H οικονομική κρίση μείωσε το ποσοστό των απορριμμάτων που παράγουμε. Δεν βελτίωσε όμως καθόλου τον τρόπο που τα διαχειριζόμαστε. Παρά την πρόοδο που έχει γίνει όσον αφορά την ανακύκλωση -ας θυμηθούμε ότι μόλις 2-3 χρόνια πριν ο μεγαλύτερος δήμος της χώρας δεν διέθετε μπλε κάδους με τη δικαιολογία ότι δεν χωράνε σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως η Αθήνα- η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω σε σχέση με τον τρόπο που «πετά» τα σκουπίδια της.
Η βασική μέθοδος είναι η παλιά γνώριμη χωματερή που ενδεχομένως να έχει μετεξελιχθεί σε ΧΥΤΑ (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων) στην οποία καταλήγει το 81% (στοιχεία Eurostat 2009) των οικιακών απορριμμάτων. Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο παλαιολιθική είναι η τακτική του θαψίματος των απορριμμάτων αρκούν μερικά στοιχεία. Στη Σουηδία θάβονται μόνο 7 κιλά σκουπίδια ανά άτομο τον χρόνο και στην Αυστρία μόνο το 1% των οικιακών απορριμμάτων. Η Γαλλία, η Ιταλία, η Φινλανδία και η Αγγλία θάβουν τα απορρίμματά τους σε ποσοστό από 32%- 50%.
Οσον αφορά την ανακύκλωση η Ελλάδα κατέχει την τελευταία θέση ανάμεσα στα «παλαιά» κράτη-μέλη, ανακυκλώνοντας λιγότερο από 18% των οικιακών απορριμμάτων. Τα αντίστοιχα ποσοστά στη Γερμανία είναι 48%, στη Σουηδία 36%, στην Αυστρία 40% και στο Βέλγιο 36%. Οι επιδόσεις μας στην κομποστοποίηση (μετατροπή σε λίπασμα των οργανικών απορριμμάτων) είναι μηδαμινές, λιγότερο από 2%, την ίδια στιγμή που στην Ιταλία για παράδειγμα το ποσοστό φτάνει το 32%.
Η αδιαφορία μας όσον αφορά τη διαχείριση απορριμμάτων είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, καθώς μαζί με τα σκουπίδια πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων και τα χρήματα που θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε από την αξιοποίησή τους. Είναι ίσως και ύποπτη, γιατί επιτρέπει την ανάπτυξη κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται την… αδράνεια.