Κακομεταχείριση Κούρδου που ζήτησε πολιτικό άσυλο. Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 7.6.2011, R. U. κατά Ελλάδος).
Ο προσφεύγων είναι Κούρδος την καταγωγή και ζούσε στην Τουρκία, όπου είχε πολλές φορές συλληφθεί κατά τα έτη 1985-1992 για την πολιτική του δράση. Ισχυρίζεται ότι έχει καταδικασθεί σε 15ετή φυλάκιση και υπέστη βασανιστήρια κατά την κράτησή του, εξαιτίας δε απεργίας πείνας κατά τα έτη 2000 και 2001 πάσχει από το σύνδρομο Wernicke-Korsakoff (σύγχυση, αφωνία, εγκεφαλοπάθεια κ. λπ. είναι τα συμπτώματα). Μετά την απόλυσή του από τις φυλακές το 2007 κατέφυγε με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα στην Ελλάδα και ζήτησε πολιτικό άσυλο.
Το ποινικό δικαστήριο τον απήλλαξε της κατηγορίας των πλαστών εγγράφων και της παράνομης εισόδου στη χώρα, λόγω κατάστασης ανάγκης. Την ίδια ημέρα η αστυνομική αρχή διέταξε την απέλασή του από τη χώρα και την παράταση της κράτησής του μέχρι την απέλαση. Η σχετική προσφυγή του στην ανώτερη αστυνομική αρχή απορρίφθηκε, διότι αυτός θεωρήθηκε επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας. Ο πρόεδρος του διοικητικού δικαστηρίου απέρριψε τις αντιρρήσεις του. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης απέρριψε την αίτηση ασύλου του προσφεύγοντος.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχθηκε (όπως και σε προηγούμενες αποφάσεις του) ότι οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης στο Σουφλί και στην Πέτρου Ράλλη όπου κρατήθηκε ενόψει της αίτησης ασύλου κ. λπ. αποτελούν εξευτελιστική μεταχείριση (ΕΔΣΑ 3). Επίσης, δέχθηκε ότι τα ένδικα μέσα της ελληνικής Πολιτείας είναι ανεπαρκή σχετικά με τις συνθήκες κράτησης και η άρνηση ασύλου ενόψει των περιστάσεων υπήρξε καταχρηστική (ΕΣΔΑ 13). Επιδικάζει στον προσφεύγοντα ποσό 15.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική του βλάβη.
Ελεγχος εθνικών ποινικών διαδικασιών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Καταδίκη για βραδύτατα απονομής της ποινικής δικαιοσύνης (απόφ. της 3.2.2011, Στεφανάκος κ. λπ. κατά Ελλάδος).
Ο προσφεύγων είναι κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές. Στις 9.3.1997 λόγω έκρηξης βυθίστηκαν στο λιμάνι του Πειραιά δύο πλοία και ασκήθηκε δίωξη εναντίον του Χ για πρόκληση ναυαγίου. Η υπόθεση όμως τέθηκε στο αρχείο.
Το 2004 ο Α. Π. κατέθεσε στον ανακριτή ότι ο προσφεύγων ήταν ο ηθικός αυτουργός της έκρηξης αυτής. Στις 4.4.2004 ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Πειραιά αποφάσισε να ξανανοίξει την υπόθεση και παρήγγειλε συμπληρωματική ανάκριση, όπου ο Α. Π. επανέλαβε την κατάθεσή του σε βάρος του προσφεύγοντος και ανέμειξε κ. ά. ως συμμετόχους. Στις 21.5.2006 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιώς παρέπεμψε τον προσφεύγοντα και τον Γ. Μ. στο ακροατήριο. Στις 1.2.2007 απορρίφθηκε η έφεση του Γ. Μ. από το Συμβούλιο Εφετών, στις δε 8.2.2008 απορρίφθηκε και η αναίρεσή του από το Συμβούλιο του Αρείου Πάγου. Η υπόθεση ακόμη εκκρεμεί.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχθηκε την προσφυγή ως προς την αιτίαση της παραβίασης του άρθρ. 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, που επιβάλλει μεταξύ άλλων την επίλυση των διαφορών εντός λογικής προθεσμίας, και καταδίκασε την Ελλάδα να πληρώσει στον προσφεύγοντα το ποσό των 6.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική του βλάβη και το ποσό των 500 ευρώ για τη δικαστική του δαπάνη.
Απέρριψε όμως την προσφυγή κατά το σκέλος της με το οποίο προβλήθηκαν από τους προσφεύγοντες τα παράπονα ότι η μεταχείριση που του έγινε από τα ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της ανάκρισης συνετέλεσε στην παραπομπή του στο δικαστήριο, καθώς επίσης ότι η παραπομπή του που στηρίχθηκε μόνο στην κατάθεση του Α.Π. παραβιάζει το άρθρ. 6 παρ. 2 της ΕΣΔΑ για το τεκμήριο αθωότητας. Τούτο, διότι οι εν λόγω αιτιάσεις είναι ακόμη πρώιμες, αφού ακόμη η υπόθεση στα ελληνικά δικαστήρια δεν περατώθηκε.