Την ώρα που ο εκλογικός πυρετός κορυφωνόταν, κάποιοι Ελληνες ετοίμαζαν βαλίτσες και αποχαιρετούσαν φίλους. Οι εκλογές, όπως προηγουμένως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, λειτούργησαν ως χρονικό «ορόσημο» για άλλο ένα κύμα μετανάστευσης «εκτός» αλλά και «εντός» συνόρων. «Ριχνω την ψήφο και μετά… μαύρη πέτρα», είπε χαρακτηριστικά στην «Κ» ένας από αυτούς, ο 32χρονος Βασίλης, δυόμισι χρόνια άνεργος μηχανικός που τελικώς βρήκε δουλειά στον κλάδο του στο Ντουμπάι. Οι προορισμοί εκτός Ευρώπης γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς: Κατάρ, Ντουμπάι, Αυστραλία. Αλλοι συμπατριώτες μας επιστρέφουν ή επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους, «στο χωριό», για να μειώσουν το κόστος ζωής και για να βιώσουν τους πιο «ανθρώπινους» ρυθμούς ζωής στην επαρχία.
«Δεν έχω άγχος πια, κοιμάμαι ήρεμη. Περιποιούμαι τον κήπο και δεν φοβάμαι. Από πέρυσι τον Ιούνιο δεν έχω κλειδώσει την πόρτα μου». Πριν από περίπου έναν χρόνο μετακόμισε η 36χρονη Ελλη Χ. με τον άνδρα της Γιάννη στη Σητεία της Κρήτης. Οι δουλειές του συζύγου, επιπλοποιού, δεν πήγαιναν καλά λόγω της κατακόρυφης πτώσης στον κατασκευαστικό κλάδο. «Είχε αρχίσει να διαφαίνεται θέμα επιβίωσης». Στην Κρήτη ο Γιάννης ανέλαβε τις ελιές στο οικογενειακό κτήμα και ξεκίνησε να εμπορεύεται λάδι στην Αθήνα. Η ίδια, ιδιωτική υπάλληλος που στον ελεύθερο χρόνο της εργαζόταν και ως αισθητικός, παραιτήθηκε για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. «Εχω μερικές πελάτισσες εδώ, ανεβαίνω μια φορά τον μήνα στην Αθήνα για να επισκεφθώ και τις παλιές μου» αλλά «θέλω να κάνω ένα παιδί και να καθήσω εδώ. Νιώθω ότι τώρα ζω».
Στην ακριτική Κάλυμνο η ζωή κυλάει γαλήνια για ένα άλλο νέο ζευγάρι. «Εδώ δεν σταματώ ποτέ τα θαλάσσια μπάνια» λέει στην «Κ» ο 33χρονος Μιχάλης Γεράκιος. «Αν έχεις έναν καλό σύντροφο, παρέα και μια αξιοπρεπή δουλειά, η ζωή στην επαρχία μπορεί να είναι συναρπαστική». Ο ίδιος, γέννημα – θρέμμα Καλύμνιος, επέστρεψε στο νησί με την Καλύμνια γυναίκα του, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στις ΗΠΑ. «Το κίνητρο ήταν περισσότερο συναισθηματικό παρά οικονομικό» επισημαίνει, «ωστόσο, με τον τότε μισθό μου δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ποιότητα ζωής». Εχοντας σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία στη Γλασκώβη, εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων στην Αθήνα. «Μετακομίζοντας στην Κάλυμνο, δούλεψα ως σύμβουλος, αλλά καθώς τα προγράμματα πάγωσαν, στράφηκα στις ασφάλειες, έγινα προϊστάμενος του γραφείου του νησιού και τώρα αναπτύσσω το δίκτυο στα γύρω νησιά». Στο μεταξύ, «έχουμε λάβει τα «προληπτικά» μας μέτρα: το σπίτι μας είναι κτισμένο σε ελαιώνα, δημιουργήσαμε έναν μπαξέ και πήραμε κότες!». Η Αμερική «είναι το plaB, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».
