«Ηταν ο άνθρωπος που μετέφερε στην κορυφή τα προβλήματα του απλού αστυνομικού, τον σφυγμό της βάσης», λένε για τον Γιώργο Βασιλάκη οι συνάδελφοί του, «έναν άνθρωπο που ήξερε να ακούει, ευγενή, έναν αξιωματικό που έλυνε προβλήματα». Το θύμα των τρομοκρατών γεννήθηκε πριν από 52 χρόνια στο χωριό Απεσωκάρι του Ηρακλείου Κρήτης, παιδί φτωχής οικογένειας, οι γονείς του έδωσαν μεγάλο αγώνα να μεγαλώσουν αυτόν και τα τρία αδέλφια του, όλα αγόρια, «και θυμάμαι να λένε πώς ο Γιώργος ήταν το καμάρι τους» λέει στην «Κ» η νομάρχης Ηρακλείου Βαγγελιώ Σχοιναράκη-Ηλιάκη, «είναι μεγάλη απώλεια για όλους όσοι τον έζησαν από κοντά».
Ο 52χρονος αστυνομικός υποδιευθυντής εισήλθε στην αστυνομία τον Αύγουστό του 1983, το 1987 μπήκε στη σχολή αξιωματικών και από το 1990 έως το 1999 υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στην αστυνομική ακαδημία, χρονιά που πέρασε το κατώφλι του γραφείου του (και τότε) υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ως βοηθός υπασπιστή, και έκτοτε παρέμεινε πάντα κοντά του, ήταν υπασπιστής του υπουργού και μετά την επιστροφή του κ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο, ενδεικτικό της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης με την οποία περιέβαλε ο κ. Χρυσοχοΐδης τον άτυχο αξιωματικό.
Μεταπτυχιακό
Ανθρωπος με ευρύτερη παιδεία, είχε μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων από το Καποδιστριακό, πατέρας δύο αγοριών, ο ένας γιος σπουδάζει στη Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και ο δεύτερος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά.
«Τον ήξερα 20 χρόνια, ήταν ένας πραγματικά καλός άνθρωπος και συνάδελφος, είχε αφιερώσει τη ζωή του στην Αστυνομία, μας έχει συγκλονίσει αυτό που συνέβη» λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Γεωργατζής, πρόεδρος της Ενωσης Αξιωματικών της ΕΛ. ΑΣ. Σύμφωνα με συναδέλφους του, στις προσωπικές συζητήσεις που είχε με τον κ. Χρυσοχοΐδη και όσο του επέτρεπε ο ρόλος του, προσπαθούσε να μεταφέρει τις αγωνίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί όλων των βαθμίδων, εκείνων που «η φωνή δεν ακούγεται». «Τον είχα εκπαιδευτή στη σχολή, ήταν ένας από τους καλύτερους αξιωματικούς που έχω γνωρίσει και ένας εξαιρετικός άνθρωπος» συμπληρώνει ο Νίκος Πέτρου, συνάδελφος του νεκρού αστυνομικού. «Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή για όλους, δεν κοιτούσε συμπάθειες ή κομματικά, μόνο την αξία των αστυνομικών. Ο ίδιος εργαζόταν πάρα πολύ, ερχόταν το πρωί και έφευγε αργά το βράδυ». Ηταν ένας άνθρωπος χωρίς εχθρούς.