ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Πασαλειμμένος σε όλο του το κορμί με γράσο και με παιδική κρέμα στο πρόσωπο, διέπλευσε τέσσερις φορές τον Τορωναίο Κόλπο της Χαλκιδικής. Κολύμπησε δύο μέρες και μια νύχτα ασταμάτητα, μεταξύ Νικήτης Σιθωνίας και Αφύτου Κασσάνδρας. Κάλυψε 104 χιλιόμετρα μέσα σε 38 ώρες, για να πετύχει αυτό που δεν έχει πετύχει ποτέ κανένας έως τώρα.
Στο τέλος της διαδρομής αυτοί που περίμεναν τον 42χρονο αστυνομικό Στέφανο Μέλτση, ερασιτέχνη αθλητή μαραθώνιας κολύμβησης, δεν ήταν παρά καμμιά κατοσταριά άτομα που πίστεψαν ότι «θα το κάνει» και τον επιβράβευσαν με τέσσερα στεφάνια ελιάς.
Βούτηξε στη θάλασσα με το μαγιό και τα κολυμβητικά γυαλιά Παρασκευή 6.15 το πρωί 8 Ιουλίου, 88 κιλά. Και όταν βγήκε Σάββατο βράδυ γύρω στις 8 ζύγιζε 82 κιλά. Μίλησε κανονικά δυο μέρες μετά, γιατί τα χείλη και η γλώσσα του είχαν πρηστεί από τη θάλασσα. Εκείνο που δεν ήξερε και του το είπε ο γιατρός αργότερα, είναι ότι αν αργούσε λίγο ακόμη ή αν επιχειρούσε πέμπτο διάπλου η ραβδομυόλυση θα του κατέστρεφε τα νεφρά.
Ακόμη και τώρα οι φίλοι του δεν το πιστεύουν πως έκανε αυτήν την τρέλα… «Ηθελα να το κάνω και το επιχείρησα. Το σκεφτόμουν τα τελευταία χρόνια. Ολο γύριζε στο μυαλό μου». Ο Θανάσης Ξανθόπουλος, ο «βασιλιάς του Τορωναίου» κάνει τον διάπλου 30 χρόνια και έκανε το διπλό. Ο Γιάννης Κωτσιόπουλος έκανε τον τριπλό σε 36 ώρες. Είπα, γιατί εγώ να μην κάνω τον τετραπλό; Είχαν μαζευτεί μέσα μου πολλά τουβλάκια και είχαν γίνει τοίχος. Και σε τέτοιες περιπτώσεις λες, εγώ τώρα πηγαίνω… Ηταν τάμα. Το χρωστούσα στον εαυτό μου».
Καθισμένος στα γραφεία της «Κ», χαμογελαστός, παραδέχεται τώρα ότι ήταν κολυμβητικό θράσος. Πώς κάνεις κάτι τέτοιο; «Εχοντας γερή καρδιά, αδύνατο μυαλό στην απόφαση και καλούς φίλους».
Τριάντα οχτώ ώρες στη θάλασσα. Τι σκέφτεσαι, αν φοβάσαι μεσοπέλαγα, τι τρως, πώς κολυμπάς μέσα στη νυχτα, πώς αντέχεις, πώς…
«Προσήλωση στον στόχο. Ελεγα, είμαι τρένο. Πρέπει να πάω στον προορισμό. Από τη Νικήτη στην Αφυτο, μετά αντίστροφα. Δεν σκεφτόμουν άλλα πράγματα. Κρατούσα τον ρυθμό. Δεν ήμουν δελφίνι, ούτε καρχαρίας μέσα στο νερό. Καρέτα καρέτα ήμουν. Η καρέτα καρέτα θα πάει στη Ζακυνθο. Προσεύχεσαι. Αυτοντοπάρεσαι… Ζεν. Δεν νοιωθεις το κρύο νερό. Δεν σκοτίζεσαι αν μπήκε νερό στα γυαλάκια. Αν εβγαλε κύμα… Ναι, έρχονταν μνήμες, προβλήματα, αλλά άδειαζα από σκέψεις…».
Ο Γ. Κωτσιόπουλος, πριν ξεκινήσει τη μάχη, του δωσε μια συμβουλή: «Γεροντική σκέψη να έχεις. Υπομονή. Σιγά σαν γέροντας. Μην τρελαθείς και επιταχύνεις».
Το συνοδευτικό σκάφος των φίλων του ήταν πάντα δίπλα ή πίσω του για κάθε υποστήριξη δυνάμεων, σωματικών και ψυχικών.
