Η δημιουργία μιας βάσης δεδομένων για τα ζώα συντροφιάς μέσω μικροτσίπ, όπως ορίζει η νέα νομοθεσία, μοιάζει, ένα χρόνο μετά τη θεσμοθέτησή της, ακόμα να διχάζει. Η μέθοδος της εμφύτευσης μικροτσίπ είναι ακίνδυνη, «κατάλληλη για την ταυτοποίηση των ζώων», εξηγεί στην «Κ» ο κτηνίατρος και μέλος της διοικούσας επιτροπής του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου, Λάμπρος Αντωνιάδης. «Το τσιπ είναι προϊόν βιοτεχνολογίας, έχει κατασκευαστεί από ιατρικό ύαλο, όπως ο βηματοδότης. Εχει μέγεθος κόκκου ρυζιού και η εμφύτευση γίνεται υποδορίως». Η βάση δεδομένων, στην οποία εκτιμάται ότι έχουν καταγραφεί πάνω από 140.000 ζώα, διατηρείται στον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο, σχεδιάζεται, ωστόσο, να μεταφερθεί στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, μεταφορά που αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη από τους ειδήμονες.
Μολονότι τα αρχικά κίνητρα του νόμου ήταν ορθά, καθώς στόχευε στο να καταγραφούν όλα τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζώα, για να ελεγχθούν οι γεννήσεις και να εντοπίζονται τα απολεσθέντα ζώα, τα κενά τον καθιστούν δυσλειτουργικό. «Η προϋπόθεση να διαθέτει ένα ζώο τσιπ, προκειμένου να δημοσιευτεί μία αγγελία υιοθεσίας του, είναι μια μη ρεαλιστική απαίτηση του νέου νόμου, που ουσιαστικά επιβαρύνει οικονομικά μόνο τους φιλόζωους», δηλώνει στην «Κ» η κ. Ειρήνη Μολφέση, πρόεδρος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας. Υπενθυμίζεται ότι το κόστος για κάθε τσιπ κυμαίνεται στα 40 με 50 ευρώ, ενώ από κάθε γέννα γάτας ή σκύλου προκύπτουν αρκετά νεογνά. «Πέρα από το κόστος, όμως, ο ζωόφιλος που θα θελήσει να αναρτήσει την αγγελία, αναλαμβάνει και την ευθύνη, καθώς θα αναγκαστεί να δώσει το δικό του όνομα στον αριθμό της ηλεκτρονικής επισήμανσης». Και όλη αυτή η διαδικασία, μολονότι μπορεί να λήξει αισίως με την υιοθέτηση του ζώου και την ανάληψη των ευθυνών από τον νέο ιδιοκτήτη, προκαλεί συχνά «πονοκέφαλο» σε ζωόφιλους, ειδικά στους πολυϊδιοκτήτες.
«Πολλοί είναι αυτοί που απορρίπτουν εκ πεποιθήσεως αυτή την ηλεκτρονική «ταυτότητα» για τα ζώα τους, ενώ άλλους τούς απασχολεί το κόστος», καταθέτει και ο κ. Αντωνιάδης. «Από την έναρξη της κρίσης, άλλωστε, όχι μόνο πολλοί διστάζουν να προχωρήσουν στην εμφύτευση, αλλά παρατηρείται μεγάλη αύξηση της συχνότητας εγκατάλειψης των ζώων». Ωστόσο, όσον αφορά στους δικούς του ασθενείς, ο κ. Αντωνιάδης αναφέρει ότι «το 70% με 80% των σκύλων διαθέτουν τσιπ, εκτιμώ ωστόσο ότι ο αντίστοιχος αριθμός στην επαρχία δεν πρέπει να ξεπερνάει το 10%».
Στη νομοθεσία ενσωματώθηκε η πρόταση της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας να σημαίνονται ηλεκτρονικά τα σκυλιά που έχουν περάσει από προγράμματα στείρωσης των δήμων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η διαφάνεια της διαδικασίας και να προστατεύονται τα σκυλιά από μια ενδεχόμενη δεύτερη στείρωση. Ομως, αφενός τα εν λόγω προγράμματα έχουν λόγω κρίσης εν πολλοίς «παγώσει», αφετέρου, η υπερβολή του νομοθέτη να συμπεριλάβει και τις αδέσποτες γάτες καθιστά το μέτρο ανεφάρμοστο. «Είναι εκτός πραγματικότητας, σαν να προσπαθούμε να βάλουμε δακτυλίδι σε όλα τα σπουργίτια», επισημαίνει η κ. Μολφέση, «η αδέσποτη γάτα είναι αδύνατον να δαμαστεί, για να της γίνει η εμφύτευση θα χρειαστεί να της κάνει ο γιατρός νάρκωση, οπότε χάνουμε την ουσία.
Σε όλο τον κόσμο τα στειρωμένα γατιά φέρουν ένδειξη που τα διαχωρίζει από τα υπόλοιπα». Με την άποψη ότι το τσιπ στις αδέσποτες γάτες μπορεί να είναι προαιρετικό ή να αφορά μόνο τις οικόσιτες, συντάσσεται και ο κτηνίατρος κ. Αντωνιάδης: «Θεωρώ άλλωστε ότι ποτέ δεν είχαμε στην Ελλάδα πρόβλημα υπερπληθυσμού γατών».
Σύμφωνα, πάντως, με ανθρώπους του χώρου, η διαδικασία του μικροτσίπ απλώς αναδεικνύει σωρεία προβλημάτων που σχετίζονται με τις συνθήκες ζωής των ζώων συντροφιάς: την ανεξέλεγκτη εκτροφή και πώληση, αλλά και την απερίσκεπτη εγκατάλειψή τους.