Εφαλτήριο για κοινωνικούς αγώνες θεωρείται η λήξη της απεργίας πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από τους μετανάστες και πολλούς υποστηρικτές τους. Δεν λείπουν, όμως, και οι επικριτές. Οσοι, χωρίς οι ίδιοι να κάνουν απεργία πείνας ή να απειλούνται με απέλαση, θεωρούν ότι επρόκειτο για «συνθηκολόγηση», με την οποία «προδόθηκε» ο αγώνας. Αυτοί υποστηρίζουν ότι έπρεπε να συνεχιστεί η απεργία πείνας, που κάποιοι άλλοι έκαναν, μέχρι την «τελική δικαίωση», με οποιοδήποτε τίμημα. Κατά την άποψή τους, οργανώσεις που συμμετείχαν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης «ξεπούλησαν τους αγώνες που έκαναν άνθρωποι, που επί 44 ημέρες είχαν μείνει χωρίς φαγητό, με μόνο τους αίτημα τη μαζική νομιμοποίηση και τη διεκδίκηση του ονείρου για ένα καλύτερο αύριο σε κάποια από τις χώρες της Ε.Ε.». Συγκεκριμένη οργάνωση, που είναι γνωστή για τους αγώνες της στον χώρο των δικαιωμάτων μεταναστών και προσφύγων, χαρακτηρίζεται «ξεφτιλισμένη» διότι «χρησιμοποίησε τους μετανάστες ώστε να τα βρει στο τέλος με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ»… Και ενώ οι Αλληλέγγυοι ερίζουν, οι απεργοί πείνας νιώθουν ανακουφισμένοι, διότι τερμάτισε ένας αγώνας, στον οποίον είχαν μεν δεσμευθεί, αλλά οδηγούσε σε θάνατο. Οι ίδιοι δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει το καθεστώς στο οποίο θα υπαχθούν. Μπορεί να έχουν δοθεί υποσχέσεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι μπαίνουν σε καθεστώς αναβολής απέλασης και τίποτε παραπάνω. Επίσης, πέρα από 15 άτομα (που είχαν παλιά άδειες διαμονής ή αίτηση για πολιτικό άσυλο και αποχώρησαν σιωπηλά από την απεργία πείνας), οι υπόλοιποι δεν μπορούν να υπαχθούν σε ανθρωπιστικό καθεστώς. Ακόμη κι αν το υπουργείο μειώσει την προϋπόθεση των 12 χρόνων σε 8 χρόνια. Διότι απλά ζουν λιγότερα από πέντε χρόνια στην Ελλάδα.
Στο μεταξύ, αθώες κρίθηκαν από το Μονομελές Αυτόφωρο οι δύο φοιτήτριες, μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης Μεταναστών, που κατηγορούνταν ότι εμπόδισαν τους απεργούς πείνας που νοσηλεύονταν στο «Ερυθρό Σταυρό», να σιτιστούν, καθώς δεν προέκυψαν στοιχεία σε βάρος τους.