει.

Ο «συμμετοχικός» ή άλλος συνδικαλισμός που δέσποσε επί δεκαετίες

στη χώρα, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα, ήταν κατά βάση ένας

κρατικός συνδικαλισμός και ποτέ δεν στηρίχτηκε στις συνδρομές των

μελών. Οι κυβερνήσεις εξαρτούσαν την πολιτική τους επιρροή από τη

συναίνεση μέσω των δικών τους παρατάξεων και των συνδικαλιστών, οι

οποίοι πρώτοι –με την κάθε εναλλαγή διακυβέρνησης– στελέχωναν

οργανισμούς, διευθυντικές και διοικητικές θέσεις, ακόμη και στις

πάλαι ποτέ δημόσιες τράπεζες. Ελάχιστα είναι τα στελέχη των

συνδικαλιστικών οργανώσεων που δεν πέρασαν από τις καλά αμειβόμενες

θέσεις του ΟΑΕΔ, της Εστίας, της Εργατικής Κατοικίας, του ΕΟΜΜΕΧ,

του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, των δημόσιων νοσοκομείων, των

ασφαλιστικών ταμείων, των περιφερειών και των εκατοντάδων επιτροπών

που είχαν στηθεί σε κάθε υπουργείο σε όλη τη χώρα. Μέσα από αυτούς

τους μηχανισμούς που σήμερα καταρρέουν γινόταν η αναδιανομή

ωφελημάτων, θέσεων εργασίας και ανέλιξης. Γι’ αυτόν το λόγο, στις

μεγάλες συνδικαλιστικές οντότητες οι εκλεγμένοι από τον ιδιωτικό

τομέα ήταν πάντα μια ισχνή μειοψηφία, παρότι την αίγλη αυτού του

συστήματος υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό και ο ιδιωτικός τομέας,

χτίζοντας σε πολλές περιπτώσεις έναν αντίστοιχο εργοδοτικό

συνδικαλισμό κατά τα κρατικά πρότυπα.

Διαβάστε επίσης:

Νίκος Χρυσολωράς: Τριάντα έξι απεργίες στην Ελλάδα,

καμία στην Ιρλανδία

Παναγής Γαλιατσάτος: Αυτονόμηση των παρατάξεων από

τα κόμματα

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή