Εχω αρρωστήσει με την κρίση του όποιου δικαστή να αποφυλακίσει τον Βασίλη Ξηρό, παρά την εικοσιπενταετή καταδίκη του για τη συμμετοχή του, ανάμεσα σε άλλα κακουργήματα, στις δολοφονίες του Περατικού και του Σόντερς.
Μεγάλωσα γνωρίζοντας, άθελά μου, πιο πολλά για τον θάνατο παρά για τη ζωή, παραμένοντας πάντα απορημένη απέναντι στην έννοια της τρομοκρατίας, προσπαθώντας να καταλάβω τους υποστηρικτές της. Μου κατέστη προφανές πως ο Ελληνας ιστορικά, και ακόμη περισσότερο σήμερα, έλκεται και καταφεύγει συχνά στη βία. Πίστευα, όμως, πως η συνάρτηση της βίας με την εξουσία είναι περισσότερο πολύπλοκη απ’ αυτήν που υποστηρίζουν κάποιοι από τους σημερινούς «Αγανακτισμένους». Θεωρούσα πως η βία υποκινείται απ’ όλες τις κατευθύνσεις, πως δεν πηγάζει μόνο από τους έχοντες εξουσία, αλλά και από εκείνους που δεν την έχουν και την αναζητούν.
Με την απόφαση αποφυλάκισης του Ξηρού, όμως, στερούμαι τη δυνατότητα (ή σωστότερα την αθωότητα) να υποστηρίζω πια την παραπάνω θέση, έτσι δεν είναι;
Το indymedia έγραψε: «Καλή Λευτεριά, Βασίλη» και «Λευτεριά στον Σάββα Ξηρό και άμεση περίθαλψη της υγείας του». Φυσικά, τα θύματα και των δύο δεν έχουν δικαίωμα στην υγεία, ίσως όχι και στον μεταθανάτιο σεβασμό. Θα παραμείνουν για πάντα στερημένοι από τη βασική ανθρώπινη ελευθερία, τη μοναδική ανθρώπινη ελευθερία. Ανελεύθεροι και οι δικοί τους άνθρωποι, εμείς, θα παραμείνουμε για πάντα στερημένοι από το δικαίωμα ενός παιδιού στον γονιό του, από το δικαίωμα στην αγάπη τους. Αλλά ευτυχώς, αυτή η ανελευθερία επηρεάζει λίγους από μας. Για τη λευτεριά της σημερινής κοινωνίας, όμως, για το δικαίωμά της στη μη βία, ανησυχεί κανείς; Σε αυτούς τους καιρούς, υπάρχει κανείς άλλος που να σκέφτεται πως η αποφυλάκιση ενός καταδικασμένου τρομοκράτη είναι το ίδιο παράλογη με τις πράξεις του;
Πάντως σίγουρα όχι ο δικαστής, που βασιζόμενος στην κρίση, στην εκπαίδευση ή σε κάποιο ένστικτό του, αποφάσισε την παραδειγματική ή σωφρονιστική μείωση της ποινής του Ξηρού κατά 17 χρόνια.
Καλή λευτεριά στους θύτες, λοιπόν. Ή μάλλον, καλύτερα, καλό κυνήγι. Οι υπόλοιποι ας παραμείνουμε απορημένοι. Αλλωστε, αυτό είναι και το μόνο ύφος που δικαιούνται τα θύματα.