Ολοένα και πληθαίνουν. Στις βιτρίνες, σε κολόνες, τα «ενοικιάζεται» αυγατίζουν. Καταστήματα ξενοικιάζονται, κλείνουν, μεταφέρονται αλλού, εκεί όπου τα ενοίκια είναι πιο «λογικά». Στο κέντρο της Αθήνας -και όχι μόνον- είναι πλέον η συνηθέστερη εικόνα. Καταστηματάρχες ή ιδιοκτήτες καταστημάτων εμφανίζονται απαισιόδοξοι για την αγορά και πολύ θυμωμένοι μ την κατάσταση που επικρατεί στην Ομόνοια – «ο κόσμος φοβάται, δεν κατεβαίνει για ψώνια», λένε.
«Περάστε από τη Στοά Λυκούργου, απόγευμα. Το αδιαχώρητο γίνεται από χρήστες ουσιών και λαθρομετανάστες», λέει στην «Κ» 73χρονος που θέλησε να καταθέσει την οργή του, χωρίς να δηλώσει το όνομά του. Είναι ιδιοκτήτης ακινήτου στο τέρμα της οδού Σταδίου. «Τα περισσότερα καταστήματα έχουν «νεκρώσει». Κάποια έχουν ενοίκιο 8.000 ευρώ ή και 10.000 ευρώ, όμως είναι ζήτημα αν κάνουν είσπραξη 200 ή 300 ευρώ τη μέρα. Πολύ αμφίβολο αν μέχρι τα Χριστούγεννα θα λειτουργεί το 30% εξ αυτών». Απέναντι, στη γωνία με την οδό Αιόλου μένει ξενοίκιαστο ένα διώροφο νεοκλασικό. Στο ισόγειο βρίσκονταν καταστήματα ρούχων. Το ένα, με ανδρικά, μεταφέρθηκε απέναντι, το άλλο με τα γυναικεία έχει κλείσει πάνω από δύο χρόνια. «Υποτίθεται ότι το κτίσμα θα ανακαινιστεί, όμως με την υπάρχουσα κατάσταση στην αγορά δεν είναι βέβαιο», προσθέτει ο ίδιος.
Πάμε για κλείσιμο
Παραδίπλα, στη Στοά Λυκούργου, ο 41χρονος κ. Ανδρέας Γκίκας βλέπει… την ώρα να περνά. Είναι ωρολογοποιός – χρυσοχόος και οργισμένος με την εικόνα της ευρύτερης περιοχής, κάτι που στραγγαλίζει την αγορά. «Δεν έχουμε δουλειά. Ουσιαστικά πάμε για κλείσιμο». Οσην ώρα μιλούσαμε μαζί του, πελάτης δεν μπήκε, κι ας ήταν μεσημέρι. Νωρίτερα, «είχε μπει μια κυρία, καλοβαλμένη, για να πουλήσει μια χρυσή ταυτότητα, ώστε να πληρώσει λογαριασμό», όπως του είπε. Αλλοι, τού φέρνουν ρολόγια. «Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία δύο χρόνια. Πλέον, με νύχια και με δόντια κρατάω το μαγαζί». Πληρώνει ενοίκιο 690 ευρώ τον μήνα για 16 τ.μ., και η διμηνιαία εισφορά στον ΟΑΕΕ, το ασφαλιστικό ταμείο του, ανέρχεται στα 811 ευρώ. Και πώς τα βγάζει πέρα, όντας πατέρας ενός αγοριού δεκαπέντε μηνών, ενώ περιμένει και το δεύτερο παιδί;
«Η γυναίκα μου είναι δημόσιος υπάλληλος και βοηθά και η μητέρα μου με τη σύνταξη του πατέρα μου». Ο πατέρας του άνοιξε το κατάστημα το 1968, αρχικά στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου και έπειτα στη Στοά Λυκούργου. «Θλίβομαι, επειδή μεγάλωσα μέσα στο μαγαζί και θυμάμαι την Ομόνοια γεμάτη τουρίστες. Τώρα, κάθε πρωί, εμείς καθαρίζουμε κομμένα καλαμάκια, φιξάκια (σ.σ.: από χρήση ουσιών) μέχρι και κηλίδες αίματος. Η κατάσταση επιδεινώθηκε από τότε που έφυγαν από εδώ το Ειρηνοδικείο και το Πρωτοδικείο, εδώ και μερικούς μήνες. Μετά τις 5 το απόγευμα, η Στοά γίνεται ουρητήριο. Το καλοκαίρι χρειάστηκε να έρθω στις 9 μ.μ. και όπως ήρθα, έφυγα. Βρίσκονταν 30 χρήστες ουσιών ολόγυρα στο αίθριο της Στοάς. Πρέπει να εξωραϊστεί η περιοχή για να έρθει κόσμος να ψωνίσει», καταλήγει.
«Πρέπει να κατεβάσουν τα ενοίκια οι μεγαλοϊδιοκτήτες για να κινηθεί κάπως η αγορά. Δεν είναι μόνο θέμα κρίσης», λέει στην «Κ» ο 45χρονος κ. Ερρίκος Κουτρούλης, που διατηρεί κατάστημα με δερμάτινα είδη. Το άνοιξε ο πατέρας του το 1954, αρχικά στα Χαυτεία, μετά στην οδό Γεωργίου Σταύρου, κατόπιν στο νούμερο 33 της οδού Σταδίου και τώρα στο 48. «Εχει αλλάξει η ψυχολογία, η διάθεση του κόσμου. Ο καταναλωτής φοβάται να ξοδέψει ακόμη και 50 ευρώ. Θυμάμαι, όμως, το εξής: πριν από 25 χρόνια, είχαν γίνει πολύ σοβαρά επεισόδια στην τότε επέτειο του Πολυτεχνείου. Το κατάστημα βρισκόταν γωνία Σταδίου και Πεσμαζόγλου. Είχαμε βάλει τα φορτηγά που μετέφεραν το εμπόρευμα μπροστά, για να το προστατεύσουμε. Κόσμος έμπαινε για να προφυλαχθεί από τα δακρυγόνα. Παρεμπιπτόντως, ψώνιζε! Θέλω να πω ότι όταν βάλεις χρήματα και δουλειά στις τσέπες του άλλου, ό,τι και να γίνει, ο κόσμος να χαλάσει, θα έχει άλλη διάθεση, θα αγοράσει. Σήμερα από το πρωί, ένα ζευγάρι παπούτσια έχω πουλήσει, αξίας 75 ευρώ, κανείς δεν βγαίνει έτσι».