Μια εκτενής περιήγηση στο Αλσος Νέας Φιλαδέλφειας, έναν από τους τελευταίους πνεύμονες οξυγόνου της Αττικής, αποκαλύπτει τις πολλαπλές «πληγές» του. Εδώ γίνεται η μεταφόρτωση σκουπιδιών του καλλικρατικού Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και στις εγκαταστάσεις του πάλαι ποτέ ζωολογικού κήπου φιλοξενούνται ήδη πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 δεκάδες αδέσποτα. Το αναψυκτήριο και το εστιατόριο χάσκουν κλειδωμένα, στην παιδική χαρά συναντώνται σπάνια παιδιά, ενώ την τεχνητή λίμνη -το καμάρι του Αλσους- έχουν προ πολλού εγκαταλείψει οι πάπιες και τα ψάρια. Παράλληλα, διάφορα απομεινάρια από το «όραμα» του εκάστοτε δημάρχου έχουν αφεθεί σήμερα στη διαβρωτική δύναμη του χρόνου και στην ανέχεια της σύγχρονης Ελλάδας. Από τα δεκατρία ξύλινα περίπτερα τα δύο έχουν καεί και τα υπόλοιπα έχουν σφαλιστεί. Ο αποψιλωμένος χώρος του υπαίθριου θεάτρου, που λειτούργησε ένα καλοκαίρι και κατόπιν κατεδαφίστηκε, δεν έχει αναδασωθεί. Το δε «μπαλκόνι» της Φιλαδέλφειας που προέκυψε από επιχωμάτωση που κάλυψε δένδρα, ερημώνει.
«Ολοι οι έως σήμερα δήμαρχοι αντιμετώπιζαν το Αλσος ως ένα «νεκρό» κεφάλαιο, που μπορούσε να τους αποφέρει έσοδα», διαπιστώνει με πικρία μέλος του Συλλόγου Φίλων του Δάσους, του Πρασίνου και του Φυσικού Περιβάλλοντος. Σχέδια «αναμόρφωσης» που έχουν κατά καιρούς ανακοινωθεί, προέβλεπαν εναέρια τρενάκια και υπόγεια ιχθυοτροφεία… Το Αλσος, συνολικής έκτασης 450 με 470 στρεμμάτων, ανήκει στη Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας Αττικής, που το έχει κατά χρήση παραχωρήσει στον Δήμο. Βάσει του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Πόλης το Αλσος ανήκει στο σχέδιο πόλης, αλλά διατηρεί τον δασικό του χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι για οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα που συνεπάγεται αποψίλωση δένδρων απαιτείται η σχετική άδεια.
«Για το αναψυκτήριο και το εστιατόριο καταφύγαμε στο ΣτΕ, το οποίο έκρινε το ένα εν μέρει κατεδαφιστέο και το άλλο εξ ολοκλήρου» προσθέτει η ίδια πηγή. «Αρχικά, το εστιατόριο «Κένταυρος» ήταν μικρότερης έκτασης, αλλά δεδομένου του καλού τζίρου του, το επέκτειναν άνευ άδειας». Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την εκκλησία στα πέριξ, «από ξωκλήσι έγινε κανονικός ναός και εν συνεχεία πλακόστρωσαν τον εξωτερικό χώρο για να γίνονται δεξιώσεις, κόβοντας δένδρα». Για το μέλλον των εν λόγω κτισμάτων οι απόψεις, όπως είναι αναμενόμενο, διχάζονται. Οι οικολόγοι προσδοκούν στον παραδειγματισμό μέσω της ποινής, προκειμένου να «αλλάξουν μυαλά». Κάποιοι λιγότερο «σκληροπυρηνικοί» προτείνουν συμβιβαστικές λύσεις, προσβλέποντας σε μια μελλοντική νομιμοποίηση. «Αναζητούμε νομικό πλαίσιο για την επαναλειτουργία του «Κενταύρου»» δήλωσε στην «Κ» ο αντιδήμαρχος πρασίνου, κ. Φώτης Νικολόπουλος.
Αντίστοιχα, για το κτίριο του «Τσιπουράδικου», που δημιουργήθηκε από διεύρυνση των καμαρινιών του θερινού κινηματογράφου και τα πρώτα χρόνια στέγαζε το Κέντρο Νέων του δήμου, δημοτική αρχή και αντιπολίτευση έχουν μια κοινή πρόταση. «Μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ τα ΚΑΠΗ του δήμου, για τα οποία καταβάλλουμε ιδιαίτερα «τσουχτερό» ενοίκιο, πάνω από 6.000 ευρώ τον μήνα» λέει στην «Κ» ο κ. Χάρης Ταμπούλογλου, εκπρόσωπος της μείζονος αντιπολίτευσης. Ο ίδιος καταγγέλλει μεταξύ άλλων πλημμελή φύλαξη του πάρκου, που προσελκύει τις βραδινές ώρες άτομα με παραβατική συμπεριφορά.
Η κατάντια της λίμνης, ωστόσο, είναι αυτό που πονάει περισσότερο τους Φιλαδελφειώτες. Σε ερώτημα της «Κ» ο αντιδήμαρχος δήλωσε ότι ο καθαρισμός της έπεσε «θύμα» προσωπικών αντιπαραθέσεων στο δημοτικό συμβούλιο. «Δεν ψηφίστηκε από την αντιπολίτευση ο προϋπολογισμός του καθαρισμού της λίμνης την άνοιξη», διηγείται. «Είναι μια διαδικασία που πρέπει να έχει ολοκληρωθεί πριν από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου τον Μάιο, γιατί η λίμνη εξυπηρετεί την πυρόσβεση και την άρδευση του Αλσους». Για τους οικολόγους τα λιμνάζοντα νερά, που δεν έχουν ανανεωθεί και καθαριστεί τόσο καιρό, αποτελούν εστία μόλυνσης και ιδανικό καταφύγιο για κουνούπια. Ακόμα, η ύπαρξη υποσταθμού της ΔΕΗ, που υποστηρίζει την υποδομή της λίμνης και του φωτισμού της, «πυροδοτεί» καταστροφολογικά σενάρια σε μια ενδεχόμενη πυρκαγιά… Η βαθύτερη πληγή, εν τέλει, του Αλσους μοιάζει να είναι η επιπολαιότητα εκ μέρους των ιθυνόντων στο παρελθόν και η απουσία πρόνοιας σήμερα.