Και πού θα καθίσουν τόσοι δικηγόροι; Είναι η 1η ώρα της 1ης μέρας της 1ης δίκης υπουργού εδώ και 24 χρόνια. Αλλά το δικαστήριο δεν ξέρει πώς να λύσει το 1ο του πρόβλημα: για 70 δικηγόρους υπάρχουν 15 καρέκλες! Ο πρόεδρος επιλέγει σολομώντεια λύση: αντί για το μωρό, κόβει τη δίκη. «Μέχρι να βρούμε θέσεις!» λέει, φεύγοντας προς την έξοδο. Δειλά σηκώνονται και οι κατηγορούμενοι.
Πρώτη η Ε. Λαμπροπούλου, η λογίστρια του Α. Τσοχατζόπουλου. «Λεβεντιά καμαρωτή είσαι!» λέει στον νεαρό αστυνομικό δίπλα της, και εκείνος χαμογελά ντροπαλά. «Ααα, θα παρεξηγηθώ!» ακούω από δίπλα τον Γ. Σαχπατζίδη, που την πειράζει. «Φιλί! Φιλάκι!» της φωνάζει ένας εξηντάρης από το ακροατήριο. Παρά τις χειροπέδες, η λογίστρια τρέχει, κι εκείνος την αρπάζει και φιλιούνται παθιασμένα. Οσο ο αστυνομικός «λεβεντιά καμαρωτή» κάνει πως κοιτάζει αλλού, ο Ακης Τσοχατζόπουλος χωρίς χειροπέδες πλησιάζει.
«Ο Ρούσσος δεν ήρθε;» τον ακούω να μονολογεί, ενώ ψάχνει στο κοινό τον φίλο του. Δύο ξανθιές δημοσιογράφοι τον διακόπτουν. «Πώς είστε; Τι κάνετε;» τον ρωτούν όλο χαμόγελο. «Καλά, κυρίες μου. Εσείς;» απαντά εκείνος σαν σε καρέ από δεξίωση. Η Βίκυ Σταμάτη πάλι, είναι σε άλλο κλίμα. «Σας ευχαριστώ!» λέει σε μία δημοσιογράφο. «Πολύ σας ευχαριστώ!» και τη φιλάει σταυρωτά. Με το που μένει μόνη, η δημοσιογράφος νιώθει τα εχθρικά βλέμματα. «Τι;» κάνει. «Εμείς οι γυναίκες πρέπει να υποστηριζόμαστε!». Καθώς η Βίκυ Σταμάτη περνάει δίπλα μου, κοιτάζω το ατημέλητο λουκ που έκανε θραύση στην έξοδό της από την κλούβα. Σαν κάτι να λαμπυρίζει στο παπούτσι της. Κοιτάζω, και μια στιγμή πριν χαθεί στα σώματα, βλέπω τη ροζ κοκάλινη αγκράφα στη μέση της γόβας. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
Δύο ώρες για να βρεθούν δύο έδρανα. Η δίκη ξαναρχίζει, και έχει αέρα τηλεοπτικό: στην πρώτη σειρά, δικηγόροι, τηλεαστέρες.
Δύο Πακιστανοί με ένα ακόμα έδρανο στα κεφάλια τους εμφανίζονται από το βάθος. «Εντώ βάλω;» κάνει ο ένας. «Πιο κει!» του λέει ο πρόεδρος. «Θα μου το λύσεις αυτό;» ακούω μια οικεία φωνή δίπλα μου. Γυρίζω και είναι ο Α. Τσοχατζόπουλος. Ο αστυνομικός σκύβει. Ακούω το χαρακτηριστικό «κρακ» που κάνει η χειροπέδα όταν λύνεται. Και η δίκη αρχίζει.
Η δικογραφία δίπλα στον πρόεδρο μοιάζει ατελείωτη, σαν τους τόμους της εγκυκλοπαίδειας «Ηλιος». Η ντάνα των φακέλων στο έδρανο των δικηγόρων σχεδόν κρύβει τον κ. Παγουρόπουλο.
Αλλά το πώς θα εξελιχθεί η δίκη, διαφαίνεται μόνο όταν ξεκινά συζήτηση για το πρώτο σημαντικό θέμα: αν θα ασκήσει το Δημόσιο πολιτική αγωγή. «Θα τοποθετηθούν οι δικηγόροι με τη σειρά!» λέει ο πρόεδρος, και τότε μόνον συνειδητοποιώ ότι για κάθε ζήτημα που ανακύπτει θα έχουμε 19 τοποθετήσεις δικηγόρων και άλλες 19 δευτερολογίες!
Βλέπετε, σ’ αυτήν τη δίκη το μόνο στο οποίο όλοι οι δικηγόροι συμφωνούν, είναι πως δεν πρέπει να δικάσουν ώς το Πάσχα! «Εμείς σεβόμαστε τη Μεγάλη Εβδομάδα», φωνάζει ο κ. Μιχαλόλιας. «Δεν δικάζουμε άγιες μέρες!». Ο πρόεδρος αντιδρά. «Μήπως τη Μ. Δευτέρα;» λέει δειλά. «Μα, αφού όλοι οι συνάδελφοι έχουν κώλυμα!» διαμαρτύρεται ο Μ. Δημητρακόπουλος. «Και πότε να συνεδριάσουμε;» ρωτάει ο πρόεδρος. «Την παράλλη Τετάρτη;» ακούγεται κάποιος. «Πέμπτη καλύτερα!» πετιέται ένας άλλος. «Μα…» διακόπτει η εισαγγελέας. «Σας παρακαλώ, κυρία μου!» την επαναφέρει ο Ι. Ηρειώτης. «Στο κάτω κάτω, χωρίς εμάς δεν μπορείτε να δικάσετε!». Καθώς ο πρόεδρος λυγίζει και ορίζει δικάσιμο για μία Τετάρτη μισό μήνα μετά, ο εισαγγελέας αρχίζει βιαστικά το κατηγορητήριο. Ως τις 3.30 που τελειώνει η δίκη, του μένει μόνο μία ώρα. Και μέχρι να συμπληρωθεί το 18μηνο μένουν μόνο 5 μήνες. Με μία δικάσιμο κάθε 15 ημέρες, το δικαστήριο θα προλάβει 10 συνεδριάσεις. Και μετά, το διατηρητέο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα σφύζει ξανά από ζωή.