Την περασμένη Κυριακή, πριν ακριβώς από μία εβδομάδα, βρέθηκα μπροστά σε ένα «νέου τύπου» για τα αθηναϊκά δεδομένα δίλημμα. Εφευγα από την πλατεία Καρύτση με κατεύθυνση ένα εστιατόριο του Κεραμεικού. Πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια, δεν θα το είχα σκεφτεί καθόλου. Ο καιρός ήταν ήπια χειμωνιάτικος, αλλά στον αέρα μπορούσες να μυρίσεις την άνοιξη. Είχα χρόνο, θα περπατούσα.
Στην Αθήνα του 2012, παλιές, αυτοματοποιημένες σκέψεις δεν είναι καλός οδηγός. Ο δρόμος με έβγαλε στην οδό Σοφοκλέους, έξω από το ιστορικό κτίριο του Χρηματιστηρίου. Μουσικές από ένα στέκι της περιοχής έκαναν ακόμη πιο έντονη την αίσθηση της ερημιάς γιατί ακριβώς δεν υπήρχε τίποτε άλλο να ακούσεις, το πολύ πολύ το αγκομαχητό κάποιου απορριμματοφόρου. Κατηφόρισα μέχρι την Αθηνάς και η λογική υπαγόρευε να συνεχίσω τον δρόμο μου για να βγω στην Πειραιώς και μετά να περάσω απέναντι προς Μεταξουργείο και Κεραμεικό. Μπροστά μου απλωνόταν το άδειο ποτάμι της Σοφοκλέους.
Αποφάσισα να συνεχίσω. Δεν παρίστανα τον ατρόμητο. Περισσότερο είχα το σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας. Δεν ήθελα να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η Αθήνα που ήξερα, ο παράδεισος ασφάλειας όπου μεγάλωσα και ξενύχτησα και περπάτησα τις πιο απίθανες ώρες στις πιο απίθανες περιοχές χωρίς ποτέ το μυαλό μου να «πάει στο κακό», είναι πια μουσειακό είδος. Ναι, δεν ήθελα να συμφιλιωθώ με τη «νέα κατάσταση». Και προχώρησα, περνώντας μπροστά από σκόρπιες παρέες αλλοδαπών, φαστ φουντ με νοστιμιές από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές και μια κλούβα της Αστυνομίας, πρέπει να ήταν γωνία με Μενάνδρου. Στη θέα της κλούβας ένιωσα περισσότερο ασφαλής και σταμάτησα να υποκρίνομαι τον χαλαρό, βαδίζοντας γρήγορα με ένα τόσο νευρικό και κάπως ερασιτεχνικό τρόπο, που πρόδιδε ακόμα και στον πιο ανυποψίαστο το μέγεθος της ανησυχίας μου.
Μέχρι τον προορισμό μου έφτασα σώος και αβλαβής. Τι σημαίνει αυτή η ιστορία; Σίγουρα όχι ότι λύθηκε το θέμα της ασφάλειας στο κέντρο της Αθήνας. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά από το 2009 ή το 2010. Τότε έπεφτες πάνω σε χρήστες ναρκωτικών, σε εμπόρους, σε εικόνες που δεν μπορούσες να διανοηθείς πως συμβαίνουν. Υπήρχε δηλαδή… κάποιου είδους κίνηση. Τώρα έχει αλλάξει το «περιεχόμενο» της ανασφάλειας. Τώρα ο φόβος φωλιάζει σε εκτεταμένες ζώνες του κέντρου, όπου κυριαρχεί η παντελής έλλειψη ζωής. Ακόμα κι αν δεν συμβαίνει τίποτα ύποπτο, όταν συνειδητοποιήσεις ότι περπατάς ολομόναχος σε κεντρικό δρόμο που κάποτε συντηρούσε μια κάποια κίνηση, αρχίζεις να μη νιώθεις άνετα.
Μπορεί να υπάρξει αντίδραση στη νέα πραγματικότητα; Ο κ. Χρυσοχοΐδης επέστρεψε στο υπουργείο «του» αποφασίζοντας να βγάλει περισσότερες δυνάμεις «στο δρόμο». Αλλά όταν αυτές οι ζώνες διαρκώς επεκτείνονται, στο τέλος καμιά Αστυνομία δεν θα φθάνει…