Το τελευταίο μήνυμα του Λεωνίδα Κύρκου ήταν ενωτικό και συναισθηματικό, λιτό και απέριττο, όπως όλη η ζωή του: «Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους τής κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας». Ο Λεωνίδας Κύρκος πέρασε στην Ιστορία. Η μακρά θητεία του στα πολιτικά μας πράγματα υπήρξε όσο κανενός άλλου συμβολική για την άρνηση της χρήσης βίας, για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία, για τη βούληση συνεννόησης και συνθέσεων, για την οραματική επιμονή στη συνεργασία του προοδευτικού χώρου και τη δημιουργία της μεγάλης Κεντροαριστεράς. Σε μια χώρα που η αδιαλλαξία και η αβασάνιστη αναίδεια θεωρούνται προσόντα, ο μειλίχιος χαρακτήρας του, η έμφαση που απέδιδε στη συνεννόηση και στις συνθέσεις και τα πρακτικά πολιτικά αποτελέσματα διευκόλυνε τους ουκ ολίγους πολιτικούς αντιπάλους του να επιχειρούν να τον απαξιώσουν ως υπέρμαχο των συμβιβασμών. Ωστόσο, η επιφανειακή αυτή θεώρηση απλώς αδυνατεί να καταλάβει τη βιογραφία του. Σε όλη του τη ζωή ο Κύρκος ήταν έτοιμος να συγκρουστεί και ήταν ασυμβίβαστος, όπως το εννοούσε ο ίδιος: «Σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά». Η λίστα των συγκρούσεων είναι μεγάλη: ο Κύρκος τα έβαλε με το πανίσχυρο μετεμφυλιακό κράτος που τον καταδίκασε σε θάνατο, τον οποίο απέφυγε παρά τρίχα. Με το επίσημο -και συντριπτικά πιο ισχυρό- ΚΚΕ στη διάσπαση του ’68. Με την κοινή γνώμη του δημοκρατικού κόσμου το 1973. Με τον μεταπολιτευτικό λαϊκισμό, την πιο ισχυρή δύναμη τα τελευταία σαράντα χρόνια στα πολιτικά μας πράγματα που είχε και τη μεγαλύτερη διάρκεια και οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1977 και έπειτα ουκ ολίγες φορές βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της συντριβής και της απόλυτης περιθωριοποίησης. Υποχείριο της κοινής γνώμης όμως δεν έγινε ποτέ, ούτε δείλιασε ποτέ μπροστά στην πλειοψηφία, όσο ισχυρή και αν ήταν. «Είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξερό. Αλλά έχουμε τους σπόρους στο δισάκι μας σύντροφοι. Αυτό μετράει και θα συνεχίσουμε», έλεγε. Κάποια μέρα, ο σπόρος θα απέδιδε καρπούς. Ως τότε, όπως έλεγε κάποιος πραγματικά μεγάλος, «μην τα παρατάτε, μην υπαναχωρείτε, μην απελπίζεστε».
Σαν πολιτικός, ο Κύρκος ήταν προικισμένος με μια ιδιότητα που σπανίζει, είχε αυτογνωσία και ικανότητα αυτοκριτικής. Δεν δείλιαζε να παραδεχθεί λάθη και εσφαλμένες εκτιμήσεις, ακόμα και σε θέματα που προκάλεσαν τεράστια πάθη, όπως το ζήτημα της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Αυτό το έκανε σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή» και τον Αλέξη Παπαχελά τον Δεκέμβριο του 2006, που ήταν ταυτόχρονα μια ανασκόπηση των σημαντικότερων σταθμών της ζωής του. Σημεία αυτής της συνέντευξης παραθέτουμε σήμερα.