Τραγουδώντας το «Λίγες μέρες ξεγνοιασιάς» και εξοπλισμένοι με ορειβατικά παπούτσια, μια παρέα από το «Χαρούμενο Χωριό», την κατασκήνωση της Εμπορικής Τράπεζας και του ΗΣΑΠ στην Αττική, κατευθύνθηκαν προς τον Ολυμπο με στόχο τα 2.100 μ. Οπως τα παιδιά στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου, έζησαν για δύο μέρες την ελευθερία του βουνού, τις προκλήσεις της ορειβασίας και της κοινής ζωής. «Στο βουνό δοκιμάζονται οι σωματικές και ψυχικές αντοχές του ορειβάτη, αλλά και οι σχέσεις εντός της ομάδας», λέει στην «Κ» ο αρχηγός της κατασκήνωσης, κ. Ηλίας Πίτσικας. «Αναπτύσσεται η αλληλεγγύη. Το ένα παιδί δείχνει συμπαράσταση στο άλλο, το καθένα με τον τρόπο του: περιμένοντας τον φίλο του που έχει καθυστερήσει, τείνοντας μια χείρα βοηθείας, δίνοντας νερό», περιγράφει ο κ. Πιτσίκας. «Πολλές φορές ακόμα και οι σιωπές των παιδιών κατά την ανάβαση έχουν νόημα». Προτού ξεκινήσει το τολμηρό εγχείρημα, «έχουν τεθεί οι κανόνες, άλλωστε με τα εν λόγω παιδιά γνωριζόμαστε από προηγούμενα καλοκαίρια, υπάρχει μεταξύ μας μια σχέση εμπιστοσύνης, απαραίτητη προϋπόθεση για την ορειβασία».
Η ομάδα 67 ατόμων, εκ των οποίων επτά ενήλικα και έμπειρα στην ορειβασία στελέχη και μια νοσηλεύτρια, ξεκίνησαν από τη Βαρυμπόμπη, όπου εδρεύει η κατασκήνωση, με προορισμό το Λιτόχωρο. «Είναι μια εκδρομή που πραγματοποιούμε μία φορά τα δύο χρόνια», εξηγεί ο κ. Πίτσικας. «Πολλά από τα παιδιά, που συμμετείχαν τώρα, ήταν η δεύτερη φορά τους, ενώ άλλα ήρθαν παρασυρμένα από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων κατασκηνωτών». Βέβαια, οι νεαροί κατασκηνωτές, έχουν εξοικειωθεί με τις αναβάσεις, καθώς εξορμήσεις σε ορεινούς όγκους (φαράγγι του Βίκου, Βάλια Κάλντα, Μέτσοβο, Πάρνηθα) περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα κάθε περιόδου. Ο Ολυμπος με τον ειδικό του συμβολισμό και τη σπάνια φυσική ομορφιά του «εγγράφει» στη μνήμη των παιδιών. «Την προηγούμενη φορά τα είχα παρατήσει στα μέσα της διαδρομής», θυμάται 16χρονος, «είχα αποφασίσει την επόμενη φορά να φτάσω ώς την κορυφή». Οι εντυπώσεις; «Οι Θεοί δεν διάλεξαν τυχαία τον Ολυμπο, πηγαίνετε και θα με θυμηθείτε!», συμβουλεύει ο Δημήτρης.
Κατά την ανάβαση οι νεαροί ορειβάτες είχαν την ευκαιρία να διδαχθούν πολλά για την πανίδα και τη χλωρίδα του βουνού. «Γνωρίσαμε τη ρόμπολα, είδος πεύκης που συναντάται μόνο σε μεγάλα υψόμετρα», περιγράφει ο κ. Αλέξανδρος Δίτσιος, γεωπόνος και «βετεράνος» της κατασκηνωτικής ζωής. «Ενας κατασκηνωτής έκοψε τυχαία έναν σχίνο και μοσχοβόλησε μαστίχα. «Γιατί, κύριε;» με ρώτησε και βρήκα αφορμή να τους πω ότι ο σχίνος και η μαστίχα ανήκουν στην ίδια οικογένεια». Οπως μας αποκαλύπτει ο 25χρονος γεωπόνος, η πασχαλίτσα, η πυγολαμπίδα, το αλογάκι της Παναγίτσας, έντομα φαινομενικά αθώα, είναι αρπακτικά! Ομως, η αποκορύφωση ήταν η συνάντηση με το κατσίκι του Ολύμπου. «Ηταν τελείως αναπάντεχο», διηγείται η 19χρονη ομαδάρχισσα Ελένη Καλογιάννη, «είχαμε διαβάσει στο καταφύγιο ότι όποιος δει αγριοκάτσικο, καλείται να το φωτογραφήσει. Εμείς δεν ξέραμε καν τι είναι. Ενα τυχαίο γεγονός, όμως, μια πέτρα που κατρακύλησε, έφερε δύο αγριοκάτσικα μπροστά μας, βγάλαμε και βίντεο». Ωστόσο, η κυριολεκτική «διακοπή» από την καθημερινότητα της Αθήνας ήταν η διανυκτέρευση στο καταφύγιο Ζολώτα, που φιλοξενεί ορειβάτες από το 1954. Η επαφή με τον «πολιτισμό» γίνεται με το μουλάρι. «Η καθημερινή μας ανατροφοδότηση γίνεται κατόπιν συνεννόησης με τον αγωγιάτη, που φορτώνει αναλόγως το μουλάρι», περιγράφει η διαχειρίστρια του καταφυγίου, κ. Μαρία Ζολώτα. «Λειτουργούμε προς το παρόν με γεννήτρια και πετρέλαιο, έτσι το ηλεκτρικό διακόπτεται στις δέκα το βράδυ, για να ξεκουραστούν οι ορειβάτες και να είναι σε θέση να ξεκινήσουν την αυγή», αναφέρει. «Παλιά οι ορειβάτες ήταν στην πλειονότητά τους ξένοι, αλλά χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται οι Ελληνες, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει να εξοικειώνονται με το βουνό και να εκτιμούν τις ομορφιές του».