Οι επαγγελματίες του τουρισμού υποστηρίζουν ότι η Αθήνα αποτελεί προορισμό κυρίως την άνοιξη, οι τουρίστες μένουν λιγότερο από τρεις ημέρες και συνεχίσουν τις διακοπές στα νησιά. Ακόμα και οι προτάσεις ψυχαγωγίας προς τους τουρίστες από το σχετικό ιστότοπο του Δήμου Αθηναίων σταματούν στο τέλος Ιουλίου. Και όμως την Αθήνα επισκέπτονται τουρίστες και τον Δεκαπενταύγουστο. Λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη έξοδο των «γηγενών» Αθηναίων περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης σαν… τουρίστες. Τα εστιατόρια στο Μοναστηράκι έσφυζαν από ζωή, οι υπάλληλοι του Μουσείου της Ακρόπολης έκοβαν εισιτήρια πυρετωδώς, τα τουριστικά διώροφα λεωφορεία ήταν γεμάτα ακόμα και το τρενάκι που κάνει το γύρω της Πλάκας έκανε υπερωρίες. Ομως η συντροφιά των επισκεπτών, εκτός από τον «στρατό» των ταξί που περιμένουν, είναι ζητιάνοι, ναρκομανείς, πόρνες, μικροκακοποιοί και λιγοστοί αστυνομικοί.
Στην Τοσίτσα
Δύο αγγλόφωνες γυναίκες, παραβλέποντας τις οδηγίες των υπαλλήλων του ξενοδοχείου όπου διαμένουν κατηφορίζουν την οδό Τοσίτσα, στο σημείο που γίνεται πεζόδρομος, όπου βρίσκεται και η πλαϊνή είσοδος του αρχαιολογικού μουσείου και καταλήγει στην Πατησίων. Η δεξιά πλευρά είναι «προσπελάσιμη» αν καταφέρεις να αγνοήσεις τη δυσοσμία (ο χώρος χρησιμοποιείται από ναρκομανείς και άστεγους). Στην αριστερή έχουν μαζευτεί περίπου 150 χρήστες ναρκωτικών. Από ό,τι φαίνεται είναι η ώρα της παράδοσης και κάποιοι ήδη προετοιμάζουν τις ενέσεις. Πιο κάτω την προσοχή τους τραβάει η «Ηπειρος», γλυπτό του Κώστα Σεφερλή, μαρμάρινη γυναίκα με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, η οποία από το 1951 συμβολίζει μια αλύτρωτη πατρίδα. Αργότερα η Κική Δημουλά, διέκρινε και τον συμβολισμό της καταπιεσμένης γυναίκας. Στις μέρες μας μάλλον συμβολίζει και την παρακμή της πόλης. Χτυπημένη, βαμμένη με σπρέι, ένας βολικός πάγκος για το μαγείρεμα της πρέζας.
Στρίβουμε αριστερά στην Πατησίων, και περπατώντας φτάνουμε σε κεντρική πλατεία της πόλης, την Ομόνοια. Οι έμποροι ηρωίνης -στην περιοχή δραστηριοποιούνται κυρίως άτομα από αφρικανικές χώρες- κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Δεν δίνουν καμία σημασία στους τουρίστες, δεν είναι πελάτες. Παίρνοντας την οδό Αθηνάς προς το Μοναστηράκι -μια κλασική διαδρομή για έναν τουρίστα- φτάνουμε στην πλατεία Κοτζιά. Απέναντι από το δημαρχείο τρεις αστυνομικοί προσπαθούν να συγκρατήσουν ομάδα τοξικομανών που φωνάζουν και βρίζουν. Το Μοναστηράκι είναι γεμάτο από τουρίστες. Σχεδόν όλοι οι πελάτες των εστιατορίων τρώνε ελληνική σαλάτα, αρκετοί κάθονται στα πεζούλια με ένα σουβλάκι στο χέρι. «Πώς σας φαίνεται η Αθήνα;» ρωτάμε ένα ζευγάρι Γάλλων. «Είναι πολύ όμορφη. Προσπαθούμε να μην βλέπουμε τα άσχημα», μας απαντούν.
Το αδιαχώρητο
Αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε στο βασικό σημείο έλξης τουριστών της πόλης. Βγαίνοντας στην επιφάνεια στη στάση του μετρό της Ακρόπολης, οι ήχοι δεν είναι τόσο αρμονικοί. Ενα τσιγγανάκι, χτυπάει άτσαλα τα πλήκτρα ενός οργάνου που θυμίζει πολύχρωμη μικρογραφία αρμονίου. Εκτιμώντας πως πρόκειται για τοπικό φολκλόρ, οι τουρίστες, ρίχνουν κέρματα και βγάζουν φωτογραφίες. Στην είσοδο του Μουσείου Ακρόπολης επικρατεί το αδιαχώρητο, τουρίστες από δεκάδες χώρες έρχονται για να θαυμάσουν τις Καρυάτιδες. «Ηρθαμε στην Αθήνα για να δούμε την Ακρόπολη και το Μουσείο. Σχεδιάζαμε αυτό το ταξίδι πολλά χρόνια, δεν θα το αλλάζαμε με καμία παραλία», λέει με δέος ένας Ιάπωνας. Οταν τον ρωτάμε για την πόλη ο ενθουσιασμός του εξαφανίζεται, μας λέει ότι είδε ασχήμιες και ότι μια φορά φοβήθηκε πολύ, καθώς έγινε μάρτυρας μιας συμπλοκής στη μέση του δρόμου. «Δεν είναι αυτή η Αθήνα. Να σκέφτεστε την Ακρόπολη, το Μουσείο, την ελληνική σαλάτα» απολογούμαστε.