Χωρίς αυτά δεν μπορεί να παραχθεί οξυγόνο και να απορροφοθεί το διοξείδιο του άνθρακα. Δεν εμπλουτίζονται τα υπόγεια νερά, οι πηγές, τα ποτάμια. Δεν διατηρούνται στη ζωή ζώα και φυτά. Τα δάση ρουφούν το 50% του νερού της βροχής και αποσοβούν πλημμύρες και διάβρωση. Μειώνουν την ένταση και το σφύριγμα του ανέμου. Συγκρατούν το έδαφος σε μεγάλες κλίσεις και την άνοδο της θερμοκρασίας λόγω κλιματικής αλλαγής. Δίνουν καρπούς, ρητίνη, ξύλο…
Αν καούν, ρυπαίνουν με τη στάχτη τους θαλάσσια και γλυκά νερά, με το διοξείδιο του άνθρακα τον αέρα, δηλητηριάζουν ζωικό και φυτικό βασίλειο, βαραίνουν την υγεία, τραυματίζουν την ψυχή. Πέντε δεκαετίες θα χρειαστούν να ξαναγίνουν δάσος. Αν καούν και ξανακαούν, γίνονται θαμνότοποι, βράχια, στείρα άμμος.
Και δεν είναι μόνο τα δάση. Οι φλόγες μετατρέπουν σε ένα υδροβόρο τοξικό κάρβουνο, καλλιέργειες, λιβάδια, κοπάδια ζώων, στάβλους, αποθήκες, δρόμους, κολόνες και καλώδια της ΔΕΗ, σταθμούς ηλεκτροδότησης και λοιπές υποδομές, δημόσια κτίρια, σπίτια… Τον μόχθο μιας ζωής, ενίοτε την ίδια τη ζωή…
Στον κρανίου τόπο, δεν υπάρχει δουλειά, κάπου ο άνθρωπος να σταθεί, και φεύγει…
Την επίγνωση του εύρους αυτής της τρισμέγιστης καταστροφής και του κουβαριού των παρελκόμενων αλυσιδωτών δεινών της περιέχει το απεγνωσμένο βλέμμα, η κραυγή πόνου που ξέφυγε και φέτος από το στόμα χιλιάδων πληγέντων…
Το γιατί κάθε καλοκαίρι καιγόμαστε, γιατί δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα βλάστησης γίνονται στάχτη, το γνωρίζουμε. Σκουπίδια μέσα σε δάσος και αφύλακτες χωματερές σε δασικές περιοχές, άνυδροι χειμώνες, αλλεπάλληλοι καύσωνες, ισχυροί άνεμοι, εγκατάλειψη, ξερόχορτα παντού γίνονται κάθε φορά σύμμαχοι της αμέλειας ή του φονικού χεριού του εμπρηστή. Βέβαια, από εκεί μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή υπάρχει ένα μεγάλο ή απειροελάχιστο κενό (έγκαιρη επέμβαση) που συχνά δεν καλύπτεται -ή είναι αδύνατο λόγω συνθηκών και γεωμορφολογίας να καλυφθεί- και συνήθως φορτώνεται το κομμάτι του λέοντος της ευθύνης. Ενώ το πασίγνωστο σωτήριο μυστικό -και η αιτία που ορισμένα μέρη δεν καίγονται- είναι η πρόληψη. Αντιπυρικές ζώνες, σχολαστικοί καθαρισμοί (γύρω από χωματερές, πυλώνες της ΔΕΗ, οδικό δίκτυο), δεξαμενές νερού, κρουνοί, φύλαξη… Κινήσεις που σε εποχές κρίσης δείχνουν «ψιλά γράμματα». Ακόμη πιο άπιαστο -λόγω… κουλτούρας και με πρόσχημα την ανέχεια- είναι εκείνο που θα έπρεπε να γίνει μετά: επεξεργασία των πάσης φύσεως σχετικά με τις φωτιές δεδομένων, ώστε να χαραχθεί για κάθε περίπτωση ξεχωριστά ένα ειδικό σχέδιο δράσης. Και προστασία των καμένων. Γιατί, συνήθως, ό,τι αρχίζουν οι φλόγες το αποτελειώνει ο άνθρωπος. Καταπατήσεις, ακατάλληλες αναδασώσεις, πλιάτσικο… Εκατοντάδες «πονηροί» εφορμούν στα καμένα και κόβουν καυσόξυλα για το τζάκι τους. Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα μετά τη φωτιά. Το μοναδικό; Οχι, αλλά είναι εκείνο που ποδοπατεί και θανατώνει ό,τι μπορούσε να κάνει το δάσος να αναγεννηθεί…