3.000 ταξιδιωτικά έγγραφα
Αλλα σχέδια έχει η αρχιτεκτόνισσα αδελφή του, Καλλιόπη, που ζει στην Αθήνα. «Για μένα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, μου έχουν ανακοινώσει από τη Μεγάλη Εβδομάδα την απόλυσή μου» λέει στην «Κ» η 29χρονη. Για Αθήνα ούτε λόγος, «οι περισσότεροι συμφοιτητές μου έχουν μείνει χωρίς δουλειά». Η ίδια, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες της φλερτάρει με την Αυστραλία, μεταναστευτικό προορισμό προηγούμενων δεκαετιών για τους Καλύμνιους. Εκτιμάται, άλλωστε, ότι τα τελευταία δύο χρόνια στο ακριτικό νησί των 16.000 κατοίκων εκδόθηκαν 3.000 ταξιδιωτικά έγγραφα. «Η οικογένεια του θείου μου ζει εκεί, εγώ δεν έχω πάει ποτέ έως σήμερα, όμως πια αφήνω όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά» καταλήγει η νεαρή αρχιτέκτων.
Από την άλλη, τρεις μήνες συμπλήρωσε στο Ντουμπάι o 35χρονος Διονύσης Μπ. Οι μικρές πιθανότητες να έβρισκε στην Ελλάδα δουλειά στον τομέα του (δημιουργός οπτικών εφέ) τον έκαναν να επισπεύσει τις διαδικασίες. «Είχα στείλει παντού βιογραφικά, Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ. Τελικά, απάντηση έλαβα από το Ντουμπάι». Η δουλειά πολλή, τα σποτ για την τηλεόραση, αλλά και για εταιρικά βίντεο είναι τόσα που δεν προλαβαίνει να βγει μια βόλτα. Ο μισθός; «Σχεδόν τριπλάσιος από όσα θα έπαιρνα στην Ελλάδα». Και η ζωή; «Χρειάζομαι περίπου ένα τέταρτο για να πάω με τα πόδια στη δουλειά» εξηγεί, ενώ έξω το θερμόμετρο έδειχνε πάνω από 40°C.
Στο Λονδίνο μπορώ να ζω αξιοπρεπώς
«Οσο τα πράγματα πηγαίνουν καλά εδώ, έχω μια δουλειά που με ενδιαφέρει και μια ωραία καθημερινότητα, θα παραμείνω. Μου λείπουν οι φίλοι και η οικογένειά μου, αλλά στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα!» εξομολογείται στην «Κ» η 24χρονη Δ. Λ., που μετακόμισε στο Λονδίνο λίγο πριν από τη Μ. Εβδομάδα. Προσλήφθηκε σε εταιρεία διοργάνωσης ιατρικών συνεδρίων, στο τμήμα των websites. Εργάζεται Δευτέρα με Παρασκευή από τις 9 π.μ. έως τις 6 μ.μ., με διάλειμμα μιάς ώρας για φαγητό. Εχει σπουδάσει Πληροφορική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όμως το μέλλον μετά την πρακτική της στο τμήμα μηχανογράφησης μεγάλης εταιρείας διαγραφόταν αβέβαιο. «Η πρακτική μου τελείωσε πέρυσι τον Αύγουστο. Εψαχνα για δουλειά από νωρίτερα, αφού εκεί που ήμουν δεν θα προσλάμβαναν νέα άτομα». Η αναζήτηση απέδωσε – την κάλεσαν για συνεντεύξεις στην Ελβετία. «Η αντιμετώπιση εκεί ήταν ιδιαίτερα αρνητική, επειδή προερχόμουν από την Ελλάδα. Με ρωτούσαν συνεχώς αν φεύγω λόγω κρίσης και η «σωστή» απάντηση δεν ήταν «ναι». Αλλά και «όχι» να έλεγες, πάλι δεν σε πίστευαν».
Και οι απολαβές; «Την αμοιβή που λαμβάνω εδώ ίσως την έπαιρνα στην Ελλάδα μετά έξι χρόνια προϋπηρεσίας. Η ζωή στο Λονδίνο είναι πολύ ακριβή, αλλά τουλάχιστον ο μισθός φτάνει για να ζω αξιοπρεπώς και να πληρώνω ενοίκιο».