Του αρέσει να ηχογραφεί αργά το βράδυ, όταν «πέφτουν οι ρύποι». Ο μύθος τον θέλει να πηγαίνει πάντα με δώρο, λουλούδια ή ένα καλό ουίσκι, «στα παιδιά» του στούντιο. Και εκείνοι, συνταξιούχοι οι περισσότεροι σήμερα, έχουν να λένε για τον κουβαρντά.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος, χρόνια τώρα, δεν θυμίζει το λαϊκό παιδί από την Κοκκινιά, όπου γεννήθηκε το 1940. Ευγενής, πάντα καλοντυμένος, με την ακριβή κολόνια να σπάει ρουθούνια όπως συνήθιζαν οι σταρ του ’70, εκείνη τη βραδιά στο στούντιο της Μεσογείων, έβγαλε προσεκτικά το σακάκι του, το ακούμπησε νοικοκυρεμένα στην καρέκλα για να μην τσαλακωθεί, άφησε το «εργαλείο» που είχε κοντά του για λόγους «ασφάλειας» και σταύρωσε το λαρύγγι του: «Αμήν, Παναγία μου».
Ακόμη και τα τελευταία χρόνια που δεν είναι ο άρχοντας της νύχτας, του αρέσουν οι χαρακτηρισμοί «Πρίγκιπας», «Βασιλιάς», όλα αυτά που συνόδευαν για δεκαετίες κάθε σειρά εμφανίσεών του. Του άρεσε να λένε ότι είναι το ακριβότερο μεροκάματο της νύχτας και η αλήθεια είναι πως για χρόνια, όλοι συμφωνούσαν πως αυτός έκανε τις μεγαλύτερες εισπράξεις. Εκείνος απλώς άκουγε και χαμογελούσε ειρωνικά στο άκουσμα των 40 εκατ. δρχ., τότε. Αλήθεια ή ψέματα, ποιος ξέρει;
Λάιφ στάιλ διασκέδαση
Λατρεμένος των γυναικών συντήρησε τον μύθο του ερωτικού τραγουδιστή με τα στενά μεταξωτά πουκάμισα και τα παντελόνια καμπάνα που γκρέμιζαν κάθε γυναικεία επιφύλαξη. Τότε που στέναζαν τα μπουζούκια της παραλίας, με την αφρόκρεμα της καθώς πρέπει Αθήνας όλη ρεζερβέ και τη φτωχή περιφέρεια να βολεύει τη δική της αγωνία, σε ταινίες όπως «Μείνε κοντά μου, αγαπημένε».
Ηρωας στα μάτια όσων πρωταγωνιστούσαν στα μπουλούκια, όταν παντρεύτηκε τη Στέλλα Στρατηγού, όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας του έδωσε την «Αγωνία», που τον καθιέρωσε στο τραγούδι, όσο προσπαθούσε να βρει θέση στο σινεμά και το θέατρο. Το ελληνικό σινεμά, τα «Αδέρφια μου αλήτες πουλιά» και η «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά» για τα μάτια της Ζωής Λάσκαρη απασχόλησε αρκετά την Ελλάδα (μία της πλευρά) των αρχών της δεκαετίας του ’70. Και οι μετοχές του γαλαντόμου αρσενικού με τις θεατρικές πόζες ανέβαιναν, όταν τραγουδούσε το «Εγώ αγαπώ μία» και όσα δικαίωναν τη λυγμική διασκέδαση. Είναι η εποχή που ο λαϊκός πολιτισμός διαλύεται, όπως το έχει πει καλύτερα απ’ όλους ο Μάνος Χατζιδάκις. Η έκρηξη του τουρισμού μετατρέπει τη γνήσια λαϊκή έκφραση σε φολκλόρ και η κοινωνία κολακεύεται από το υβρίδιο, μαζί με την αντιπαροχή και τις διευκολύνσεις της χούντας.
Η ένρινη προφορά, η φαβορίτα, η ευγένεια, η γλυκιά κολακεία, το χρυσό δαχτυλίδι στο δάχτυλο και τα περιποιημένα χέρια του, ρίχνουν και τις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Ο γάμος με την Μαρινέλλα έγινε σίριαλ στα περιοδικά, τα χρόνια της Τζούλιας Παπαδημητρίου εξώφυλλα, ενώ οι κουμπαριές με τον Τσοβόλα και τα γλέντια με τον Ανδρέα Παπανδρέου απενοχοποίησαν κάθε σοσιαλιστικό δισταγμό. Ο Τόλης Βοσκόπουλος είναι πια ο αγαπημένος της νέας λάιφ στάιλ διασκέδασης, που βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με τη λαϊκή αυστηρότητα του Μπιθικώτση ή του Καζαντζίδη παλαιότερα, αλλά με ένα νέο φορέα πολιτισμού.
Το λαϊκό τραγούδι νεοπλουτίζει μαζί με το ανδρικό πρότυπο που θέλει τον τραγουδιστή σταρ. Δανδής και αυτάρεσκος. Αυτός που προσφέρει και εισπράττει. Ο Βοσκόπουλος είναι ο πατριάρχης του ανδρικού λάιφ στάιλ τραγουδιού της δεκαετίας του ’80. Κι όταν δροσίζεται στον «Αστέρα» με τους πιστούς φίλους του πάντα δίπλα, ξεκουράζεται καθαρίζοντας χόρτα αναπολώντας γονείς και αδέρφια. Ωσπου ξεσπά το διαζύγιο. Τα οικονομικά του βγήκαν πάλι στη φόρα.
Το «Αυτοκολλητάκι»
Και ύστερα ήρθε η Αντζελα Γκερέκου. Πάντα τον θαύμαζε, δεν το έκρυψε, και έτσι ο τραγουδιστής, ηθοποιός και συνθέτης έκανε ένα ακόμη γάμο, ο έρωτάς του έγινε θεατρικό έργο στην οδό Ιπποκράτους και σφραγίστηκε με καινούργια σουξέ, και με την κόρη τους Μαρία.
Οσο όμως η Γκερέκου στέριωνε στο ΠΑΣΟΚ, οι τόνοι και ο θόρυβος χαμήλωναν. Αντε να έσπαγε καμιά στάμνα στο Λιστόν της Κέρκυρας το Πάσχα. Οπως σε κάθε κρίση, έτσι και χθες το «Αυτοκολλητάκι» βγήκε πάλι στην επιφάνεια να θυμίζει τους στίχους της ηθοποιού-υπουργού, «και δε χωράει τίποτε άλλο / ανάμεσά μας για μια ζωή», μήπως και καταλαγιάσει τις χθεσινές κατηγορίες για 17χρονη φοροδιαφυγή 5,5 εκατ. ευρώ. Τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου, χρόνια πριν, μου θυμίζουν πόσο εύστοχος ήταν και για τον Τόλη: «Ο Βοσκόπουλος μου θυμίζει Λιβανέζο τραγουδιστή που τραγουδάει σαν Ιταλός».