Ο Χρ. Παππάς άντεξε δύο μέρες. Ο Ν. Μιχαλολιάκος, μία. Πριν καν συμπληρώσει ένα 24ωρο κράτησης, η έμπνευση τον παρέσυρε. Πήρε χαρτί και στιλό, και τα γαλάζια του (εθνικοφροσύνης ένεκα) γράμματα πήραν τον δρόμο τους, διά της τεθλασμένης των εφημερίδων.
Ηταν μάλλον λογικό που η έμπνευση τον περίμενε θρονιασμένη στο κελί, αφού στην «μπουζού», όπως αποκαλεί την ειρκτή η σύζυγος του «αρχηγού», οι ώρες περνούν αργά. Μες στη σιωπή, ο Ν. Μιχαλολιάκος άκουγε τις φωνές καθαρά. Μην πάει ο νους σας στο κακό: «Ακουσα τις υπερήφανες και αδούλωτες φωνές σας», γράφει ο ίδιος στους απανταχού χρυσαυγίτες. Το λογοτεχνικό ύφος είναι ίδιον του ανδρός. Την προηγούμενη φορά που ο Ν. Μιχαλολιάκος βρέθηκε στο κελί, τριάντα χρόνια πριν, έλεγε πως πήρε μαζί του «μία ποιητική ανθολογία», για να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο. Και η καλλιέργεια απέδωσε αν κρίνει κανείς απ’ το στιχούργημα στο οποίο καταλήγει η τωρινή επιστολή: «Οι κλέφτες προσκυνήσανε και γίνανε ραγιάδες / μα ένα μικρό κλεφτόπουλο δεν λέει να προσκυνήσει».
Στο παραδίπλα κελί, πάντως, ο Χρ. Παππάς, αντί για το κλεφτόπουλο, ταυτίστηκε με τον Κόμη Μοντεχρήστο. Εκείνος υπογράφει τη δική του επιστολή ως «κρατούμενος ΓΑΔΑ», παρότι την ιδιότητα την κράτησε 3 ημέρες όλες κι όλες. Και καθώς οι ανακριτικές αρχές ψάχνουν στοιχεία για να ταυτίσουν τον Ν. Μιχαλολιάκο με τον Αλί Μπαμπά και τον Χρ. Παππά και τους άλλους με τα 40 μικρά κλεφτόπουλα, οι υπόλοιποι κρατούμενοι – σελέμπριτι των ελληνικών φυλακών γράφουν κι εκείνοι μανιωδώς επιστολές. Ο Λάκης Γαβαλάς, ας πούμε, που είχε στη διάθεσή του πιο πολύ χρόνο και απ’ τον Ρασκόλνικοφ στη Σιβηρία, ξεκίνησε τη δική του επιστολή απ’ τον «μπαμπά Διονύση» και τη «μαμά Τζοβάννα». Θα πρέπει να διασκέδασε αρκετά την πλήξη του γράφοντας για την «Καστέλλα την εποχή της αθωότητας» και «το προτεταμένο πόδι της Γκάρλαντ», αφού οι 18 πυκνογραμμένες σελίδες της επιστολής του θα μπορούσαν να γίνουν ένα υπέροχο θεατρικό – αν και σε άλλο κλίμα απ’ τα «γράμματα απ’ τη φυλακή» της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Ο μοναχός Εφραίμ, πάλι, μπορεί να μην επένδυσε ιδιαιτέρως στην αλληλογραφία, αφού μέσα στο κελί έγραψε 20 γραμμές όλες κι όλες, αλλά με τον γραφικό του χαρακτήρα οι μοναχοί που έλαβαν το γράμμα πρέπει να το αντιμετώπισαν σαν μία ακόμα δοκιμασία που ο Θεός απαιτεί να υποστούν. Τελικά, πάντως, κατάφεραν να το αποκρυπτογραφήσουν, και διαπίστωσαν πως εκεί που το κείμενο ομοιάζει ύποπτα με τη γραμμική Β, στην πραγματικότητα τους χαιρετά «με όσην αγάπη έχω, ο δέσμιος Γέροντας Εφραίμ».
Βλέπετε, οι επιστολές από τη φυλακή είναι πάντα γεμάτες εκπλήξεις. Ποιος ας πούμε θα έγραφε: «Λαμβάνω την τιμή να αναφέρω προς την υμετέρα Παναγιότητα τα κάτωθι. Είστε η μοναδική φωτεινή αχτίδα. Δεν έχω άλλον, μόνον εσάς»;
Οχι, δεν πρόκειται για τον αξέχαστο παπά – ζευγά Ιάκωβο Γιοσάκη. Είναι η Βίκυ Σταμάτη, που μάλιστα υπογράφει «Βασιλική Τσοχατζοπούλου». Στον ρόλο της «υμετέρας Παναγιότητας» εμφανίζεται ως γκεστ σταρ ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, και ας αγνοούσε πλήρως πως θα λάβει τσοχατζοπουλικό γράμμα και γραφή. Αλλά ό,τι κι αν έγραψε η Βίκυ Σταμάτη, όσο κι αν τη σιγόνταρε ο Ακης Τσοχατζόπουλος, που έγραφε στα δικά του πύρινα γράμματά πως «επί σαράντα χρόνια η ζωή μου ήταν μια προσφορά στην Ελλάδα», ο πρωταθλητής των επιστολών πίσω απ’ τα σίδερα είναι άλλος.
Ο Β. Παπαγεωργόπουλος, από τη μέρα που έκλεισε πίσω του η πόρτα των φυλακών Διαβατών, κοντεύει να γράψει βιβλίο. Η επιστολή με το τρένο που στις πέντε το πρωί «έρχεται. Σφυρίζει! Τώρα κατάλαβα. Εμένα χαιρετάει!» έγινε viral στα κελιά όλης της χώρας. Εκτοτε ο πολυγραφότατος πρώην δήμαρχος μας γράφει μία φορά τον μήνα, πάντα με λέξεις–κλειδιά την «αδικία», την «αθωότητα» και την «αλήθεια». Γιατί, όπως θα σας πει οποιοσδήποτε δεσμοφύλακας του πλανήτη, στη φυλακή δεν θα βρείτε ούτε έναν ένοχο. Αν ρωτήσετε έναν έναν τους κρατουμένους, όλοι δηλώνουν αθώοι. Οπως ακριβώς η «Βασιλική Τσοχατζοπούλου». Οπως ο «κρατούμενος ΓΑΔΑ Χρ. Παππάς». Οπως και το «μικρό κλεφτόπουλο», Ν. Μιχαλολιάκος.