Η αύξηση της τιμής του νερού αποτελεί άλλη μία «βόμβα» που αναμένεται να σκάσει σύντομα, για πολλούς απροειδοποίητα.
Μέχρι σήμερα το πολυεπίπεδο κόστος του νερού δεν ανακτάται. Για τις αστικές χρήσεις αποδίδεται μόνο το 1/3 της αξίας του, ενώ για τις αγροτικές πολύ λιγότερο, αφού στην πράξη δεν τιμολογείται. Ομως, πώς θα μπει σε εφαρμογή η υπαγορευμένη από την ευρωπαϊκή οδηγία τιμολογιακή πολιτική, σε μια περίοδο οξύτατης κρίσης, χωρίς να προκληθεί κοινωνική αναταραχή; Παρά ταύτα, η πολιτική αυτή αποτελεί τον αποτελεσματικότερο τρόπο για την προστασία του νερού από την κατασπατάληση.
Η Ελλάδα έχει το δεύτερο μεγαλύτερο υδατικό αποτύπωμα μετά τις ΗΠΑ (ΗΠΑ: 2.500 κ.μ. νερού ανά κάτοικο, Ελλάδα: 2.398, Ισπανία: 2.325, Πορτογαλία: 2.264), λόγω κυρίως της μεγάλης κατανάλωσης στον αγροτικό τομέα, που απορροφά το 85% των συνολικών ποσοτήτων. Δεν υπάρχει στους αγρότες αληθινή κουλτούρα εξοικονόμησης του νερού. Και μολονότι το ποσοστό υιοθέτησης αρδευτικών πρακτικών χαμηλών απωλειών νερού θεωρείται αρκετά υψηλό (53% με τεχνητή βροχή και 22% με σύστημα στάγδην), η κατασπατράληση είναι τεράστια, αφού η χρέωση από τις ΤΟΕΒ είναι πολύ χαμηλή. Κουλτούρα εξοικονόμησης δεν διαθέτουν επίσης οι πολίτες, ίσως ούτε οι υπεύθυνοι – πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τις τεράστιες ποσότητες που διαρρέουν, π.χ., από τα παλιά ή κακοσυντηρημένα δίκτυα; Ακραίο παράδειγμα η Καρδίτσα, όπου -σύμφωνα με στοιχεία της ειδικής γραμματείας του ΥΠΕΚΑ- στις βρύσες της πόλης φτάνει μόλις το 20% των ποσοτήτων που αντλούνται από τη λίμνη Πλαστήρα – το 80% χάνεται σε διαρροές. Επειτα, δεν υπάρχει περιορισμός στις πισίνες, δεν εφαρμόζονται κανόνες για την κατανάλωση στα σπίτια, οι γεωτρήσεις είναι ανεξέλεγκτες, δεν ανακτάται το νερό της αποχέτευσης, δεν εφαρμόζονται συστήματα εντοπισμού των απωλειών, δεν αξιοποιείται το νερό της βροχής…
Οσο το νερό είναι τζάμπα, τιμολογείται πολύ χαμηλά ή η χρήση του δεν ελέγχεται, καταναλώνεται ανεξέλεγκτα δημιουργώντας -πέραν των περιβαλλοντικών ανεπίστρεπτων συνεπειών- και μια άγνωστη ανισότητα, αφού αυτός που καταναλώνει πολύ στερεί τον πολύτιμο φυσικό πόρο και μαζί το μέγιστο κοινωνικό αγαθό από άλλους (69 δισ. κ.μ. νερού διαθέτει η χώρα, 49 δισ. κ.μ. επιφανειακών νερών και 20 δισ. υπογείων – τα 2/3 των συνολικών αναγκών της χώρας καλύπτονται από τα υπόγεια).
Σίγουρα η τιμή του θα καθορίζεται με βάση μια σειρά από κριτήρια – μέγεθος κατανάλωσης, ρύπανση που προκαλείται από τη χρήση του, εισοδήματα. Ομως, ποια θα είναι η συμμετοχή των κοινωνικών κριτηρίων και πόσα «βαριά» για χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, ανέργους, απόρους θα είναι η χρήση της αρχής των πάντων, της βάσης της ζωής, του ζώντος ύδατος; Η οδηγία υπαγορεύει τα τέλη του νερού να είναι ανεκτά για όλους τους πολίτες. Θα επιτύχουμε εμείς τη χρυσή τομή; Υποφερτή τιμή και δυναμική παρότρυνση για συνετή χρήση;