Μπορεί κάποιους η Ελλάδα να τους πληγώνει και να την εγκαταλείπουν, άλλους όμως, όσο μακριά και αν βρίσκονται, η σκέψη για «νόστιμον ήμαρ» κυριαρχεί στην καθημερινότητα τους.
«Ξέρω ότι δεν θα γίνω πλούσιος, αλλά δεν με νοιάζει, νοσταλγώ την Ελλάδα και ετοιμάζομαι να επιστρέψω», εξομολογείται στην «Κ» ο 36χρονος καρδιοχειρουργός κ. Σταύρος Δαλιακόπουλος, που από το 2004 ζει στο Βούπερταλ της Γερμανίας και ολοκληρώνει την ειδικότητά του. «Επέλεξα τη Γερμανία ως μια αξιοκρατική χώρα και δεν το έχω μετανιώσει, γιατί εκπαιδεύτηκα σε ένα άρτια οργανωμένο νοσοκομείο και ο διευθυντής μού έδωσε πολλές ευκαιρίες». Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τους συναδέλφους του. «Στην αρχή με αντιμετώπιζαν ως επιστήμονα προερχόμενο από τριτοκοσμική χώρα», λέει χωρίς περιστροφές. Και… καπάκι ήρθε η κρίση. «Πολλοί συνάδελφοι μου έλεγαν χαριτολογώντας να δουλέψω περισσότερες ώρες στο νοσοκομείο για να… ξεπληρώσω το εθνικό μας χρέος!»
Το 2004, ο καθαρός μισθός του κ. Δαλιακόπουλου στη Γερμανία ήταν 3.800 ευρώ μαζί με τις εφημερίες. «Το 2006, όμως, η Γερμανία περιέκοψε δώρα και επιδόματα εν μια νυκτί και χωρίς καμία διαμαρτυρία», αποκαλύπτει στην «Κ» και «ο μισθός μου πήγε στα 2.700». Ο ίδιος, παρά τις αντίθετες παραινέσεις των δικών του, περιμένει την αναγνώριση της ειδικότητας του από το Υπουργείο Υγείας και… προσγειώνεται Θεσσαλονίκη. «Οι απολαβές μου ως στρατιωτικού γιατρού θα μειωθούν στο 1/3, θα λαμβάνω δηλαδή 1.280» εξηγεί «ξέρω ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός στην πατρίδα μου, αλλά είμαι διατεθειμένος να τον ακολουθήσω».
Μέχρι την τελευταία στιγμή, οι Γερμανοί συνάδελφοί της προσπαθούσαν να αποτρέψουν την 31χρονη γιατρό, κ. Μάγδα Κρομμύδα από την απόφασή της να επιστρέψει στην Ελλάδα. «Είχαν ήδη ακούσει τόσα πολλά για την οικονομική κρίση και τους χαμηλούς μισθούς των γιατρών», λέει στην «Κ» η κ. Κρομμύδα, η οποία επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, για να συνεχίσει την ειδικότητά της (Νευρολογία), για την οποία στην Ελλάδα θα είχε τουλάχιστον διετή αναμονή.
«Εργάστηκα στο νοσοκομείο του Τσέλε, μία μικρή πόλη έξω από το Ανόβερο, για 14 μήνες. Η εμπειρία ήταν πολύ θετική, οι συνθήκες εργασίες εξαιρετικές και οι αποδοχές πολύ καλές», εξηγεί η κ. Κρομμύδα. «Με προβληματίζει η οικονομική κρίση της Ελλάδας, αλλά δεν μετανιώνω για την απόφασή μου, διότι στη ζυγαριά των αποφάσεων μετρούν κι άλλοι λόγοι πέρα από τους οικονομικοεπαγγελματικούς».
Μια άλλη εκδοχή «δεσίματος» με την Ελλάδα: «Οταν λέω πλέον «σπίτι» εννοώ το διαμέρισμά μου στην Αθήνα και όχι το πατρικό μου στο Μόναχο», υπογραμμίζει στην «Κ» ο 30χρονος επιχειρηματίας, κ. Φίλιππος Brinkmann, Ελληνογερμανός που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 2005 και ξεκίνησε δική του δουλειά. «Η γραφειοκρατία ήταν τραγική, χρειάστηκα ένα χρόνο για να ιδρύσω την εταιρεία», σημειώνει ο ίδιος που από τον Απρίλιο του 2006 είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία ταξιδιωτικού γραφείου στο Διαδίκτυο. «Ηρθα στην Ελλάδα με μια συγκεκριμένη ιδέα», αναφέρει «η online κράτηση εισιτηρίων είχε ήδη επικρατήσει στο εξωτερικό, στην Ελλάδα όμως ήταν κάτι καινούργιο». Παρά την καχυποψία και τις καθυστερήσεις, η ιδέα του κ. Brinkmann βρήκε εύφορο έδαφος στη χώρα μας, καρποφόρησε και σήμερα δρέπει τους καρπούς των κόπων του. «Μέχρι και τώρα είχαμε κάθε χρόνο αύξηση 100%», λέει «αλλά βέβαια το τελευταίο τρίμηνο διακρίνω το μούδιασμα του κόσμου». Κρατάει κάποιο εισιτήριο επιστροφής για Μόναχο; «Οχι, εδώ είναι η εταιρεία μου και οι 30 συνεργάτες μου. Δεν έχω λόγο να φύγω». Το παράπονο; «Οι Ελληνες, παρά το μεσογειακό τους ταμπεραμέντο, δεν είναι τόσο ανοιχτοί σε νέες φιλίες και η Αθήνα είναι μεν γοητευτική, αλλά εξαιρετικά κουραστική πόλη». Και πλέον πολύ μελαγχολική.