Το βασίλειό τους είναι συνήθως ένα χαρτόκουτο, ευρύχωρο όμως για να χωρέσει μια ανθρώπινη ζωή. Οι άστεγοι της σημερινής Αθήνας, όταν τους προσφέρεις κάτι -ένα τσιγάρο, μια κουβέντα- αραδιάζουν ιστορίες, ονόματα, ημερομηνίες και συμφορές με μια σειρά που δεν γίνεται πάντα κατανοητή.
«Το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα στον δρόμο, φοβόμουνα πιο πολύ και απ’ όσο με φοβόντουσαν οι περαστικοί» λέει ο Νίκος· παρακάτω η Αλίσια από την Πολωνία διαμορφώνει τα σύνορά της με δύο καρότσια από σούπερ μάρκετ. Οταν ρωτάς τον Λουκά, που καθισμένος σε κασελάκι κρατάει τα μάτια καρφωμένα στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου, τι κάνει όταν βρέχει απαντά για καληνύχτα: «Βρέχομαι».