Η διαδρομή από τον Σταθμό Λαρίσης προς το υπόγειο, υποτυπώδες τζαμί της πλατείας Αττικής είναι δεν είναι 10 λεπτά. Την προηγούμενη Τρίτη το βράδυ ο Ναΐμ Ελγαντούρ, πρόεδρος της Μουσουλμανικής Κοινότητας Ελλάδος, τα διήνυσε μαζί μας. «Πρώτη φορά δεν έρχονται να με βρίσουν. Θα κουράστηκαν από τα πρωινά», μονολογεί. Στην πλατεία Αττικής καταγράφηκαν επεισόδια κατά την πρωινή δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων. Κάτοικοι και οπαδοί της Χρυσής Αυγής τούς πέταγαν αβγά και άλλα αντικείμενα, έβαζαν σε μεγάλη ένταση μουσική στα ραδιόφωνα για να μην ακούγεται η φωνή του ιμάμη και σκορπούσαν υβριστικά φέιγ-βολάν. «Μα πετάς φαΐ τέτοιον καιρό;», λέει σκωπτικά ο κ. Ελγαντούρ. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσεις τον φόβο.
Εισχωρώντας βαθύτερα στην ευρύτερη περιοχή, βλέπεις όμως τον φόβο και στα μάτια της άλλης πλευράς. Των κατοίκων. Η αλλαγή πεζοδρομίου σε περίπτωση «σύγκρουσης» με παρέα μουσουλμάνων γίνεται από ορισμένους σχεδόν ασυναίσθητα. Δεν είναι βέβαια μόνο θερμοκέφαλοι που ζουν εδώ. Είναι και άνθρωποι που είδαν αλλαγές να γίνονται ραγδαία στο περιβάλλον τους, χωρίς σχεδιασμό. Και η απροθυμία της Πολιτείας να διευκολύνει τη δημιουργία επίσημου μουσουλμανικού τεμένους δίνει σε κάποιους λαβή για ακραίες ενέργειες.
Οποιος δεν την αναζητεί, δεν αντιλαμβάνεται τη χαμηλωμένη πόρτα πλάι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Αυτοκόλλητα της Χ.Α. και προεκλογικές αφίσες του Ν. Μιχαλολιάκου καλύπτουν όλη της την επιφάνεια. Ο τοίχος είναι μαύρος, καπνισμένος. Τα σημάδια θυμίζουν τους σταυρούς από λαμπάδες στις πόρτες των σπιτιών – είναι όμως τα απομεινάρια απόπειρας εμπρησμού του σπιτιού από μέλη της Χ.Α. το βράδυ της 30ής Οκτωβρίου. Από θαύμα σώθηκαν τότε οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονταν στον χώρο. Δεν υπήρχε οδός διαφυγής. Το υπόγειο είναι «τυφλό».
Ο χώρος είναι ετοιμόρροπος. Σε σημεία χάσκουν σωλήνες και καλώδια, η υγρασία έχει ποτίσει τους τοίχους. Στα σκαλιά της εισόδου -σκύβεις για να μπεις- καμιά δεκαριά ζευγάρια παπούτσια. Η προσευχή έχει ξεκινήσει. Ο κ. Ελγαντούρ θα μας εξηγήσει αργότερα ότι, όταν οι μουσουλμάνοι σηκώνουν ψηλά τα χέρια στη διάρκεια της προσευχής, είναι για να πετούν μακριά τα εγκόσμια προβλήματα. «Οσα μας ταλαιπωρούν και μας αγχώνουν», λέει. Και είναι πολλά, τουλάχιστον για τους μουσουλμάνους που είναι συγκεντρωμένοι εδώ. Νεαροί οι περισσότεροι, χωρίς δουλειά (πλένουν τζάμια στα φανάρια), βρίσκονται στην Ελλάδα κατά λάθος. Κάποιοι τους υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή στην κεντρική Ευρώπη, αλλά τους παράτησαν στη χώρα μας. Τώρα δεν μπορούν να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω. Ο 18χρονος Αλαμίν ήταν εκεί το βράδυ που χτύπησε η Χρυσή Αυγή. «Δεν ενοχλούμε κανέναν, αλλά μας φέρονται χειρότερα κι από σκυλιά», λέει. Είναι ο μόνος από την ομάδα που μιλάει ελληνικά. «Είναι πρόβλημα αυτό», παραδέχεται ο κ. Ελγαντούρ. «Πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια κι αυτοί για να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία – να τα λέμε όλα…».
Στο δρόμο, λίγα μέτρα πιο μακριά, βρίσκονται αγκυροβολημένοι αστυνομικοί. Οι επιθέσεις -έστω και απλώς φραστικές- είναι καθημερινό φαινόμενο και η συνάθροιση των μουσουλμάνων για προσευχή στο τζαμί αποτελεί κόκκινο πανί για τους θερμόαιμους της περιοχής. «Τώρα στέλνουν τις γυναίκες τους να με βρίζουν», λέει ο κ. Ελγαντούρ. «Είσαι π…», φωνάζουν. ««Βρε κορίτσια», τους λέω για να τους καλοπιάσω, «έχω 8 παιδιά!» Μέχρι και οι αστυνομικοί γελάνε καμιά φορά».
Εκατό τέτοιοι χώροι «κρύβονται» διάσπαρτοι στην Αθήνα – οι περισσότεροι στην ίδια κατάσταση με αυτόν. Κανονικές αποθήκες. Και όμως, εκτιμήσεις θέλουν 700.000 τους μουσουλμάνους όλων των εθνικοτήτων που ζουν στην πρωτεύουσα. «Ενα τζαμί, έναν επίσημο χώρο να μαζευόμαστε. Αυτό είναι το αίτημα », λέει ο κ. Ελγαντούρ κουνώντας το κεφάλι.
«Ναΐμ, θέλω να πάω από εκεί», του λέει βγαίνοντας ο Αλαμίν, δείχνοντας την πλευρά της πλατείας Αττικής. «Μη σ’ ανησυχεί, θα κοιτάζω,» του απαντάει εκείνος. «Κι εσείς, παιδιά», φωνάζει ο κ. Ελγαντούρ στους υπόλοιπους. «Ολοι μαζί, παρακαλώ. Μην έχουμε ιστορίες…» Γυρνάει σε εμάς. «Ο,τι και αν γίνει, μη φοβηθείς».