Στον Ασπρόπυργο και στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Χαλυβουργίας σήμανε «τέλος χρόνου». Εάν μέσα στα επόμενα τρία 24ωρα δεν λυθεί η απεργία των χαλυβουργών o όμιλος Μάνεση θα προχωρήσει στο κλείσιμο του εργοστασίου. Μοιάζει με εκβιασμό, αλλά δεν είναι. Γι’ αυτό τον λόγο, από την ώρα που έκλεισε το τηλέφωνό του ο νέος υπουργός Εργασίας, μετά την επικοινωνία με τον κ. Μάνεση, ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου. Ανοίγοντας γέφυρα με το σωματείο, προσδοκά σε ένα «θαύμα», μήπως και επιστρέψουν στη δουλειά τους όσοι απέμειναν από τους αρχικώς 400 εργαζόμενους και διασωθεί μία από τις ελάχιστες ελληνικές βιομηχανίες. «Μπείτε μέσα και το υπουργείο εδώ είναι να σας στηρίξει στη συνέχεια για τις προσλήψεις των απολυμένων». Αγώνας δρόμου στο σωματείο και στα κόμματα, που τώρα αντιλαμβάνονται ότι «εάν, τελικώς, δεν μπλοφάρει ο Μάνεσης και αποφασίσει να κλείσει το εργοστάσιο» η Ελληνική Χαλυβουργία θα έχει την τύχη της Pirelli, όταν, εν μια νυκτί, τα μάζεψε από την Αχαΐα και μετεγκατέστησε το εργοστάσιό της στην Τουρκία.
Σε αυτήν την απεργία της μεγάλης και εκτός συνόρων προβολής, τη μοναδική που άντεξε μέσα στους τελευταίους μήνες της βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης που βιώνει η χώρα, αποτυπώνεται σε μικρογραφία το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας. Κατ’ αρχάς είναι το αδιέξοδο του βιομηχανικού τομέα και της αγοράς του σιδήρου που άγγιξε τη δραματική πτώση του 90% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Η παντελής αδιαφορία της πολιτείας, που ως αμέτοχος θεατής, όταν η βιομηχανία αναζήτησε αντιστάθμισμα στις εξαγωγές, δεν έκανε τίποτε για να τη διευκολύνει από το υπέρμετρα υψηλό -διπλάσιο σε σχέση με τους ανταγωνιστές- κόστος της ενέργειας (ηλεκτρικής και φυσικού αερίου). Αποτέλεσμα, οι ζημίες να ανέλθουν σωρευτικά την τελευταία τριετία στα 90 εκατ. ευρώ και η εταιρεία να αναζητήσει τρόπους αναδιάρθρωσης της παραγωγής και του προσωπικού των δύο εργοστασίων στον Βόλο και τον Ασπρόπυργο. Είναι ακόμη η απραξία του ΣΕΒ προς τα μέλη του, τα εναπομείναντα μέλη – εταιρείες που αιτιολογούν το επίθετό του και ως Σύνδεσμος Βιομηχανιών.
Είναι αρχές Οκτωβρίου του 2011 όταν ήδη η εκ περιτροπής εργασία και οι ατομικές συμβάσεις απογειώνονται σε όλη τη χώρα. Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Βόλου, περίπου 365, με τους περισσότερους από αυτούς να έχουν ήδη βιώσει τη μεγάλη κρίση αποβιομηχάνισης στη Μαγνησία στις αρχές του ’90, αποδέχονται την πρόταση της εταιρείας να εργαστούν με σύστημα εκ περιτροπής (5ωρο αντί για 8ωρο) και λιγότερες μέρες την εβδομάδα, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας 4 μηνών. Ο Ασπρόπυργος απορρίπτει την πρόταση και ξεκινά απεργία. Από τότε και παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, η αντιπαράθεση των δύο πλευρών, σωματείου και ιδιοκτησίας, παίρνει τον χαρακτήρα βεντέτας. Μέσα σε κλίμα έντονα φορτισμένο από την πολιτική ρευστότητα των ημερών η κατάσταση στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου φτάνει στα άκρα. Οσοι από τους εργαζόμενους επιθυμούν να εργαστούν απομονώνονται και αποκλείονται από τη διανομή βοήθειας. «Είναι διοικητικοί και άνθρωποι του εργοδότη» δηλώνουν οι συνδικαλιστές, όταν τους τίθεται το ερώτημα. Ομως την ώρα που οι εργασιακές σχέσεις έχουν καταρρεύσει και η αγορά εργασίας θυμίζει καμένη γη, το συνδικάτο επιμένει ότι μπορεί να διασώσει μια μικρή νησίδα εργασίας. Πλούσιο απεργιακό ταμείο συντηρεί τους εργάτες που απεργούν. Οι συνελεύσεις ακόμη και μέσα στο λιοπύρι, στο προαύλιο του εργοστασίου που τελεί επί μήνες υπό κατάληψη, ενθουσιώδεις, συγκινητικές, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι μόνο εικόνα και παράσταση. Οι απολύσεις αυξάνονται, φτάνουν τις 120 και η απεργία, φαίνεται καθαρό πλέον ότι οδηγείται σε αδιέξοδο. Η μάχη για τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και των άλλων κομμάτων κερδήθηκε, η απεργοί άντεξαν, αλλά ο πόλεμος χάνεται γιατί χάνονται οι θέσεις εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ακόμη η ελπίδα για ένα «θαύμα» εκλογίκευσης. Από αυτήν την αντιπαράθεση που πήρε χαρακτηριστικά μάχης εξουσιών, που ανέδειξε την αδυναμία των υπουργείων να διαχειρίζονται κρίσεις εργασίας και έφερε στην επιφάνεια τον επικίνδυνο μαξιμαλισμό των διεκδικήσεων, όλοι θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Είναι προτιμότερο για όλους τα συμπεράσματα αυτά να βγουν με την πύλη του εργοστασίου ανοιχτή. Με τους φούρνους αναμμένους. Και τους εργάτες, τους ελάχιστους βιομηχανικούς εργάτες που διαθέτει η χώρα στις θέσεις εργασίας τους. Αλλωστε ο χρόνος τέλειωσε και είναι καιρός να πρυτανεύσει η λογική.