Πνευματική διαδικασία…
«Ενα τέτοιο εγχείρημα είναι 80% μυαλό και 20% σώμα. Είναι χρονοβόρα πνευματική διαδικασία… Χρειάζεσαι αναμφίβολα δυνάμεις και θερμίδες. Χρησιμοποίησα τζελάκια (ενεργειακά ζελέ για αθλητές), φρούτα. Αλλοι χρησιμοποιούν μπάρες ενέργειας και ισοτονικά ποτά. Εγώ έφαγα και γλυκό. Κάποια στιγμή και χαλβά. Στο τέλος έφαγα λίγο ραβανί. Ενας επιστήμονας θα έλεγε ότι δεν επιτρέπεται, αλλά βρισκόμουν προς το τέλος… Ο διάπλους του Τορωναίου που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στη Χαλκιδική θεωρείται ορόσημο για τους κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Επιπλέον, αυτός ο αγώνας είχε το δικό του επιπρόσθετο, αναπάντεχο εμπόδιο. Ο 42χρονος αστυνομικός, πριν ακόμη ολοκληρώσει την πρώτη διέλευση, τραυματίστηκε στον δεξιό ώμο όταν επιχείρησε να επιστρέψει ένα άδειο μπουκάλι νερού στο συνοδευτικό σκάφος για να μην αφήσει σκουπίδια. «Χρειάστηκε να προσαρμοστώ σε δυνάμεις και ρυθμό» και κυρίως όταν τα ρεύματα του Κόλπου δεν ήταν ευνοϊκά και χρειαζόταν να παλεύει…
Η χαρά για τον 42χρονο κολυμβητή ήταν ότι αυτοί που πραγματοποίησαν τον διπλό και τριπλό διάπλου ήταν εκεί και τον βοήθησαν να σπάσει το ρεκόρ. Η σύζυγός του πίστευε περισσότερο από όλους στις δυνάμεις του. Δίπλα του, κολύμπησαν μέλη του «Σίθωνα», πολλοί φίλοι και συγγενείς για να του δώσουν κουράγιο. Κάποιους, μέσα στην κούραση, τους αναγνώρισε, άλλους όχι. Αρκετοί «έπεσαν» πλάι του στη θάλασσα και τη νύχτα. Η αδερφή του, ακόμη και ο 12χρονος γιος του ήταν στο συνοδευτικό σκάφος όλη τη νύχτα και τον παρότρυνε «πάμε μπαμπάκο… δυνατά…». Στο τέλος, «που η ακτή δεν έλεγε να ‘ρθει κοντά», έπεφτε κόσμος για να τον εμψυχώνει.
Με πέντε επεμβάσεις στα πόδια
Τις δύο ημέρες και τη μία νύχτα κατά τις οποίες ο Στέφανος Μέλτσης διήνυσε τέσσερις φορές τον κόλπο, κολυμπούσε κυρίως ελεύθερο, μερικές φορές ύπτιο για ξεκούραση, ακόμη και σαν τον βάτραχο, για αλλαγή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τα νερά του Τορωναίου στα βαθιά είναι κρύα, κοντά στις ακτές ζεστά.
Ο Μέλτσης ασκούνταν από μικρός στο κολύμπι, αλλά τίποτε δεν προδιέγραφε το τωρινό του εγχείρημα. Το «παρελθόν» του δεν συνηγορούσε υπέρ μιας τέτοιας απόφασης. Ως αθλητής, στα νεανικά του χρόνια, απεχθανόταν τις μεγάλες αποστάσεις, αγαπούσε τις πισίνες και σταμάτησε το κολύμπι στα 18. Το ξανάρχισε για θεραπευτικούς λόγους στα 37, μετά πέντε ορθοπεδικές επεμβάσεις στα πόδια. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, δεν τα πήγε «καθόλου άσχημα…».
Οταν γνώρισε τυχαία κι έκανε φίλο του τον μικρό Γιώργο, έναν αθλητή πολυνίκη των Special Olympics, «κατάλαβα τι εστί μεγαλείο ψυχής κι έπαψα να γκρινιάζω για τα δικά μου». Μόλις βγήκε από τον τετραπλό διάπλου, το πρώτο που έκανε ήταν ν’ ανάψει ένα κερί στο παραθαλάσσιο ξωκκλήσι…
Πριν από τον Τορωναίο, ο Στέφανος Μέλτσης τα τελευταία χρόνια διέσχισε τη λίμνη του Πολυφύτου, τη λίμνη Πλαστήρα, τον Μαλιακό Κόλπο. Συμμετείχε δύο χρονιές στον κανονικό διάπλου Τορωναίου. Εκανε τον διάπλου Νικήτης – Μεταμόρφωσης, Σκιάθου – Τσουγκριάς, Σύμης – Daca, στη Βουλιαγμένη, στην Καλλικράτεια κ.ά. Θα επιχειρούσε άραγε και πάλι κάτι ανάλογο; «Οταν κάνεις έναν τέτοιο αγώνα, είσαι στα όρια. Είναι αλαζονικό να το ξανακάνεις. Εχω σκεφτεί ότι με στολή θα πήγαινα Καστελλόριζο – Ρω, να αφήσω ένα λουλούδι στο μνήμα της Κυράς».