«Χαίρομαι που δεν βλέπω όλους αυτούς τους φουσκωτούς στη γύρα», κάνει ο κ. Μανόλης, «αλλά μου φαίνεται πως εσείς οι ξένοι δεν το πιάνετε το νόημα». Είμαστε κοντά στο περίπτερο της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα και τον ρωτάω τι εννοεί. «Το μεγάλο θέμα για μας, τους κατοίκους», λέει, «δεν ήταν οι χρυσαυγίτες». Καθώς στο ενδιάμεσο έχει προλάβει να μου πει πως θα προτιμούσε να φύγει μετανάστης στην Αυστραλία παρά να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, η δήλωσή του μοιάζει παράξενη. Αλλά ο κ. Μανόλης προλαβαίνει την απορία μου. «Εγώ γεννήθηκα εδώ», κάνει ο άνδρας, «και τα είδα όλα απ’ την αρχή. Και τα ναρκωτικά πώς ήρθαν και τις δουλειές πώς χάθηκαν και τους συμμαθητές μου πώς έφυγαν. Το ξέρεις πως όταν ήμουν παιδί εδώ πιο κάτω είχε πισίνα για το κοινό;». Σε λίγα λεπτά, θα καταλήξει σ’ αυτό που μου έλεγε και ο κ. Νίκος λίγο νωρίτερα: οι χρυσαυγίτες ήταν το τελευταίο χτύπημα για μια γειτονιά που την ξέρανε το κράτος. «Εχεις δει τα όρνια πώς πέφτουν στο πτώμα; Είναι φρικαλέα, αλλά πάνε μόνο σε πτώματα. Σαν τη γειτονιά μας».
Ακόμα κι έτσι, «κάτι μοιάζει να είναι καλύτερο από χθες», όπως λέει ο κ. Μανόλης. Πίσω του, μια μελαψή γυναίκα περνάει με τον γιο της. Το παιδί κοντοστέκεται, ο άνδρας τού χαϊδεύει το κεφάλι. «Αυτός εδώ», μου λέει, «καλά καλά δεν έβγαινε απ’ το σπίτι τόσο καιρό. Ενώ βλέπεις τώρα; Αυτή είναι η μόνη πραγματική διαφορά». Η μητέρα του αγοριού μάς κοιτάζει επιφυλακτικά. «Οχι», μου απαντάει κοφτά όταν τη ρωτάω αν θέλει να μιλήσουμε. «Θέλω να πάω σπίτι, θα νυχτώσει». Ξεκινάει να περπατάει, αλλά το αγόρι κοιτάζει ακόμα προς τα εμάς. «Δεν ξεθαρρεύει ο άνθρωπος σε μία μέρα», κάνει ο κυρίος Μανόλης. «Εδώ εγώ κοιτάζω πίσω απ’ την πλάτη μου ώρες ώρες. Θα μας πάρει καιρό».